Bibio: ‘Ik vertrouw op mijn instincten’

Stephen Wilkinson over geluidsopnames, muziekteksten, Warp Records, terrorisme én zijn nieuwste album ‘Mind Bokeh’. Bibio maakt geen excuses.

Bibio, in het dagelijkse leven gewoon Stephen Wilkinson, denkt naar eigen zeggen veel te veel na, is verslaafd aan het opnemen van geluid en sampelt in subtiele laagjes atmosferische muziek bijeen. Deze Britse muzikale genie – en rasechte autodidact bovendien – verhuisde in 2008 naar Warp Records, waar hij zich labelgenoot werd van groten als Boards Of Canada, Aphex Twin en Flying Lotus. Naar aanleiding van zijn nieuwe langspeler ‘Mind Bokeh’ ontmoette Knack Focus hem in een sympathiek Italiaans restaurantje voor een babbel over bleeps and beats.

Je nieuwe album heet ‘Mind Bokeh’. Wat bedoel precies je met die titel?

Wilkinson: ‘Het verwijst eigenlijk naar een state of mind. Bokeh is een Japans woord dat in de fotografie gebruikt wordt. Daarmee bedoelt met het wazige deel van een foto, bijvoorbeeld de achtergrond bij een portret. De moderne westerling is voortdurend gefocust, denkt de hele tijd na. Zijn bewustzijn is als een soort spotlicht, we kunnen ons slechts op één ding concentreren. Voortdurend in woorden denken… is moeilijk om af te leren. Maar wanneer ik muziek schrijf, zijn er momenten waarop ik gewoon op mijn instincten vertrouw. Bij dit album was ik vooral bij het schrijven van teksten vreemd genoeg meer defocused.’

Zijn teksten dan niet belangrijk voor je?

Wilkinson: ‘Wel, het vierde nummer ‘Wake Up’, gaat bijvoorbeeld over heel wat sterke gevoelens die ik heb over het bestaan, spirituele gevoelens. Andere nummers schreef ik dan weer bijna volledig automatisch. Dan zoek ik een melodie en zing het eerste in wat me opkomt. Het nummer ‘Excuses’ betekent eigenlijk niets. Het is wat je wil dat het is, of beter: het is een lijst met excuses. Ik heb niet gekozen voor wat iemand zich verontschuldigt, het zijn gewoon willekeurige excuses. Maar toch… toen ik het nummer geschreven had, dacht ik ‘That seems relevant to my life’. ‘

‘Mind Bokeh’ klinkt heel wat elektronischer dan de voorganger ‘Ambivalence Avenue’. Was dat een bewuste keuze? Wilkinson: ‘Ik plan eigenlijk nooit een album. Ik schrijf en schrijf en schrijf het hele jaar door. Wanneer het dan tijd is voor een album, selecteer ik gewoon een aantal nummers.’

Is dat dan niet een moeilijk proces?

Wilkinson: ‘Ja, verschrikkelijk moeilijk. Ik heb honderden tracks die jaren terug gaan. Ik kan door mijn databank gaan en van een nummer plots denken ‘Ooh, dat zou goed passen’, ook al schreef ik het jaren geleden. ‘Saint Christopher’, het laatste nummer van ‘Mind Bokeh’, is trouwens drie jaar oud.

Luisterde je drie jaar geleden dan veel naar ambient? ‘Saint Christopher’ doet me zelf een beetje denken aan de ‘Selected Ambient Works’ van je labelgenoot Aphex Twin.

Wilkinson: ‘Niet specifiek. Ik houd natuurlijk van Aphex Twin en vooral het oudere werk dan, omdat er zoveel atmosfeer in zit. Maar ik denk dat Susumu Yokota, een Japanse artiest, dan eerder een grotere invloed op me heeft gehad. Ik ontdekte zijn album Sakura zo’n tien jaar geleden. Het heeft bovendien prachtig artwork met Japanse tekeningen van vogels.

In een vorig interview zei je dat je verslaafd bent aan geluid opnemen om samples te maken. Heb je dan nu ook je apparatuur mee?

Wilkinson: ‘Ja, er zitten enkele recorders hier in mijn rugzak. Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd minder opneem. Ik heb al zoveel samples en wil er wat selectiever mee omgaan. Ook wil ik nieuwe locaties ontdekken. Misschien dat ik voor mijn volgende album in grote gebouwen of fabrieken ga opnemen. Ik heb al zoveel geluiden van wind en regen… het eerste wat ik trouwens doe als het onweert, is het vastleggen op tape.’

Ben je van plan op tour te gaan met je nieuwe album? Wilkinson: ‘Er is eigenlijk geen tour gepland, ik denk dat ik gewoon enkele willekeurige optredens ga doen. In de Verenigde Staten is er veel interesse, dus misschien dat ik daar wel eens naartoe ga, maar ik wil echt niet datum na datum na datum spelen. Ik ben blij als ik na een show gewoon weer terug naar huis kan. Ik wil wel graag verschillende plaatsen in de wereld zien, maar als je op tour bent, kan je niet van die plaatsen genieten. Je ziet gewoon hotels. En luchthavens. ‘

Is dat geen goede plek om geluid vast te leggen?

Wilkinson: ‘Wel, toen ik als gast meeging met Chris Clark naar Portugal hebben we wel wat opgenomen in de luchthaven, omdat er zoveel tijd was tussen onze vluchten. Maar het is wel het soort plaats waar je in de problemen kan komen, wanneer ze je zien rondlopen met een camera of recorder… Mensen zijn nog altijd paranoia voor terrorisme en dergelijke.

Ben je al in de problemen geraakt dan?

Wilkinson: ‘Niet zozeer in een luchthaven, maar ik heb wel een aantal vreemde voorvallen gehad, ja. Ik was bijvoorbeeld met een vriend in de velden. Ik stond net op het punt een specht op te nemen, toen een man in camouflagekledij kwam aanrijden in een Land Rover om te vragen wat we aan het doen waren. En ik dacht bij mezelf: ‘Ik ben hier een vogel aan het opnemen, jij komt ze neerschieten.’ Hij is daarna nog teruggekomen, ik denk omdat hij paranoia was dat we hem aan het opnemen waren. Hij was wellicht iets illegaals aan het doen, zoals duiven schieten bijvoorbeeld. ‘

‘Mind Bokeh’ verschijnt op 4 april bij Warp Records.

Astrid Snoeys