Geen enkele vrouwelijke artiest van de voorbije vijftig jaar was zo invloedrijk als Carole King. De zangeres en liedjesschrijfster, die voor zichzelf en anderen zo’n kleine 120 hits schreef en miljoenen platen verkocht, is vandaag 75 geworden. En toch denkt de maakster van de klassieker ‘Tapestry’ nog steeds niet aan ophouden.
Carole King, een joodse uit Brooklyn die in 1942 werd geboren als dochter van een brandweerman en een onderwijzeres, leerde op haar vierde piano spelen en zou zich spoedig als een muzikaal wonderkind manifesteren. Al op haar veertiende probeerde ze haar eerste songs te slijten aan New Yorkse muziekuitgeverijen. Toch begon haar carrière pas echt toen ze, tijdens haar eerste jaar aan de universiteit, tekstschrijver Gerry Goffin tegenkwam, met wie ze op haar zeventiende trouwde toen bleek dat ze zwanger was van hun eerste dochter Louise.
Het duo Goffin-King begon liedjes te schrijven voor Aldon Music, een bedrijfje dat concurreerde met de nabijgelegen hitfabriek The Brill Building. Het bleek een gouden combinatie te zijn: het stel scoorde prompt een nummer één-hit met het voor de zwarte girl group The Shirelles bedachte ‘Will You Love Me Tomorrow?’ uit 1961. Kings gevoel voor catchy popmelodieën en Goffins vermogen zich in vrouwelijke emoties in te leven waren uniek en tijdens eerstkomende jaren liet het echtpaar de ene kaskraker na de andere uit zijn pen vloeien.
Voor hun kinderoppas Little Eva schreven ze ‘The Locomotion’, voor The Drifters ‘Up On The Roof’ en ‘Some Kind of Wonderful’, voor Herman’s Hermits ‘I’m Into Something Good’, voor Bobby Vee ‘Take Good Care of My Baby’ en voor Aretha Franklin ‘(You Make Me Feel) Like A Natural Woman’. ‘Chains’, een nummer dat ze cadeau deden aan The Cookies, werd later zelfs gecoverd door The Beatles. Allison Anders zou haar in 1996 uitgebrachte film ‘Grace of My Heart’ losjes baseren op die specifieke episode uit Kings leven.
Klassieker uit het singer-songwritergenre
Hoewel Carole King het succes van ‘Tapestry’ nooit meer zou evenaren, bleef ze voor de rest van de jaren zeventig ‘incontournable’. Lp’s als ‘Rhymes and Reasons’, ‘Music’, “Fantasy’, “Wrap Around Joy’ en ‘Thoroughbred’ bleven aan een miljoenenpubliek appelleren, terwijl singles als ‘It’s Going To Take Some Time’, ‘Corazon’ en ‘Jazzman’ de ether domineerden. De kentering kwam er in het jaar van de punk, toen Rolling Stone haar lp ‘Simple Things’ als ‘de slechtste plaat van 1977’ wegzette.
Tijdens de eighties acteerde Carole King in enkele films en Broadway-theaters en schreef ze nummers voor soundtracks, al kende ze als zangeres aan het eind van het decennium nog een korte opflakkering met ‘City Streets’, waarop ze hulp kreeg van goed volk als Eric Clapton en Branford Marsalis. Tijdens de jaren negentig schreef ze materiaal voor rijke popsterren als Mariah Carey en Céline Dion, ontving ze talloze prestigieuze onderscheidingen en eredoctoraten en in 2010 ondernam ze, samen met oude gabber James Taylor, de uitermate lucratieve ‘Troubadour Reunion Tour’. Twee jaar later publiceerde ze haar autobiografie ‘A Natural Woman’, waarin ze openhartig vertelde over haar carrière en haar vier mislukte huwelijken. Al haar echtgenoten hadden er blijkbaar de grootste moeite mee haar succes te accepteren.
Enkele jaren geleden deed even het gerucht de ronde dat Carole King zich uit de muziekindustrie terug zou trekken, iets dat ze later in een Facebookbericht met klem tegensprak. Het ziet er dus naar uit dat we van de zangeres, die meer dan 75 miljoen platen heeft verkocht, het laatste nog niet hebben gehoord. Maar zelfs al zou ze morgen haar laatste adem uitblazen, haar plaats in de eregalerij van de popmuziek kan niemand haar meer afnemen.
Neil Sedaka, een jeugdliefje van de artieste, scoorde in 1959 een grote hit met het aan haar opgedragen ‘Oh! Carol’. Als antwoord kwam King met ‘Oh! Neil’ op de proppen. Toen haar huwelijk met Gerry Goffin in 1968 op de klippen liep, vestigde Carole King zich met haar beide dochters in Laurel Canyon, waar op dat moment de meeste Californische singer-songwriters hun hoofdkwartier hadden. Samen met haar toekomstige echtgenoot Charles Larkey op bas en Danny Kortchmar op gitaar, vormde ze de groep The City, maar omdat King niet graag optrad werd hun eerste en enige plaat nauwelijks opgemerkt. In 1970 debuteerde ze onder haar eigen naam met de lp ‘Writer’, die in commercieel opzicht weinig potten brak, maar wél uitstekende kritieken kreeg. Eén van de nummers uit die plaat, ‘Goin’ Back’, werd later met succes vertolkt door The Byrds en Nils Lofgren.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
In L.A. raakte Carole King bevriend met Joni Mitchell en James Taylor. Met hun steun maakte ze in 1971 ‘Tapestry’, de plaat waarmee ze als zangeres-aan-de-piano op grote schaal doorbrak. Het werd één van de absolute klassiekers uit het singer-songwritergenre: van de plaat, die in de VS zes jaar ononderbroken in de top honderd stond, waarvan vijftien weken op de hoogste positie, gingen wereldwijd 25 miljoen stuks over de toonbank. Behalve nieuwe composities bracht King op dat werkstuk ook eigen interpretaties van hits zoals ‘Natural Woman’ en ‘Will You Love Me Tomorow’, die ze eerder voor andere artiesten had geschreven.
James Taylor deed de kassa’s rinkelen met zijn versie van ‘You’ve Got A Friend’, terwijl de zangeres zelf niet van de radio weg te slaan was met onsterfelijke liedjes als ‘It’s Too Late’, ‘So Far Away’ en ‘I Feel the Earth Move’. ‘Tapestry’ maakte van Carole King op haar 29ste een superster en een rolmodel voor talloze andere getalenteerde vrouwen die een duwtje in de rug wel konden gebruiken. ‘Carole zingt met haar hart’, noteerden de critici. ‘En bovendien heeft ze voeling met wat er leeft bij de grote massa.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
‘Slechtste plaat van 1977’
Hoewel Carole King het succes van ‘Tapestry’ nooit meer zou evenaren, bleef ze voor de rest van de jaren zeventig ‘incontournable’. Lp’s als ‘Rhymes and Reasons’, ‘Music’, “Fantasy’, “Wrap Around Joy’ en ‘Thoroughbred’ bleven aan een miljoenenpubliek appelleren, terwijl singles als ‘It’s Going To Take Some Time’, ‘Corazon’ en ‘Jazzman’ de ether domineerden. De kentering kwam er in het jaar van de punk, toen Rolling Stone haar lp ‘Simple Things’ als ‘de slechtste plaat van 1977’ wegzette.
Tijdens de eighties acteerde Carole King in enkele films en Broadway-theaters en schreef ze nummers voor soundtracks, al kende ze als zangeres aan het eind van het decennium nog een korte opflakkering met ‘City Streets’, waarop ze hulp kreeg van goed volk als Eric Clapton en Branford Marsalis. Tijdens de jaren negentig schreef ze materiaal voor rijke popsterren als Mariah Carey en Céline Dion, ontving ze talloze prestigieuze onderscheidingen en eredoctoraten en in 2010 ondernam ze, samen met oude gabber James Taylor, de uitermate lucratieve ‘Troubadour Reunion Tour’. Twee jaar later publiceerde ze haar autobiografie ‘A Natural Woman’, waarin ze openhartig vertelde over haar carrière en haar vier mislukte huwelijken. Al haar echtgenoten hadden er blijkbaar de grootste moeite mee haar succes te accepteren.
Enkele jaren geleden deed even het gerucht de ronde dat Carole King zich uit de muziekindustrie terug zou trekken, iets dat ze later in een Facebookbericht met klem tegensprak. Het ziet er dus naar uit dat we van de zangeres, die meer dan 75 miljoen platen heeft verkocht, het laatste nog niet hebben gehoord. Maar zelfs al zou ze morgen haar laatste adem uitblazen, haar plaats in de eregalerij van de popmuziek kan niemand haar meer afnemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
