Back to the eighties, maar dan op z’n sixties: dat is ook op de eerste geheel francofone Nouvelle Vague het beproefde recept.
Nouvelle Vague **
Couleurs Sur Paris
Kamerpop
Kwaidan Records
Laten we elkaar geen Jean-François noemen: Frankrijk heeft meer culturele verdiensten dan het staatkundige curiosum dat België heet. Zijn kazen par exemple, zijn kastelen évidemment, zijn kostelijke komedies met Louis de Funès, en bien entendu: de jaarlijkse uitzending op nieuwjaarsavond van de tietenparade vanuit de Crazy Horse op France 2. Maar een rijke postpunktraditie? Nee, daar hebben wij onze looketende zuiderburen nooit van verdacht.
Fout! En Marc Collin en Olivier Libaux van Nouvelle Vague bewijzen het. Na drie coverplaten vol Angelsaksische new wave-classics zijn op Couleurs Sur Paris dertien tubes van eigen bodem aan de beurt. Dertien songs die à poil worden uitgekleed en in een opwaaiende zomerjurk gemikt, want het recept van Nouvelle Vague is genoegzaam bekend: punk- en postpunkklassiekers uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 worden net zolang vertimmerd tot er een anachronistische bossanovaballade uit de sixties tevoorschijn komt. Reculer pour mieux sauter, is de filosofie. Of een enkele keer, als er wat brutaler op het origineel wordt ingehakt, enculer pour mieux sauter – een filosofie die naar men zegt ook Roger Vangheluwe aanhangt, maar passons.
Op de eerste twee platen van Nouvelle Vague leverde dit charmante covers op van punkhymnes als Teenage Kicks, heerlijk respectloze versies van postpunkparels als Love Will Tear Us Apart en geinige pastiches op synthpopdeunen als Fade To Grey. Op plaat nummer drie – toepasselijk 3 geheten – leek de houdbaarheidsdatum van hun gimmick onherroepelijk overschreden, maar Couleurs Sur Paris maakt weer een bijna even frisse indruk als hun debuut.
Dat heeft veel met de tracklist te maken: dertien van de zestien songs zijn van Franse makelij en ons veelal onbekend. Ophélie van Jad Wio, Sandy Sandy van Dogs, Déréglée van de befaamde gender bender Marie France: het zijn stuk voor stuk aangename verrassingen en bovendien een fijne afwisseling met evergreens als Marcia Baïla van Les Rita Mitsouko en Mala Vida van Mano Negra. Ook leuk is dat er op Couleurs Sur Paris een vers blik chanteuses wordt opengetrokken. Naast oudgedienden Camille Dalmais en Mélanie Pain duiken deze keer ook Soko en Vanessa Paradis op – mamzel Paradis tekent met Week-end à Rome zelfs voor één van de hoogtepunten op deze vierde worp.
Dat de heren Collin en Libaux niet te chauvinistisch zijn om ook Belgische classics als Amoureux Solitaires van Lio en Putain Putain van TC Matic van een treffende tribute te voorzien, beweegt ons zelfs tot enige malsheid in geschrifte: over de wat bezadigde toon op Couleurs Sur Paris en de enkele missers die erop figureren, zullen we u derhalve niet lastigvallen.
Jazeker, de vierde van Nouvelle Vague had evengoed Gimmicks à go-go kunnen heten, et alors? In de tietenparade van Crazy Horse zit evenmin veel afwisseling en daar kijken we toch óók elk jaar naar uit?
Vincent Byloo
