‘Forevher’ van Shura: appetijtelijke queer pop vanop een roze wolk

Muziek zonder stekels, meteen herkenbaar, over de roze liefdeswolk bovendien. Op papier kan wat Shura doet geen grotere gemeenplaats zijn. Waarom is Forevher dan zo’n appetijtelijke plaat?

Sinds ze vijf jaar geleden singles en vooral clips begon uit te brengen, lijkt Shura met haar stralende, positieve pop adequaat weerwerk te bieden aan al die stakkerds die zich om onduidelijke redenen in het kruis geranseld voelen wanneer twee lieden van gelijke kunne een diepe genegenheid voor elkaar vertonen. In Shura’s clips kussen meisjes meisjes, jongens jongens én meisjes jongens. Iedereen danst mee op dezelfde vloer.

In Religion (U Can Lay Your Hands on Me) maakt ze de simpelste optelsom denkbaar: ‘ It’s human, it’s our religion/ No preacher to teach us to love/ Two bodies, one vision/ No one’s watching over us.’ Ze benoemt de haat niet die buiten woedt, noch maakt ze moedwillig iets wat je als queer pop zou omschrijven. Op Forevher smeert Shura haar boterham tot aan de korst met pop tout court.

Specifieker? Stel u donzige synthmelodieën onder zwoele nineties-r&b-temperaturen voor, waarbij ook een indie-inslag opvalt. Voor een scheve balans valt niet te vrezen, Shura maakt haar eigen logica wel hard. Zoals ze indertijd zelf over haar debuut Nothing’s Real zei: ‘Ik heb een slaapkamerpopplaat gemaakt, maar wel met de grootste popproducer op de planeet.’ Die persoon was Greg Kurstin, die iets voor Adele, Sia en Ellie Goulding heeft betekend.

Forevher (een coproductie met de van Athlete bekende Joel Plott, die ook al bij Shura’s debuutsingle Touch van de partij was) gaat op dat elan door. Slim maar oprecht, glad maar onweerstaanbaar. Zo doet Shura kond van haar nieuwe liefde, waarbij de buikvlinders gaandeweg plaatsruimen voor ongebreidelde goesting maar ook een dieper en akelig gevoel: dit is serieus.

Het leidt tot een resem voldragen en memorabele songs waaruit, naast eerdervermelde invloeden, best wat seventiesdampjes opstijgen: Elton John in Flyin’, een beetje Minnie Riperton in Princess Leia en via een omweg ook Air in hun wijdste pijpen, bij de zoete spacepopapotheose Skyline, Be Mine.

Op haar eerste plaat liet Shura een stickertje plakken met een quote. Geen oordeel uit een of andere viersterrenrecensie, maar gewoon de mening van haar moeder. ‘ It gets better with every listen.’ Spijtig voor Forevher dat die al gebruikt is.