Big Joanie schudt de punkscene op: ‘Je beseft dat er iets ontbreekt, en dan zorg je er zelf voor’

© /

De ambitie van Big Joanie leek niet verder te reiken dan Groot-Londen, tot een zekere Thurston Moore in het publiek stond en het punktrio meteen onderdak aanbood. ‘Op den duur kijkt iedereen alleen maar naar zijn eigen gevoelens en niet naar wat er aan de hand is.’

Stephanie Phillips, zangeres-gitariste van Big Joanie, herinnert zich nog elk detail van het optreden dat alles voor haar en haar groep veranderde. ‘Tijdens een van onze shows in het voorprogramma van The Ex (Nederlandse undergroundband, nvdr.) stond plots Thurston Moore in het publiek. Hadden we meteen gezien, hij was een kop groter dan de rest van het volk’, lacht Phillips. ‘Na het concert kwam Thurston naar onze merchandisingstand. Of we een album hadden dat hij kon kopen, vroeg hij. Ik antwoordde naar waarheid dat al onze ep’s de deur uitwaren en we geen budget hadden om onze afgewerkte plaat Sistahs te releasen. “Dan breng ik ze wel uit”, zegt hij.’

De hoes van Sistahs
De hoes van Sistahs© /

Voor Big Joanie onderdak vond bij de frontman van het voormalig Sonic Youth, reikte de reputatie van het trio niet verder dan de Londense DIY-punkscene, waar Phillips, drumster Chardine Taylor-Stone en bassiste Estella Ardeyeri al een paar jaar aan de boom schudden als het gaat over etnische diversiteit.

‘Ons milieu is heel open naar vrouwen, non-binaire personen en transgenders, maar ik miste een deftige discussie over racisme en etnische representatie’, zegt Phillips. ‘Er waren wel wat groepen met zwarte muzikanten, maar heel weinig, en daar werden ook geen vragen bij gesteld. Wij stelden die wel en brachten iedereen met elkaar in contact. Dat leverde ons in het begin veel aandacht op in de scene, maar die leek vooral te vertrekken uit white guilt, het gevoel dat witte mensen iets goed te maken hebben tegenover niet-witte mensen.’

‘Als je een goede popsong wilt schrijven, kom je automatisch bij The Ronettes uit.’

‘Op den duur kijkt iedereen alleen maar naar zijn eigen gevoelens en niet naar wat er aan de hand is. Punk is voor mij net dát: om je heen kijken, beseffen dat er iets ontbreekt en daar gewoon zelf voor zorgen. Wie rebels is en durft te veranderen, kan grip krijgen op de wereld.’

Blokfluit

De eerste kopers van Sistahs kregen bij hun album een gestencild magazine , waarin Phillips onder meer schrijft over het racisme waar haar mama en tante, samen afgebeeld op de platenhoes, tijdens hun vakantie mee te maken kregen. Token, het enige echte protestnummer op het album, sluit daar naadloos bij aan. De titel verwijst naar tokenism, het aannemen van medewerkers uit minderheidsgroepen bij wijze van verplicht nummertje, als excuus zo je wil. Of zoals Martin Luther King het zei:One or two Negroes in a job, or at a lunch counter, so the rest of you will be quiet.’

Zowel Phillips teksten, over oude vrienden en saaie jobs als de rudimentaire arrangementen waarover ze haar songs spreidt, getuigen van een soort achteloze durf. Het geheel zit ergens tussen The Breeders en Pixies in en verrast altijd net wanneer het eentonig dreigt te worden, met een geprogrammeerde beat die achter een postpunkriff komt gefietst of een marsdrumritme dat in duel gaat met een prettig gestoorde blokfluit. How Could You Love Me? lonkt dan weer naar de girl groups van de jaren zestig als The Ronettes en The Shangri-Las. ‘Als je een goede popsong wilt schrijven, kom je automatisch bij hen uit’, lacht Phillips.

Sistahs is uit bij The Daydream Library Series

Big Joanie speelt op 30 januari in het café van De Vooruit in Gent, na het concert van het Thurston Moore Ensemble

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content