Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de afgelopen maanden. Deze week: drummer en co-songschrijver Noah Melis van Bed Rugs, net terug van een Europees avontuurtje.
Noah Melis: Parijs, San Sebastian, wat op en neer in Portugal, Madrid, Barcelona, daarna het zuiden van Frankrijk, en eindigen deden we in Gent.
Er bestaan alleszins minder prettige tijdsverdrijven dan op en neer te gaan in Portugal.
Melis: Laten we het hopen. (lacht)
Toch maar geografisch blijven denken: je wilde hier graag Atlanta bestoefen, waarvan enkele maanden geleden het tweede seizoen is uitgekomen.
Melis: Ik had het eerste seizoen al gezien, waanzinnig goed. Dat heeft me naar Childish Gambino doen grij-pen, het muzikale project van Atlanta-regisseur en hoofd-rolspeler Donald Glover, en ik ben best wel hooked geraakt aan die plaat ook. De serie zelf is een van de beste die ik in lange tijd heb gezien. Omdat ze aangrijpend is op een losse manier, niet te véél aandacht vergt. Bij Game of Thrones of Westworld, om maar enkele grote hedendaagse series te noemen, is de plot heel belangrijk maar in zekere zin raken ze niet veel verder dan het niveau van Thuis. Bij Atlanta maakt dat niet zoveel uit. Het is een heel open reeks met toffe personages, geweldige dialogen en een supergoeie soundtrack. Prachtig gefilmd ook. De dealerwereld wordt er niet in gecriminaliseerd zoals in The Wire, maar vrij ludiek en luchtig gepresenteerd. Alsof het een nine-to-five is, haast.
Jij werkt nog altijd in de Antwerpse koffiebar van je vader?
Melis: Ja. Koffiebár, niet coffeeshop, hè. Tijdens de kalme momenten slaag ik erin om wat te lezen, vooral korte verhalen of non-fictie. Ik ben nu bezig in No One Belongs Here More Than You van Miranda July. Fantastisch maar weird, van de hak op de tak qua gedachtegang. Soms vertelt ze in één zin drie dingen die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben. Toch is er altijd een mooi einde, dat – zoals bij Curb Your Enthusiasm – vaak weer uitkomt bij het begin. Verder zit ik midden in de biografie van Chet Baker, Deep in a Dream. Ik ben een gigantische fan, dus ik kende de grote lijnen van zijn leven wel, maar ik schrok er toch wat van dat hij in wezen een beetje een asshole was. Een vriendelijke mens, maar met een nogal hoge zelfdunk. Vrouwen bedriegen, extreem aan de drank en drugs, weinig empathisch: wat een contrast met de cool jazz die hij maakte, en met zijn engelenstem.
Kwestie van de cirkel rond te maken: terug naar de muziek.
Melis: De jongste tijd luister ik heel veel naar Subtle Vertigo van Scott Gilmore, een gitarist die een soort ambient maakt, heel jazzy en bij momenten wat tropisch, maar vooral mellow. Het is een perfecte zomerplaat, een van de chillste van het moment – ja sorry, ik vind even geen beter woord. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
