Marianne Faithfull zingt over leven en overleven op ‘Negative Capability’

In elke dood zit een ode aan het leven: op haar 21e album herdenkt Marianne Faithfull, in her own particular way, en bijgestaan door onder meer Nick Cave, Warren Ellis en Mark Lanegan, verloren vrienden en vergane tijden.

Je zult Marianne Faithfull maar wezen. Kind van een Britse spion en een Oostenrijkse barones – nu ja, in elk geval was ze van adel. Overleefde als kroonprinses van swingend Londen en muze van Mick Jagger het decadente rock-‘n-rollcircus van eind jaren zestig. Hield er een hardnekkige heroïneverslaving aan over en belandde op straat. Werd in 1979, met het album Broken English, als een soort antiheld geadopteerd door de new-wavers en punks. Vond zichzelf in 1987 opnieuw uit als bluesy cabaretzangeres, met het album Strange Weather. Verzilverde de jaren nadien haar cultstatus door in zee te gaan met Daniel Lanois, Jarvis Cocker, Damon Albarn, Nick Cave en Beck.

Eenenzeventig is ze intussen. De littekens op haar stem waren al diep, maar op Negative Capability is het vooral haar ziel die bloedt. Magere Hein werpt zijn schaduw over tien doorleefde, melancholische songs, geproducet door Rob Ellis, die u kent van PJ Harvey, en Warren Ellis, de baardigste Bad Seed. Vooral het overlijden vorig jaar van Anita Pallenberg liet sporen na. In de pianoballads Born to Live(‘I hate to lose old friends’) en Don’t Go(‘My little rebel, what’s left to say?’) brengt ze bedroefd maar vrank hommage aan haar hartsvriendin uit de Rolling Stones-cirkel. Ook de bezwerende herneming van Witches Song (oorspronkelijk op Broken English) is een ode aan het zusterschap, een rapport over leven – en overleven – met sympathy for the devil.

En zo trekt het verleden voorbij. Als een bohemien, gehuld in katoenen lompen, in het met Nick Cave gepende The Gypsy Faerie Queen. Als een gepluimde scheurkalender, in het haar door Jaggers & Richards in 1964 op het lijf geschreven As Tears Go By, met de viool van Warren Ellis als extra tranentrekker. En vooral in het ontroerende In My Own Particular Way, waarin Faithfull haar eigen vergankelijkheid een plagend, bijna verzoenend knietje geeft: ‘I know I’m not young, and I’m damaged / But I’m still pretty, kind of funny / In my own particular way.’

Eenenzeventig: dat is even oud als Johnny Cash toen die moe, maar gerehabiliteerd en gerespecteerd, zijn laatste adem uitblies. Mocht Negative Capability haar zwanenzang worden, dan mag Marianne Faithfull, wanneer finaal de nacht valt, op beide oren slapen.