Neil Young met gitaar-en-versterker op de bodem van een waterput: zo klinkt Le Noise.
Neil Young **
Le Noise
Noiserock
Reprise
Voor een lap protserig gitaargefröbel à la Metal Machine Music hoeft u niet te vrezen. Voor een brok onbeluisterbare feedback zoals Neil Young die op pakweg Arc liet horen gelukkig ook niet. Le Noise is gewoon acht tracks lang Me & My Guitar, Neil Young-style. Op zes ervan geeft hij zijn elektrische Gretsch ervan langs, op de twee andere drapeert hij zich sierlijk over een akoestische gitaar.
Producer van die ongewone solosessie is Daniel Lanois, samen met Brian Eno de los-vaste geluidsarchitect van U2, maar uiteraard ook bekend van zijn productiewerk op Oh Mercy en Time Out Of Mind van Bob Dylan. Naar aloude Lanoistraditie lijkt Le Noise tot stand gekomen in een enorme echokamer – of op de bodem van een waterput, dat kan ook.
Of nonkel Neil zijn zessnarige klankkast nu meedogenloos staat af te ranselen of er net poeslief een zoetsappig melodietje aan ontlokt, zoveel reverb en delay worden op zijn gitaarspel toegepast dat de noten schier eindeloos haasje-over lijken te spelen; ze buitelen en tuimelen gedurig over elkaar heen, alsof ze hun speelse schaduwspel na het finale slotakkoord ergens ver buiten gehoorsafstand doodleuk voortzetten.
Maar zo ondoordringbaar het kluwen van riffs en riedels, zo toegankelijk en inzichtelijk zijn op Le Noise de teksten. Die vlinderen thematisch tussen liefde en vriendschap enerzijds en de condition humaine et écologique anderzijds. Sign Of Love, Someone’s Gonna Rescue You en het in een zee van beeps en bleeps uitmondende Walk With Me behoren tot die eerste categorie. In Walk With Me staat the loner zelfs even stil bij enkele naasten die hem recent ontvallen zijn – ‘I lost some people I was travelling with’ – onder wie zeer zeker ook filmmaker en compagnon de route L.A. Johnson moet worden verstaan.
Aan het andere eind van het spectrum bevinden zich het op een dissonante riff geschoeide It’s An Angry World, dat aan het eind caleidoscopisch openbloeit in een waaier van loops, het eco-epos Rumblin’, over de naderende wraak van Moeder Natuur, en bovenal de klassieker-in-wording Love And War, een diepdroeve ballade waarin Shakey voor uw en ons gemak een thematische samenvatting van zijn oeuvre geeft. Buitenbeentje op Le Noise is The Hitchhiker, een amusante oplijsting van de vele kalmerende, geestverruimende en hallucinogene middelen die Young de voorbije 64 jaar tot zich genomen heeft – check voor hash, amfetamines, Valium en coke.
Akkoord, voor Youngleken is Le Noise niet de geschikte instapplaat, zelfs fans en adepten zullen aanvankelijk vruchteloos naar aanknopingspunten zoeken – louter onder dreiging van een tweeloop zouden we ze een late epiloog van zijn Ditch Trilogy of een verre neef van Sleeps With Angels durven te noemen – maar mensen die bestand zijn tegen een streepje noise zullen deze plaat beslist kunnen verteren.
Vincent Byloo
