Brockhampton, de hiphopboyband die we anno 2018 nodig hebben

© .
Katrin Swartenbroux
Katrin Swartenbroux Chef Lifestyle KnackWeekend.be

Ze zijn met veertien, maken muziek over mentale gezondheid en racisme en draaien elkaar af en toe een tong. Brockhampton is de boyband van de internetgeneratie. ‘Het moet niet altijd “Kill people, burn shit, fuck school” zijn.’

Close-up van een jongeman met korte dreadlocks en een beschilderd gezicht. Hij steekt uitdagend zijn kin uit terwijl zijn blik de camera niet loslaat. ‘Why you always rap about being gay? / Cuz not enough n*ggas rap and be gay / Where I come from, n*ggas get called faggot and killed / So I’ma get head from a n*gga right here, and they could come cut my head off.’ Op de achtergrond danst een jongen met kort blond haar in een gele zonnejurk.

BrockhamptonsJunky is misschien niet wat je verwacht wanneer je op YouTube grasduint naar trending hiphopvideo’s, maar het is wel het waarschijnlijkste zoekresultaat. Zowat alle clips die dit Amerikaanse collectief uitbrengt, gaan viraal. Ze hebben tweeënhalf miljoen luisteraars per maand op Spotify. Viceland maakte hen het onderwerp van een documentairereeks, nog voor hun eerste album uit was. Op de microblogsite Tumblr circuleren honderden gifs en foto’s van hun clips en interviews, die massaal gereblogd worden. De populairste post is de simpele zin ‘One Direction died so Brockhampton could live’.

Popsterren kunnen alles doen. En wat wij maken, is popmuziek. Waarom zouden we onszelf dan geen boyband mogen noemen?

Brockhampton is het hipste wat hiphop momenteel te bieden heeft. En ze noemen zichzelf, ondanks het ontbreken van alle gebruikelijke symptomen, een boyband.

De Brockhampton-fabriek

Brockhampton telt veertien rappers, producers, grafische vormgevers en beeldmakers. Daarmee is de groep zo’n 2,9 keer omvangrijker dan de gemiddelde boyband. En dan is Brockhampton sinds de begindagen eigenlijk al gedownsized. De groep zag het licht in 2011, toen de veertienjarige Kevin Abstract (geboren als Ian Simpson) op het internetforum KanyeToThe een oproep lanceerde.

‘Iemand zin om te chillen en samen muziek te maken?’ klinkt misschien niet als het meest gehaaide businessplan, maar het leverde hem wel dertig enthousiastelingen en een hiphopcollectief genaamd AliveSinceForever op. De groep bracht de daaropvolgende jaren enkele digitale ep’s uit, maar het was vooral Abstract die met zijn soloalbums, MTV1987 (2014) en American Boyfriend (2016), de aandacht wist te trekken. De Texaanse tiener gebruikte de deining om gelijkgestemde zielen uit ASF te ronselen en samen een nieuw muzikaal project uit de grond te stampen, Brockhampton, naar de straat waarin Abstract opgroeide.

De band, met leden uit Texas, Ierland (!) en Connecticut, sloeg zijn tenten op in Los Angeles, waar ze met z’n allen een huis delen dat ze The Factory noemen. En ‘fabriek’ is inderdaad niet overdreven. In 2017 alleen al was Brockhampton goed voor drie albums – Saturation, Saturation II en Saturation III – met telkens meer dan vijftien nummers. Los van de distributie regelen de Brockhamptonboys zowat alles zelf: van branding tot videoclips, van productie tot ‘styling’ (al omvat dat laatste vooral oranje overalls, skateboards en spraypaint).

Brockhampton is net zo goed een creatief bureau als een muziekgroep, hun schijnbaar morsige video’s en populaire merchandising even professioneel als amateuristisch. ‘Ik denk dat wat wij doen nog nooit eerder gedaan is’, liet Kevin Abstract vorig jaar optekenen in The Guardian. Daar heeft hij waarschijnlijk gelijk in.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Als Brockhampton zichzelf niet als boyband zou omschrijven, dan zou wellicht niemand het doen. De term is altijd meer beschimpend dan beschrijvend geweest. ‘Boyband’ wordt doorgaans voorbehouden voor kapotgemarkete, artificieel samengestelde, tot in de puntjes gestylede vijftallen die zelf geen muziek (kunnen of mogen) maken maar als marionetten bespeeld worden door grote labels en gladde managers. Brockhampton is – simpel gesteld – een groep vrienden die in hun slaapkamer muziek maken en producen. Ze maken songs over blowjobs geven, arm zijn en worstelen met zelfmoordgedachten. Ze schilderen om de een of andere reden graag hun gezicht blauw, ook als ze geen video opnemen of op het podium staan. ‘Just cause we’re not white and some of us rap and like dick and dye our hair and make good music doesn’t mean we’re not a boyband’, twitterde Kevin Abstract.

Het valt te begrijpen dat de jongens zichzelf als dusdanig identificeren. Wat Brockhampton muzikaal doet, valt immers niet in een hokje onder te brengen. Summer is stroperige r&b, Rental steunt op een stevige trap-baslijn, Stars flirt met grime en in Boogie menen we zelfs polka te ontwaren. De grootste gemene delers van de Saturation-trilogie is ongetwijfeld rap en hiphop, maar Abstract en co. halen hun invloeden van overal. En door zichzelf een boyband te noemen moet achteraf niemand komen zeuren dat ze over de grenzen van het ene of andere genre kleuren. ‘Als rapcollectief kun je maar zo ver komen. Gewoon al door je ‘rap’ te noemen stel je jezelf een limiet’, legde Ameer Vann uit aan Beats 1 Radio. ‘Popsterren kunnen alles doen. En wat wij maken, is popmuziek. Waarom zouden we onszelf dan geen boyband mogen noemen?’

BROCKHAMPTON live, met vooraan KEVIN ABSTRACT, een zwarte homo uit Texas. 'I do the most for my culture by just existing.'
BROCKHAMPTON live, met vooraan KEVIN ABSTRACT, een zwarte homo uit Texas. ‘I do the most for my culture by just existing.’© Getty Images

Een nieuwe norm

Dat een stel hippe jongeren zichzelf zonder een zweem van ironie ‘boyband’ noemt, zegt veel over het klimaat waarin Brockhampton ontstaan is. Tieners zijn vandaag de dag culturele omnivoren, omdat ze dankzij streaming allerlei stijlen kunnen ontdekken alvorens ze er hun geld in moeten investeren. Cultuursnobisme is geen dingetje meer, guilty pleasures zijn verleden tijd. Het is perfect oké om zowel Shawn Mendes als Future te lauweren in je lyrics. Wanneer Kevin Abstract zegt dat hij een videoclip voor Harry Styles wil regisseren, dan méént hij dat. En wanneer het collectief hardnekkig blijft vasthouden aan de omschrijving boyband, dan is dat omdat ze daar effectief niets fouts in zien.

Tegelijk herdefinieert Brockhampton die term, alleen al door zichzelf zo te noemen. Ze zetten een nieuwe, broodnodige standaard. Boybands werden veelal gevormd om geld binnen te rijven, en dus een zo groot mogelijk publiek aan te spreken, maar vreemd genoeg raakten ze tegelijk de voeling met de werkelijkheid kwijt. Door zich te focussen op de blanke heteroseksuele majority liet dat marketingmodel steeds meer jongeren in de kou staan. Jongeren die een andere huidskleur of een migratieachtergrond hebben. Jongeren die worstelen met hun geaardheid en gender. Jongeren die het gevoel hebben nergens bij te horen en tot voor kort daarin ook bevestigd werden door de populaire cultuur.

Het is niet verwonderlijk dat Brockhampton gevormd werd op het internet, waar iedereen bondgenoten zoekt en kan vinden, en het is een logisch gevolg daarvan dat de band groot is geworden dankzij datzelfde internet.

Weg met het machismo van de hiphop: ‘Wij willen dat jongeren beseffen dat het oké is om onzeker te zijn en van je fouten te leren.

Rauw en authentiek

‘When I grew up I learned what racism was / and what teaching it does / like my teachers would say / little black boys have a place in the world / like hanging from trees / or dead in the streets like I’ve seen on tv’, spuwt Ameer Vann in Fight. Brockhampton doet voor zijn leden meer dienst als klankbord dan als daadwerkelijke job, wat allicht ook het hoge tempo verklaart waaraan ze nieuw materiaal uitbrengen. ‘We schrijven onze muziek niet als een muzikaal statement’, legde Kevin Abstract uit in W Magazine. ‘We delen gewoon onze eigen ervaringen. Al onze muziek is rauw en authentiek.’

Het collectief haalt daarmee ook stipt de trein van emotionele hiphop die momenteel door het muzieklandschap raast. Artiesten als Frank Ocean, Childish Gambino en Kid Cudi breken daarvoor al langer een lans, en steeds meer jonge rappers en hiphoppers staan zichzelf toe om hun gevoelens en angsten in hun muziek te verwerken en het machismo dat die cultuur vroeger domineerde aan de kant te schuiven. ‘We willen herdefiniëren wat ‘mannelijkheid’ wil zeggen’, aldus Abstract in Dazed and Confused. ‘We willen dat jongeren beseffen dat het oké is om onzeker te zijn, om je kwetsbaar op te stellen en van je fouten te leren’, voegt Ameer Vann daaraan toe. ‘Rapmuziek moet niet altijd “Kill people, burn shit, fuck school” zijn.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

‘Ik hoop dat deze muziek mensen helpt’, tweette nog een andere Brockhampton, Dom McLennon, toen de eerste Saturation op het publiek werd losgelaten. ‘We zeggen jullie niet dat jullie naar buiten moeten komen en aan de volgende protestmars moeten deelnemen. We zeggen jullie dat je meedogenloos jezelf moet zijn in dit shitty, fucking crazy, angstaanjagende sociopolitieke klimaat.’

Het Amerika van vandaag is in de ban van een enge definitie van wat patriottisme is, wat Amerika great maakt en wat je tot outsider maakt. Het is frappant dat uitgerekend een zwarte, homoseksuele jongen uit het Republikeins gekleurde Texas, die zijn hele jeugd uitgespuwd werd om wie hij was, ervoor zorgt dat jongeren zich minder buitengesloten voelen. ‘I do the most for my culture by just existing’, verwoordt Abstract het in Junky.

Brockhampton mag dan niet een boyband zijn zoals we die kennen, het is de boyband die we anno 2018 nodig hebben.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content