Vampire Weekend en Thom Yorke staan deze zomer niet op de Belgische festivals. Op het Nederlandse Down the Rabbit Hole bewezen ze waarom dat doodzonde is.
Het échte best kept secret van de Lage Landen? Dat is het driedaagse festival Down the Rabbit Hole, in vakantiepark De Groene Heuvel nabij Nijmegen. Vrijdag kon u er Skepta, Neneh Cherry en Grace Jones al aan het werk zien, vandaag is het aan Rosalía, The Comet is Coming en Janelle Monáe. En dan stonden er zaterdag ook nog eens twee acts die de eerste helft van het muziekjaar 2019 naar hun hand zetten maar deze zomer op geen enkele Belgische festivalaffiche te bespeuren zijn: Vampire Weekend en Thom Yorke.
‘You don’t mind a little rain, right?’ vroeg Vampire Weekendfrontman Ezra Koenig om half tien ’s avonds aan het op een groot meer uitgevende hoofdpodium. Als we er zonnebloemen van songs voor in de plaats krijgen niet, hoorden we u denken. En zo was u meteen ook af van die strontvervelende stofwolken die het festivalterrein doorgaans teisteren.
Fingerpicking voor gevorderden
Vampire Weekend is zes jaar van de aardkloot verdwenen, maar is zijn neus voor feestelijke feel good-songs nog niet kwijt. Althans, dat bleek dit voorjaar op Father of the Bride, de comebackplaat waaruit de band zaterdag meteen de alle kanten op stuiterende opener Bambina plukte. In opvolger White Sky etaleerde Koenig – die er in zijn gladgestreken oranje hemdje nog altijd bij liep als het eeuwig jonge communicantje dat hij bijna vijftien jaar geleden al was – voor het eerst zijn uitstekende falsetstemmetje, en met Cape Cod Kwassa Kwassa – Louis Vuitton en Peter Gabriel verenigd in één en dezelfde song! – greep Vampire Weekend terug naar de afropop van weleer. Fingerpicking voor gevorderden, de eerste hattrick was compleet.
Daarna spreidde de New Yorkse groep – zonder producer en lid van het eerste uur Rostam Batmanglij nog altijd zeven man sterk, inclusief twee drummers – haar veelzijdigheid tentoon. Step dreef op een zompige hiphopbeat, Sympathy verenigde op epische wijze flamenco en disco, en New Dorp. New York, Koenigs een-tweetje met postdubstepproducer SBTRKT, was dancefunk waaraan je goed kon horen dat de oppervampier ook weleens in popmiddens vertoeft – of hoe beland je ánders op Beyoncé’s blockbusterplaat Lemonade?
De eindspurt, ingeluid door de gospelpop van Harmony Hall en afgerond door de ultieme crowdpleaser A-Punk, was dan weer vintage Vampire Weekend: vingervlugge, bij wijlen zelfs ronduit bloeddorstige gitaarpop met heel, heel veel djembés. ‘Hey, hey, hey, hey!’ schreeuwde de hele wei in die laatste, de planchee onder haar voeten nét niet aan gort stampend. In het absolute slot kwam er nog een onverwachte aap uit de mouw: Jokerman, geleend van Dylan en in de versie van Vampire Weekend voorzien van een lang uitgesponnen, licht psychedelische orgeloutro.
‘So swiftly the sun sets in the sky‘, zong Ezra Koenig, en de regen maakte plaats voor een beeldige, knaloranje laatavondzon. Toeval bestaat niet.
Koortsachtige trip
En dan was het aan de echte jokerman van dit Down the Rabbit Hole: Thom Yorke. Met Radiohead doet hij alleen nog maar arena’s en main stages aan, maar zaterdag om iets voor middernacht werd hij in de Teddy Widder geprogrammeerd, een tent. Wie te laat naar daar kwam afgezakt zal gevloekt hebben, wie zijn aardedonkere, trance-achtige en live steevast van abstracte visuals voorziene solowerk van de laatste jaren kent, begrijpt de keuze.
Solo laat Yorke zich omringen door Nigel Godrich, ook bij Radiohead al sinds jaar en dag een schaduwlid, en Tarik Barri, een vanuit Berlijn opererende Nederlandse visual artist die de muziek live met psychedelische plaatjes opsmukt. Op Down the Rabbit Hole speelde het drietal in een soort Kraftwerkopstelling, elk verscholen achter hun eigen witte tafeltje vol elektronische apparatuur.
Tomorrow’s Modern Boxes – naar de gelijknamige Thom Yorke-plaat uit 2014 – is de paraplu waaronder de eigen concerten van de Radiohead-kopman nog altijd vallen, maar intussen heeft hij met het vorige week verschenen Anima alweer een nieuwe plaat uit, zijn beste als soloartiest dan nog. Down the Rabbit Hole plukte daar de vruchten van, want met Impossible Knots werd er al meteen naar Anima gegrepen. Broeierige bassen voerden de boventoon, Yorkes echoënde stemmetjes maakten de bezwering meteen compleet.
Wat volgde was een koortsachtige trip door Yorkeland. Daarin geen Fake Plastic Trees, Karma Polices of Creeps. In zijn uppie tast Thom Yorke de buitenste grenzen van de pop af en laat hij de demonische discotheekganger in zichzelf los – spastische dansmoves incluis.
Maar ook binnen dat parallelle universum is er ruimte voor variatie. Zo repetitief, haast antipop als Amok en het live wel heel stevig vertimmerde Black Swan klonken, zo toegankelijk kwamen Harrowdown Hill en Atoms for Peace voor de dag. En Thom Yorke zou Thom Yorke niet zijn zonder melancholische ballads. Op Down the Rabbit Hole waren dat de pseudoparlando Dawn Chorus en het uit zijn soundtrack voor Luca Guadagnino’s horrorremake van Suspiria (2018) gelichte Has ended.
Akelig mooi, maar Thom Yorke dreigde wel even het pleit te verliezen van de Dutch disease – ja, ook gisteravond konden de Nederlanders het niet laten hun tooggesprekken in de concerttent te voeren. Maar toen hij het vervolgens liet stomen in het Anima-trio Not the news, Traffic en Twist en het van Atoms for Peace (zijn zijproject met onder meer Flea) geleende Default was het gedaan met ouwehoeren.
Thom Yorke, voor al uw boilerroomfeestjes met body.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
