Helado Negro zoekt inzichten en ontdekkingen in zijn innerlijke kosmos op ‘Far In’

Twee jaar na zijn doorbraakalbum This Is How You Smile werpt Helado Negro op een nieuwe dubbelaar zijn licht op de verdwaalden en de zoekers in de Verenigde Staten.

Het waren destijds de beatniks die met hun hippe jazzjargon de uitdrukking ‘far out’ introduceerden. Daarna gingen de hippies er op hun psychedelische queeste mee aan de haal. Alles wat in of voorbij de periferie van het bevattingsvermogen lag, kwam in aanmerking. Op zijn nieuwe album draait Roberto Carlos Lange, alias Helado Negro, de formulering simpelweg om: ‘far in’. Want ook onze innerlijke kosmos is een onbegrensd domein van inzichten en ontdekkingen. ‘We’re just light from stars that shine on planets/ Constellations of our love and magic’, zingt Lange zijn geliefde toe tijdens Gemini and Leo, briljant geslepen discopop om de glijkwaliteit van uw parket mee te testen.

‘Kosmische synthfolk’, zo omschreef Pitchfork in 2019 het geluid van Helado Negro op zijn doorbraakalbum This Is How You Smile. Die definitie dekt (grotendeels) de lading. Want de zoon van Ecuadoraanse migranten in Florida kent verschillende gedaantes. Hij is een troubadour die zijn teksten in het Engels en in het Spaans pent, bijvoorbeeld. Op zulke momenten is zijn goede vriend Devendra Banhart nooit veraf, zoals in het met vibrafoon en Moog-synthesizer dooraderde Aguas Frías en tijdens het kabbelende, subtiel met strijkers bestrooide Wind Conversations. Hometown Dream is dan weer jazzy droompop over twijfelend dolen en heimwee, over verankeren en weer loslaten.

Soms spelen de songs van Helado Negro zich af op het kruispunt van new age en new wave, soms kiest hij resoluut voor frivolere (dans)riedels, zoals Gemini and Leo, de Hot Chip-achtige single Outside the Outside en Aureole, slowmotiondisco met tjilpende synths en een funk opslurpende basgitaar. Of Lange daarbovenop nu steel drums laat aanrukken in Purple Tones of soezende saxofoons vrijgeleide geeft tijdens Thank You for Ever, uiteindelijk tekent zich toch een eenduidig silhouet af. Dat van de popauteur die vanuit de schaduwen zijn pastelkleurig licht werpt op de buitenbeentjes, op de kleine man en zijn plaats in het grote geheel. Zoals Jarvis Cocker en Pulp ooit de misfits in het noorden van Engeland ontleedden, zo croont Lange met zacht wuivende stem en een groot, troostend hart over de verdwaalden en de zoekers, zichzelf incluis.