‘Believers’ – A.A. Bondy: Mooie surround sound-nocturne

U krijgt uw muziek het liefst met hooks en melodieën opgediend? Laat Believers van de rusteloze troubadour A.A. Bondy u desalniettemin een suggestie doen: sfeer.

De naam is dus Bondy, Auguste Arthur Bondy. Ooit leidde hij het postgrungegroepje Verbena nergens heen. Na de split trok hij zijn voordeur in Birmingham, Alabama achter zich dicht om het pad van de sobere, akoestische folkrock op te benen. Blijkens derde soloplaat Believers moet dat weggetje ergens zijn doodgelopen: het motorische ritme van opener The Heart Is Willing zuigt je mee in een elektrisch geladen duisternis die slechts door maneschijn, straatlantaarns en stotterend neon wordt beschenen.

A.A. Bondy brengt zijn dagen graag door in totale, als het ware ingesneeuwde eenzaamheid, ‘omdat dat de grens tussen droom en bewustzijn uitvlakt’. Uit die schemerzone puurde hij de spaarzame, maar tegelijk somptueuze songs op Believers. Meer dan een in reverb gewentelde gitaar, bas, drums, broeierig orgel en ijle lapsteel zul je hier niet aantreffen, maar omdat producer Rob Schnapf (Beck, Elliott Smith) die schaarse noten in een eindeloze uitgestrektheid laat ronddobberen, opent zich een hogere dimensie.

Van het schaduwspel in Skull & Bones (Daniel Lanois had er nog weinig aan kunnen verbeteren) tot de slowcore van Down In The Fire (Lost Sea): er hangt iets in de lucht boven deze songs, en het zou wel eens het noodlot kunnen zijn. The Twist, een benauwende afspraak met dat sardonisch grijnzende fatum, laat niet de minste ruimte om aan Chubby Checker te denken. In het zeven minuten overspannende Rte. 28/Believers kreunt Bondy zacht: ‘You didn’t know there was a killer inside/Won’t get to heaven tonight’. Bij Surfer King heeft de koortsdroom hem helemaal in een houdgreep: ‘Behind the red door in American skin/ There is a murder of roses.’ Nee, aan eenduidigheid doet Bondy niet, maar voor vluchtige blikken op figuren die op drift zijn geslagen en zoeken noch vinden, zit u goed.

Believers is een ondeelbare en coherente plaat, te nemen of te laten, en u weet ook hoe zeldzaam die dingen de jongste jaren zijn geworden. Wie ooit voor Red House Painters en Idaho is gevallen en vooral de wanhopigste kant van Wilco en Ryan Adams blieft, gaat met deze 41 minuten durende surround sound-nocturne mooie slapeloze nachten tegemoet. Nog dit: A.A. komt naar de AB, en wel op 14 december in het voorprogramma van The Felice Brothers. Maak kennis.

Kurt Blondeel