Jonas Boel

‘Beste klimaatactivisten, blijf jullie verzetten tegen ’thought control”

Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

De jonge deelnemers aan de klimaatmars in Brussel zijn niet de enige scholieren die zich lieten inspireren door Pink Floyd, schrijft Knack Focus-journalist Jonas Boel. ‘Willen al die cynici dat jongeren gewoon another brick in een muur van onverschilligheid zijn?’

‘The youth are getting restless’, zongen de mannen van Bad Brains, ergens eind jaren ’80. Bad Brains was een Afro-Amerikaanse hardcore punkband met reggae-invloeden uit Washington D.C. Met hun song The Youth Are Getting Restless wilden ze een hart onder de riem steken van de Zuid-Afrikaanse, protesterende jongeren die destijds de straat opgingen tegen het racistische apartheidsregime in hun land.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Het geluid tijdens die protesten was voornamelijk dat van traditionele gezangen en slogans van het ANC, de zwarte verzetsbeweging African National Congress. Maar in 1979 was er ook al een Britse popsong binnengeslopen, toen de boze jongeren Another Brick In The Wall (Part 2) van Pink Floyd adopteerden als een strijdhymne. De single bleek zelfs zo populair, ook in de hitlijsten, dat de Zuid-Afrikaanse censuurcommissie de song, en meteen het hele Pink Floyd-album The Wall, in de ban sloeg.

We don’t need no education

We don’t need no thought control

No dark sarcasm in the classroom

Teachers, leave them kids alone

We hoorden de iconische, provocerende woorden, gezongen door een kinderkoor, gisteren weergalmen aan het Centraal Station in Brussel, waar enkele piepjonge klimaatactivisten op een donderdag meer dan 12.000 scholieren wisten te mobiliseren. Spijbelaars, jawel, maar daar gaat dit niet over.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Vlak voor initiatiefneemster Anuna De Wever bovenop een bestelbusje aan een speech begon, weerklonk het refrein en die bekende funkbeat door de geluidsinstallatie die de organisatoren via crowdfunding wisten te huren. Een veertig jaar oude pophit op de stereo tijdens een betoging van tieners. Waarschijnlijk zonder het te beseffen, plaatsten de klimaatjongeren hun schreeuw om klimaatgerechtigheid daarmee in een traditie van jongerenprotest.

Dat van de Zuid-Afrikaanse scholieren dus, maar ook in het islamitische Iran staat de Pink Floyd-song bekend als een clandestien verzetslied. In 2010 brachten twee Iraanse broers, in Canada wonende vluchtelingen, onder de naam Blurred Vision hun eigen versie van Another Brick In The Wall (Part 2) uit. ‘Hey Ayatollah, leave those kids alone!’, herwerkten ze het refrein. Met hun versie, die viraal ging via het internet, wilden de broers de aandacht vestigen op de gewelddadige repressie tegenover de manifestanten die in 2010 de uitslag van de presidentsverkiezingen in vraag stelden.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


En dan is er Palestina, waar schoolkinderen sinds 2005, als protest tegen de door Israël opgetrokken ‘apartheidsmuur’, het volgende zingen: ‘We don’t need no occupation / We don’t need no racist wall / No more siege and no more curfews / Soldiers, leave us kids alone’.

Maar in Brussel klonk dus het originele refrein: ‘We don’t need no education’. Wie denkt dat de zogeheten klimaatspijbelaars daarmee hun lak aan de schoolse verplichtingen toegeven, wordt de mond gesnoerd door Roger Waters, de zanger van Pink Floyd die het nummer schreef.

Beste klimaatactivisten, blijf jullie verzetten tegen ’thought control’.

‘Je kan niemand ter wereld vinden die meer voor onderwijs is dan ik’, vertelde hij in 2009 aan het muziekmagazine Mojo. ‘De song is bedoeld als een rebellie tegen dwalende machtshebbers, tegen mensen die controle over je hebben maar die het fout hebben. Waardoor het absoluut verplicht is om er tegen in opstand te komen’.

We don’t need no climate change, eigenlijk. En gelijk hebben ze.

En wat dan nog als deze jonge activisten eens een schooldag missen? Ze nemen daarmee meer verantwoordelijkheid dan vele volwassenen. Verandering van onderuit is er nooit gekomen wanneer mensen – jong én oud – zich braaf aan de regels onderwerpen. John Lewis, huidig Amerikaans congreslid en veteraan van de burgerrechtenbeweging in de jaren 60, heeft een mooie term voor dit soort burgerlijke ongehoorzaamheid: ‘good trouble’. Het is een hashtag, beste internetcynici, zoek het op.

De jeugd krijgt het op zijn heupen, en dat is prachtig. Wat willen al die cynische commentatoren, de digitale betweters en non-believers eigenlijk? Dat deze geëngageerde jongeren zich achter de bakstenen van sociale media en computerspelletjes schuil houden? Dat ze gewoon another brick in een muur van onverschilligheid zijn? Of dat ze nu al de eerste stappen naar een volwassen, globale bewustwording zetten? Tenslotte brossen al die ‘bakvissen’ – zoals ik las op Facebook – ook voor hún toekomst.

Mijn oproep: blijf vooral restless, jongens en meisjes. Blijf good trouble stoken, en rebelleren tegen de zwalpende macht. Neem op zondag 27 januari het voortouw tijdens de volgende klimaatmars, en blijf jullie verzetten tegen elke vorm van thought control. Roger Waters van Pink Floyd zal zeker niet de enige zijn die trots is op jullie.

Elke vrijdag linkt Jonas Boel de politieke actualiteit aan de muzikale geschiedenis.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content