‘Blijf weg van sociale media, leg samen met vrienden een plaat op of ga een concert zien. Het helpt’

Knack Focus-redacteur Jonas Boel over een bijzondere ontmoeting tussen Londen en Brussel. ‘Alice, de zestiger op de tunneltrein, en haar warme, muzikale herinneringen uit een kil, somber tijdperk.’

Verkleumd, moe en gestresseerd neem ik plaats op mijn zitje van de Eurostar richting Brussel, slechts drie uur na mijn arriveren in Londen. De woorden die ik op mijn terugweg zou moeten schrijven komen niet, dus blader ik door de nieuwe, vlug in het huidige niemandsland tussen Engeland en het Europese vasteland gekochte editie van Mojo. Het maandblad staat zoals altijd gevuld met artikels over oude muziekgloriën. The Who, PiL, Gene Clark, Judy Collins…

Ik blijf hangen bij een stukje over de vliegtuigcrash die in 1977 enkele leden van Lynyrd Skynyrd, de southern rockers waar ik al eerder over schreef, het leven kostte. ‘I’ve seen them play, around that time’, zegt de dame naast me.

We zitten al meer dan een uur naast elkaar. Ik verdiept in het tijdschrift op mijn schoot, zij uitgedost in felroze broek én trui, knabbelend aan de rauwe selder uit een winkeltas, haar grijze haar nonchalant opgestoken in een staart. ‘And PiL as well, as a matter of fact’, klinkt het, over de groep van John Lydon na de Sex Pistols. ‘The Clash ook.’

Haar naam is Alice, en ze heeft The Clash zien optreden tijdens Rock Against Racism, in de lente van 1978, toen ze in Victoria Park een nationale actiedag tegen racisme en het geweld van opkomende neonazigroeperingen afsloten. Of ik X-Ray Spex ken, vraagt Alice. Jazeker, andere punkiconen uit Londen, met zangeres Poly Styrene. ‘Die waren er ook’, glimlacht ze.

We keuvelen verder over muziek. Ook The Specials heeft ze nog zien optreden: ‘Helemaal in het begin zelfs een keer, toen ze nog The Coventry Automatics heetten.’ Coventry ligt niet ver onder Leicester, waar ze opgegroeid is, en waar ze net haar zieke moeder heeft bezocht.

In 1978 was ze ‘just a teenage punk girl’ op haar middelbare school, vertelt Alice, vrij immuun voor de economische malaise waar het Verenigd Koninkrijk zich al enkele jaren in bevond, en de donkere wolk van rechtse krachten die zich samenpakte boven het land. ‘Het was een spannende tijd, met veel goede muziek en veel energie in de lucht’. Het gemengde publiek bij The Specials, zwart en blank dooreen, zoiets zag je daarvoor niet, zo klinkt het.

Nu is Alice onderweg naar Luxemburg, waar ze al jaren woont. In de jaren 90 ging ze bij de Europese gemeenschap werken in de hoofdstad van het Groothertogdom, en daar blijft ze, ook nu ze net gepensioneerd is. ‘Terugkeren naar Engeland? Ik denk er niet aan!’

Was het nu net gezellig, komt die dekselse brexit op de proppen.

Toen Boris Johnson enkele weken eerder een bezoek bracht aan Luxemburg stond Alice tussen de vele, luidkeels protesterende manifestanten de Britse premier op te wachten. Een gevaarlijke gek en een hypocriet, noemt ze hem. ‘Je weet toch dat Johnson aan de Europese school in Brussel heeft gezeten? Brexit is enkel een excuus voor de macht waarop hij denkt recht te hebben. Omdat hij van goeden huize is, zoals al die andere brexiteers, allemaal voormalige kostschooljongens die een flinke duit zullen verdienen wanneer de economie voor de gewone mensen de dieperik ingaat. It’s disgusting’. Achter haar heldere ogen zie ik het vurige punkmeisje van weleer.

Ik heb vaak aan haar gedacht, de voorbije dagen. Alice, de zestiger op de tunneltrein, en haar warme, muzikale herinneringen uit een kil, somber tijdperk van economische en sociale malaise.

Toen Margret Thatcher een jaar na Rock Against Racism aan de macht kwam, wist ze de electorale opmars van extreemrechts te stuiten doordat haar conservatieve partij onder meer een harder anti-migrantenstandpunt innam. Klinkt bekend? Thatcher was ook een hardvochtig euroscepticus, bewonderd door velen in het kabinet van Johnson, en haar neoliberale besparingspolitiek bracht de economie er wel bovenop, maar deed tegelijk de ongelijkheid en armoede toenemen. Ook in Leicester, waar begin jaren 80 veel fabrieken dicht gingen, zo vertelt mijn reisgenote. De tijden waren hard, maar Alice had punkrock.

Ik heb aan haar gedacht, toen ik het vlammende betoog van Jef Neve las op Facebook, over politici die in plaats van te verbinden ‘de strategie van de angst’ hebben gevolgd. De pianist is kwaad en teleurgesteld, zoals zoveel van mijn virtuele vrienden, sinds het Vlaamse regeerakkoord op tafel ligt. ‘Hoeveel procent van u krijgt een levenslang pensioen voor een job die u ooit zes jaar hebt uitgeoefend?’, vraagt Neve zich af. ‘Álle ex-parlementariërs: vingers nú omhoog!’

Tekst gaat verder onder de post.

Jef Nevehttps://www.facebook.com/JefNeveOfficial/https://www.facebook.comFacebook1

rich1.0https://www.facebook.com/JefNeveOfficial/posts/3016214311786844552

Jef Neve heeft het gehad met de politieke klasse, maar laat zich niet ontmoedigen. ‘Ik ga mooie muziek maken! Dát is mijn missie!’, sluit hij zijn tirade af. Lijkt me een goed idee.

In 2012 bracht hij het album Sons Of The New World uit, een conceptplaat over de wereld in oneindige verandering. Over turbulente tijden, en hoop. ‘Een naïef optimisme’, schrijft hij op zijn website over het album, ‘dat gelooft in het goede van de mensheid, dat kan aangesproken worden in tijden waarin alles donker wordt’.

Misschien moet iedereen die zich boos, verdrietig, of teleurgesteld voelt het album eens beluisteren. Of The Clash (nog) eens checken . Blijf even weg van sociale media, leg samen met vrienden of kroost een plaat op of ga samen een concert zien. Het helpt. Vraag het maar aan de mooie, vurige Alice met haar zak vol selder.