Bij Eagles of Death Metal in Parijs: ‘Ik laat terroristen mijn plezier niet langer afpakken’

Het was al lang op voorhand duidelijk: het eerste volwaardige Parijse concert van Eagles of Death Metal sinds de aanslag op Le Bataclan, waarbij in november vorig jaar 89 mensen om het leven kwamen, zou een specialleke worden. Niet in het minst omdat de overlevenden en de nabestaanden van de slachtoffers op voorhand allemaal uitgenodigd werden om, desgewenst onder begeleiding van enkele psychologen en medici ter plaatse, gratis te komen kijken.

Onder die genodigden zijn onder meer Mariesha Payne, Maria Moore, Brian Sanders en Pat Moore, een groep vrienden uit alle uithoeken van Groot-Brittannië die we enkele uren voor de show ontmoeten in het café naast de Olympia. Ze leerden elkaar elf jaar geleden kennen bij een concert van – jawel – Eagles of Death Metal. Sindsdien reizen ze samen zo ongeveer de hele wereld rond in de slipstream van Jesse Hughes en co. Alle vier waren ze op die noodlottige dertiende november in de Bataclan, en alle vier zijn ze erop gebrand die nare herinneringen om te buigen in positieve.

Schuilen in de kelder

‘We stonden met z’n allen dicht bij de zij-uitgang, waarlangs Pat en ik vrij snel zijn kunnen vluchten’, begint Moore meteen de avond van de aanslag te reconstrueren. ‘Al zijn we nog even terug naar binnen gegaan om Brian te helpen, die bijna vertrappeld is geweest door andere concertgangers en daarbij zijn schouder brak.’

Mariesha Payne zat in nog nauwere schoentjes. ‘In plaats van richting de exit te lopen, zijn een vriendin en ik uit blinde paniek dieper de zaal in gegaan’, zegt ze. ‘Uiteindelijk zijn we in de kelder onder het podium beland, waar we drie uur lang niks anders konden doen dan wachten, hopen dat ze ons niet zouden vinden. Ondertussen hoorden we de kogels op de vloer vallen. Meer nog: we konden de trillingen voelen. Het was de hél.’

Demonen verdrijven, daarvoor zijn Payne en haar vrienden dinsdag naar de Olympia afgezakt voor de show van Eagles of Death Metal. Ze bezoeken ook de Bataclansite opnieuw, en reconstrueren er de avond stap per stap. ‘Ik moet dit doen’, aldus Payne. ‘Ik eet en slaap nog amper, en ik ben de afgelopen drie maanden naar geen enkel concert meer gegaan. De terroristen hebben me dat plezier afgepakt, en dat kan ik niet langer toelaten. Ik ben zenuwachtig voor vanavond, maar als ik nu niet ga, dan misschien nooit meer.’

Nerveuze band

Ook bij de band zélf, met speciaal voor de gelegenheid ook Josh Homme in de gelederen, heerst nervositeit, zo vernemen we van iemand die de avond voor het concert met Hughes en Homme afgesproken had in Parijs. Wat wil je ook, als alle Parijse camera’s op je gericht staan. Terwijl aan de Bataclan in de late namiddag een veeleer rustige sfeer hangt, en in nabijgelegen cafés als Bonne Bière en Le Carillon (waar op 13 november eveneens meerdere doden gevallen zijn) de zaken weer hun normale gang lijken te gaan, bulkt het aan de poorten van de Olympia van de journalisten – ’s middags staan er al een vijftal cameraploegen, ’s avonds loopt dat aantal op tot om en bij de twintig. Allemaal posteren ze zich aan de overkant van de straat, met hun camera’s gericht op de façade van de concertzaal, waarop in reusachtige, neonverlichte blokletters ‘Eagles of Death Metal’ prijkt.

Ook de Franse politie is in groten getale aanwezig. Ze zet voor aanvang van het concert de omliggende straten af. Er ontstaat een lange wachtrij om binnen te kunnen. Wie erin wil, moet voorbij vier controleposten. Rugzakken en handtassen worden binnenstebuiten gekeerd, en iedereen wordt van kop tot teen gefouilleerd.

Eens binnen, is er van die gespannen sfeer geen sprake meer. Op de tonen van de Jacques Dutronc-song Paris s’éveille betreedt Eagles of Death Metal om iets over negenen het podium van de Olympia. Al snel volgt een onversneden I Only Want You, uit de tijd dat Tim Vanhamel nog iets in de pap te brokken had bij Eagles, en een al even furieus Don’t Speak (I Came to Make a Bang!). Elke noot wordt net dat ietsje enthousiaster onthaald dan anders. Wanneer symboliek primeert op muziek.

‘Ik ben zo blij om jullie hier allemaal te zien’, zegt Hughes, gehuld in een sjaal met de Franse driekleur op – later neemt hij ook nog een gitaar met Franse vlag ter hand. ‘I love you motherfuckers so much.’ In tegenstelling tot wat zijn nogal melodramatische recente tv-interviews (en het feit dat hij onlangs godbetert in een witte tuxedo met Bono het podium op kroop) deden vermoeden, bespaart Hughes ons dinsdag van oeverloos gepreek – en van zijn visie op de wapenwet gelukkig ook. In plaats daarvan krijgen we een vintage Eaglesshow: (garage)rock-‘n-lol met uitstapjes richting funk (Oh Girl) en blues (Cherry Cola), en met Josh Homme, die drumt als een Meg White op speed, als blikvanger.

‘You have no idea how much I needed you tonight’, besluit Hughes, alvorens met Speaking in Tongues te eindigen, de beste Eaglessong, die echter met zo veel solo’s gepimpt wordt dat het begint te vervelen.

Maar ach, iedereen kwam er zonder kleerscheuren vanaf, en nadien zagen we niks dan lachende gezichten. Ook bij Maria Moore en Mariesha Payne. ‘Zo, die demonen zijn ook alweer verdreven.’ (lacht)