Lous and The Yakuza is de koningin van de wilskracht op het gebalde ‘Gore’

Niet wachten tot het leven geschenken uitdeelt, maar zélf de boel aanzwengelen: met die gedachte schuift de Belgisch-Congolese Lous and The Yakuza u haar debuutelpee Gore toe.

Multitalent Marie-Pierra Kakoma (24) – Lous voor de sympathisanten – is op vele fronten actief: de Brusselse jongedame is ontwerpster en model, schildert, bracht in België Black Lives Matter mee aan het rollen en engageert zich voor de bouw van een veldhospitaal in Rwanda.

Maar u kent haar ondertussen wellicht vooral als zangeres en songschrijfster. De streams en views van haar singles Dilemme, Tout est gore, Solo, Bon acteur en Amigo – hier allemaal present – lopen al in de miljoenen, wat van Gore letterlijk een halve hitcompilatie maakt. De andere vijf songs, geschreven toen ze maandenlang dakloos was, sluiten daar qua niveau naadloos bij aan.

Nochtans: voor een zo snel rijzende ster die heeft getekend bij het grote Columbia was het verleidelijk om met elfendertig producers aan de algoritmes du jour te beantwoorden. Lous houdt het bij eentje: de van Rosalía bekende Spanjaard El Guincho, die er moeiteloos in slaagt deze gladde maar nooit platte hybride van elektropop, chanson, neosoul en trap vlot te trekken.

Op hun chassis van diepe bassen en drukke stuiterritmes glijden de tien gebalde songs voorbij in een strakke sequentie. Daarbovenuit torent Lous zelf, met persoonlijke, directe en voortvarende teksten. Die getuigen van een sterke wilskracht, het voornemen het morele kompas stabiel te houden want ‘le mal est partout’. Aan rauwe scènes geen gebrek, in bijvoorbeeld Quatre heures du matin (over een verkrachting) en Courant d’air (prostitutie).

Lous is doorlopend rechtuit maar daarom niet eenduidig. Moet ze als ex-zwerfster die uit noodzaak drugs dealde mensen blijven wantrouwen, of doet ze er beter aan bruggen te slaan? Moet de nog immer woekerende raciale ongelijkheid worden bestreden met wraak of verzoening? Het draagt bij aan Lous’ authenticiteit dat ze die knelpunten zelf ook warrig en onthechtend vindt. ‘Je ne sais même plus sur quel pied je danse’, zingt ze in Dilemme. In het door paranoia aangetaste maar veerkracht vindende Téléphone sonne luidt het: ‘Je regarde ma vie de loin.’

Maar bovenal spreekt uit Gore trots en weerbaarheid. ‘Pourquoi le noir n’est-il pas une couleur de l’arc-en-ciel?’ haalt ze retorisch uit in Solo. Natuurkundigen doen er in deze kwestie beter aan de lippen op elkaar te houden en het nut van metaforen te verstaan. Niet-wetenschappelijke plaat van de week!