Gentse jazzformatie Echoes of Zoo heeft geen luidgekeelde ‘fuck you’ nodig om uit te breken

Hoe verpak je een diervriendelijke boodschap in een instrumentale mengelmoes van jazz, rock en wereldinvloeden? Met punkenergie en dampende psychedelica, volgens het Gentse Echoes of Zoo.

Opgehokt, steeds tussen dezelfde muren, verveeld rondjes malend. Weinig tot geen sociaal contact, een schrijnend gebrek aan perspectief op verstrooiing. Ja, dát kennen we, horen we u meteen denken. Maar voor de bewoners van een dierentuin – verschrikkelijk woord – is het dagelijkse kost, pandemie of geen pandemie. Stelt u het zich voor: een ellendig leven lang, elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds, maar aan één ding kunnen denken. De buitenwereld. Uitbreken. Nu. Exact die koortsige energie tracht het Gentse combo Echoes of Zoo met de nodige sturm und drang te kanaliseren in hun potige melange van jazz en rock.

Leider van het kwartet is saxofonist Nathan Daems, bij de jazzaficionado vooral bekend als kopman van Black Flower, dealers in ethiojazz en dub. Minstens even prominent op de voorgrond staat de gitaar van Bart Vervaeck, die met Compro Oro al jaren Oost, West en Zuid met elkaar verbindt, vorig jaar nog op het in Turkse sferen badende album Simurg. Aan de elektrische bas vinden we Lieven Van Pée van het alt-jazztrio De Beren Gieren, en op de drums Falk Schrauwen, geregeld aan de slag bij schoon volk als Sylvie Kreusch en Eefje de Visser. Beestige Belgen die zich schuimbekkend op de muzikale wereldkeuken storten, een organisch banket waar tijdens Monkey Burns Lab met kolkende psychedelica en Braziliaanse percussie gemorst wordt. Elders versmelten Midden-Oosterse toonschalen met militante riffs (Dance Around Bullets) en worden Balkanornamenten bestrooid met briesende sax en wulps funkende bas (Lab Mouse Mayhem). Zelfs tijdens het rustpunt Bull Blood Boiling is de zinderende spanning tastbaar, met Vervaeck die zijn bewondering voor de Egyptische gitaarmaestro Omar Khorshid de vrije loop laat.

Daems vond inspiratie voor zijn diervriendelijke mengelmoes bij een oude puberliefde: Rage Against the Machine. ‘Hoe kan ik sympathie opwekken voor de underdog die uit zijn kettingen breekt?’ met die gedachte ontspint zich de instrumentale leidraad van Echoes of Zoo. Ze doen het zonder opruiende slogans of luid gekeelde fuck you’s, maar wel met vinnige punkenergie en bommetjes zoals de titeltrack en Adrenaline Run. Doorheen afsluiter Diversionary Tactis zitten geluiden van een op hol geslagen kudde. Een stampede, zo laat deze eerste worp van deze nieuwe roedel jazzhonden zich perfect samenvatten.