‘Kick I’ van Arca: gendervrijheid als het artistieke summum

Op haar meest toegankelijke elpee tot nu toe breekt Arca uit elk keurslijf: inhoudelijk, muzikaal en fysiek. Inclusief furieuze beats, serene aria’s, aangebrande raps en gastrollen van Björk en Rosalía.

De vorige keer dat Arca met een album deze pagina’s sierde, drie jaar geleden, mochten we haar nog Alejandro Ghersi noemen. Sinds de Venezolaanse in 2018 besloot om voortaan als non-binaire transmens door het leven te gaan moeten we Alejandra zeggen. Alejandro, Alejandra: zouden ze in haar thuisstad Barcelona de hits van Claude François kennen? Het is maar een bijgedachte.

Fluïditeit, mutaties en transitie zijn altijd het leidmotief geweest in het leven en werk van Arca, thuis in de ondiepe watertjes tussen performancekunst en pop, tussen teder en brutaal, tussen de avant-garde van de VS en Europa en de diep ingebedde tradities van Zuid-Amerika. Als producer boetseerde ze mee aan de agressieve drilboorrap van Kanye West op Yeezus (2013), de sensuele, verbasterde r&b van FKA Twigs’ LP1 (2014) en – drie jaar geleden – de utopische, met fluit en vogelgezang uitgestippelde klankescapades op de recentste van Björk.

In 2017 verscheen ook het derde, sacraal aangeklede album Arca, waarop Ghersi zich voor het eerst als zangeres liet horen. Kick I verkent dat ingeslagen pad verder, en heeft behalve een koorknapenfalset ook aangebrande raps (tijdens het queermanifest Nonbinary), heliumstemmetjes (in de industriële chaos van Rip the Slit), Auto-Tune en vocalen van Björk, Shygirl en Rosalía in de aanbieding – yep, in het opruiende KLK doet Arca aan reggaeton, en wel met de vinger aan de trekker.

Over de nevelige ballade Afterwards laat mevrouw Guðmundsdóttir haar sirene schallen, en wel met een Spaans gedicht over witte, bitterzoete honing uit een bijenkorf in haar hart. Net als haar grote voorbeeld uit IJsland is Arca een diva zonder wetten of grenzen. Maria Callas en Aphex Twin, samengesmolten in een futuristisch visioen van Salvador Dalí. Furie op de dansvloer tijdens Mequetrefe, wegzwijmelend in een serene aria tijdens Calor.

‘What a treat/ It is to be/ Nonbinary/ Ma chérie’, klinkt het treiterend op opener Nonbinary. Gendervrijheid als het artistieke summum, daar draait het om op Kick I, een plaat die gulzig van alle walletjes eet en daar goed, bij momenten zelfs glorieus mee wegkomt.