De nieuwe van Eddie Chacon: schaamteloos zwoel en romantisch, tussen zen en zondig

In de nineties was hij eventjes wereldberoemd, maar als soulcrooner op leeftijd weet Eddie Chacon pas echt te beklijven. Met dank aan de rechterhand van Solange.

We zullen er geen gewoonte van maken, maar mogen we Wikipedia eventjes citeren? ‘Charles & Eddie scoorden een wereldwijde nummer 1-hit in 1992 met Would I Lie to You?, traden drie keer op tijdens Top of the Pops en schreven een track voor de door Quentin Tarantino gepende filmklassieker True Romance.’

Onehitwonders? Feitelijk wel. Met een hitsingle die destijds swingde en vingerknipte zoals bronstige, harmonieuze soulhits in pakweg twintig jaar sinds The Temptations niet meer geswingd en gevingerknipt hadden? Hell yeah.

Grotere brokken dan Would I Lie To You? zou het Amerikaanse duo echter niet maken. Charles Pettigrew kon het minst lang nagenieten: in 2001 bezweek de man op 37-jarige leeftijd aan kanker. Eddie Chacon nestelde zich als fotograaf een tijdlang tussen de fashionista’s in Los Angeles, knipte onderweg zijn lange manen af en is met Pleasure, Joy, and Happiness als crooner op leeftijd aan een comeback toe.

Een retour in stijl, met dank aan het geraffineerde, over analoge synths en subtiel tikkende drumcomputers uitgesmeerde klankpalet van John Carroll Kirby, de toetsenist en producer die ooit in de leer was bij Sebastien Tellier, onder meer bij Blood Orange speelde en we hier enkele maanden geleden ‘het geheime wapen van Solange’ doopten.

Kirby is de geknipte man om het zalvende, smachtende stemgeluid van Chacon op slaapkamertemperatuur te brengen, geheel in de traditie van tijdloze charmeurs als Curtis Mayfield, Smokey Robinson en Marvin Gaye in hun seventiesgedaante: satijnen r&b en soul, permanent gehuld in peignoir, Hugh Hefner achterna, zachtjes deinend op het hypnotiserende ritme van een waterbed. Soms mag het: schaamteloos zwoel en romantisch, tussen zen en zondig. En zelfs wanneer daar een in smeltende boter weggemoffelde panfluit aan te pas komt, zoals in Hurt, glijdt het onverstoorbaar voorbij, gezwind richting schemering. Ja, hoor, Eddie heeft deze verrassende extra time in de spotlight dubbel en dik verdiend.