Het debuut van Arabnormal: verwonderd verdwalen in Tunesische trash

Toen bleek dat The Hickey Underworld al zijn psych- en noiserock finaal had uitgezweet, kwam meteen de dorst naar de opvolging al opzetten. Die is er nu met Arabnormal, de nieuwe groep van zanger-gitarist Younes Faltakh.

Eerst een snelle handleiding. In de studio is Arabnormal een duo waarbij Faltakh bijstand krijgt van Das Pop-bassist en producer Niek Meul. Op het podium zult u die laatste dan weer niet aantreffen, maar wel lieden van wie we weten dat ze Faltakhs kronkels gretig zullen attaqueren: Jonas Govaerts (bas en de enige andere ex-Hickey), Mich Beniest (toetsen, vroeger in Deadsets) en verder Millionaires Sjoerd Bruil (gitaar) en Damien Vanderhasselt (drums).

Punt twee dan: zonderlinge aardrijkskunde. Om zijn Tunesische wortels dichter naar de oppervlakte te spitten, toog Faltakh met een koffer songideeën naar Meuls studio in het Hoge Noorden, nabij Stockholm. Die Maghrebijnse invloed manifesteert zich in allerlei exotische riedels, die de Antwerpenaar zowel in zang als op gitaar en gepast goedkope synths over zijn songmateriaal krult. Materiaal dat overigens geruststellend duister en tumultueus blijft.

Als luisterbeleving heeft Arabnormal veel weg van rondzwalken in het dichte, onlogische stratenplan van een Arabische soek: men mag het vergeten om er de eerste keren vlotjes de weg in te vinden. Klettert en bonst het rumoer vanuit de bazaars je tijdens de openingsminuten – die gezamenlijk Scorpio heten – om de oren, dan overvalt je bij het daaropvolgende Dominion de sinistere commotie van een plotse zonsverduistering, uitbraken van metal en al.

Wat verderop geeft Toy in amper een minuut en achtenveertig seconden een krankzinnige invulling aan wat Tunesische thrash zou kunnen betekenen. Meteen erachteraan komt met Crypt een tegengewicht dat net zo somber en koud is als de titel suggereert.

Ontregelend? Ja, maar u moet maar denken dat desoriëntatie soms verwondering is die langer kan worden bewaard. Zeker wanneer Faltakh met Bodyguard een dijk van een song neerzet, met die ferme, aan gort gereten stembanden van hem, weet je dat volhouden beloond zal worden. Nog aanbevelingen zijn het hoekige, strak voortdenderende Bubble en het melancholische (jazeker!) Digital Veil.

Dat de plaat na driekwart het onverlichte baanvak van de mistroostige postpunk op schiet en daar halsstarrig blijft plakken, is op zich ook weer verrassend. Tot het doordringt dat het al te slepende Crybaby en de pak donderwolken van het afsluitende Hall of Mirrors weinig waarde toevoegen.

Geen vier maar wel een dikke drie sterren dus. Niet abnormaal.