7, oftewel een zevende plaat voor het fenomeen Beach House. Maar misschien ook: zoek de zeven verschillen. Of: tel tot zeven en de narcose treedt weer in.
Met dikke, donzige orgels en synths, gitaarpartijen die aan de tremelo-arm bengelen, een wazige maar glorieuze ambiance en uiteraard de tobberige sirenenzang van Victoria Legrand heeft het duo Beach House in belangrijke mate het indiegeluid van het nieuwe millennium vormgegeven. Sociologen moeten het nog uitdokteren, maar er zal wel weer hunker naar onthaasting in het spel zijn.
Over een doordraaiende wereld gesproken: ooit waren Cocteau Twins, Mazzy Star, This Mortal Coil of Galaxie 500 vaste prik in de duiding van Beach House. Maar stilaan werd het duo zélf een referentie, voor pakweg Cigarettes After Sex, Wild Nothing, SX of Mr Twin Sister. Geen kwaaie status voor wat na veertien jaar nog altijd even bedwelmend en in zichzelf gekeerd klinkt als een slaapkamerproject.
Het duo Beach House heeft in belangrijke mate het indiegeluid van het nieuwe millennium vormgegeven
Vreemd genoeg hebben Legrand en Alex Scally hun sound nooit spectaculair ontwikkeld. Zelfs van de uitdieping die je dan in de plaats verwacht, is weinig sprake geweest. Integendeel: van 7 kun je makkelijk vinden dat het vaak teruggrijpt naar het zwaarmoedige, slepende Depression Cherry (2015), wat op zich al een levendige herinnering was aan het vroegste werk.
Niettemin ben je vanaf ouverture Dark Spring weer in een-twee-drie-vier-vijf-zes-zeven verkocht. Een duister zwerk doorspekt met twinkelend gesternte, mysterie en helderheid in hetzelfde frame, angst en hoop evenzeer. Ziedaar de blauwdruk voor wat volgt.
7 is een plaat waarop karakters – zeg maar: vrouwen – worstelen met zichzelf, of met het om welke reden dan ook ontspoorde tijdperk waarin ze leven. Maar nooit worden ze immuun voor redding of berusting. In Girl of the Year, ooit een eervolle titel waarmee Andy Warhols fetisjactrice Edie Sedgwick werd bedacht, legt Legrand de psychologische kwellingen achter de glamour bloot. ‘ Get dressed to undress/ Depress to impress/ All night long.’
Anderzijds heeft de opgebrande ster in Drunk in LA wel oog voor ‘strawberries in springtime/ pretty happy accidents‘. In weerwil van zijn titel bloeit de song, waarvoor Beach House zijn trouwe, slome drumsynth weer uit de kast rolt, wondermooi open. Maar in Dive zijn het tastbare vellen, beroerd door de bij Tennis weggelokte James Barone, die de song halverwege tot een toekomstige festivalfavoriet promoveren. Om maar te zeggen dat 7, ondanks zijn déjà entendu-signatuur, op enkele verrassende accenten kan bogen.
Nog eens zeven vette jaren erbij, wie weet.
Streamtips: Drunk in LA // Dive // Black Car
