‘Blues Funeral’ is een Mark Lanegan grand cru

De nieuwe soloplaat van Mark Lanegan, ‘Blues Funeral’, verenigt zijn gruizige stem en songschrijftalent in twaalf dompige, donkertonige, diep in uw lijf wegzakkende lappen muziek.

Niet dat voorganger Bubblegum (2004) zó lang geleden lijkt. Queens Of The Stone Age, The Twilight Singers, Soulsavers, The Gutter Twins, Isobell Campbell – overal had Mark Lanegan in de tussentijd wel wat in de pap te brokken. In de eerste plaats natuurlijk zijn gruizige, uit duizenden herkenbare stem, maar desgewenst ook zijn songschrijftalent. Geheel voor uw gemak verenigt Blues Funeral beiden in twaalf dompige, donkertonige, diep in uw lijf wegzakkende lappen muziek.

Met 55 minuten aan luistervoer lijkt de tocht best lang, maar de gids is gelukkig ervaren. Mark Lanegan – 47 en niet te vergeten al in 1985 begonnen bij Screaming Trees – weet hoe hij een spannende song in elkaar moet zetten. Zelfs al blijft hij op Blues Funeral ver weg van traditionele aanknopingspunten zoals strofes en refreinen.

Of ze nu je huiskamer binnendenderen (The Gravedigger’s Song), zich smachtend over de zesminutengrens heen slepen (Bleeding Muddy Water) of – dát is nieuw! – een elektronisch ritmepatroon meegrissen (Grey Goes Black): Lanegans nummers bezweren, doen kond van een verlossing of de dringende nood daaraan. Niet moeilijk dat luisteren een vanzelfsprekendheid wordt. Grootste verrassing is Ode To Sad Disco: decadent pompende synthbeats associeer je doorgaans met een Alison Goldfrapp in zwarte netkousen en glinsterend doorkijknegligé, maar ook dat kan wel Mark Lanegan zijn. Tenminste: dat vertelt je de siddering die over je rug loopt.

Waar deze gesloten man de grens trekt tussen autobiografisch en fictioneel schrijven is nooit duidelijk geweest. Dat hij zelden de aandrang zal voelen in zijn teksten regenbogen, huppelende eekhoorns of de geneugten van een blokje belegen kaas te bezingen, is daarentegen vrij zeker. Ja, veel sombere wolken ook boven deze plaat, maar er priemen wel heldere zonnestralen door.

Lanegans loodzware drugsverleden in acht genomen blijven regels als ‘I’ve finally freed myself’ en ‘What’s done is done is done now’ láng hangen. Alsook de muziek natuurlijk, gekneed door oude getrouwen zoals producer Alain Johannes, Josh Homme, Greg Dulli en Jack Irons. Van het Stonesachtige Quiver Syndrome over de drumcomputerhymne Harborview Hospital tot het in gospelachtige canonzang uitmondende Leviathan: twijfel is niet mogelijk. Deze Blues Funeral is een Mark Lanegan grand cru.

Kurt Blondeel