Dirty Projectors wijst je met zijn nieuwe plaat de weg naar de regenboog

DIRTY PROJECTORS: dromen als daad van verzet. © .
Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Amper een dik jaar na zijn door liefdesverdriet gekleurde comeback is Dave Longstreth al terug met een nieuwe Dirty Projectors, waarop hij hartzeer en desillusie inruilt voor hoop en dansbaarheid.

‘Hopelijk kan ik ooit nog liedjes schrijven over de wolken die voorbijdrijven, maar voorlopig is dat geen optie’, aldus Dave Longstreth, vorig jaar in dit blad, naar aanleiding van zijn titelloze comebackplaat, een album waarop hij het als Dirty Projectors opnieuw alleen moest rooien, en waarop hij onder meer de breuk met ex-groepslid Amber Coffman van zich af schreef. Turbulente tijden vragen om geëngageerde muziek, liet de New Yorker verstaan. In de schaduw van Donald Trump is geen plek voor madeliefjes.

Dirty Projectors wijst je met zijn nieuwe plaat de weg naar de regenboog
© Credit: Jason Frank Rothenberg

Dat was februari 2017. Maar onderweg naar de zomer van 2018 lag, ergens in een bocht, een change of heart te wachten op Longstreth. Zoals recent ook Parquet Courts en Natalie poneerden is de revolutie een pak prettiger als je erop kan dansen. In tijden van bullebakpolitiek en polarisatie is het nu net wél aan de muzikanten om hoop en optimisme te prediken, om een wegwijzer richting het eind van de regenboog te planten. Om liedjes te schrijven waarin de hemel blauw is, en de sunshine overal, zoals Blue Bird, Beach Boys-pop door een Aphex Twin-mangel. De lucht rond Dave Longstreth is dus opgeklaard, zo blijkt ook uit Break-Thru, een ode aan het vrouwelijk schoon over een Afrikaans geïnspireerde gitaarriedel en dartele mondharmonica. En ja, na de digitale soul en abstracte electronica van Dirty Projectors maken gitaren dus opnieuw deel uit van het arsenaal. In Zombie Conqueror leidt dat tot metalriffs die in duel gaan met banjo’s, en in That’s a Lifestyle tot harmonieuze folkrock met een flinke geut Tune-Yards.

Met deze plaat roept Dave Longstreth zichzelf tot de orde. ‘Leave the lamp lit prose, ‘ zingt hij in What Is the Time,‘leave the endlessly distractive matinée, and say hello’. Zich de rug rechtend, het licht aanknippend, en met open armen boort hij dezelfde ader aan waar Prince en d’Angelo hun zwoelste r&b gingen tanken, net zoals in het met feestblazers getooide I Feel Energy, inclusief hoge toppen scherende falset. Lamp Lit Prose drijft op de noodzaak aan stoom aflaten, aan doldwaas durven miserie uit lijf en leden te schudden. Of aan gewoon neerliggen en naar de donzige wolken turen. Ook dromen en dansen kunnen, in bittere tijden, daden van verzet zijn.

Streamtips: Right Now // Break-Thru // What Is the Time

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content