Anitta, popfenomeen uit Brazilië: ‘Ik heb niks te verbergen. Ook mijn cellulitis niet’

U kunt haar horen op het nieuwste album van Madonna. En als Madonna mee is, is de rest van de wereld nooit veraf. Hotter dan Anitta hebben ze momenteel in Brazilië niet.

Meer dan 40 miljoen volgers op Instagram, 13 miljoen fans op Facebook, 12,5 miljoen abonnees op YouTube en bijna 20 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify: zangeres Anitta werkte zich als de onbetwiste partyqueen van de favela’s van Rio op tot de grootste popster van het land, zette daarna haar zinnen op de rest van Latijns-Amerika en nu moet de hele wereld volgen. Ze vergaarde faam door de rauwe straatgeluiden van funk carioca (een Braziliaanse mengvorm van Miami bass en gangstarap) met gladde pop te vermengen – ze bedacht zelfs haar eigen twerkdansje, de quadradinho – en mag zich nu tot de intimi van Madonna rekenen. Noem haar gewoon niet de nieuwe Shakira of de volgende Jennifer Lopez, zoals de presentatoren van de Britse ontbijtshow Good Morning Britain deden toen ze er vorig jaar te gast was. ‘Ik hou van J-Lo, hoor’, benadrukt ze, ‘net als van Shakira en alle andere sterke vrouwen en grote zangeressen met een latinoachtergrond. Maar het zijn andere tijden, de markt waarin zij carrière gemaakt hebben, bestaat niet meer. Ik respecteer hen, maar je kunt hun succes van vroeger niet vergelijken met dat van mij nu.’ Nee, niet op haar mondje gevallen, die Anitta.

We treffen het Braziliaanse fenomeen in de backstage van Tomorrowland, een van de haltes op haar Europese tournee. Maar ook wie haar daar niet in levenden lijve heeft gezien, kan deze zomer niet om de zangeres heen. Ze is te horen op minstens twee zomerhits: Make It Hot, haar tweede samenwerking met Major Lazer, en Fuego, een track van de Franse producer DJ Snake, een poulain van Diplo, die haar koppelde aan de Jamaicaanse superster Sean Paul. En dan is er nog Muito calor, een nieuw duet met de Puerto Ricaanse reggaetonartiest Ozuna. Reggaeton en dancehall zijn de dominante popgeluiden onder de zomerzon van 2019, en Anitta pikt meer dan haar graantje mee.

Flashy sneakers, baggy trainingsbroek, een zwarte, oversized hoody van Balenciaga die half van haar schouders zakt, een gigantische zonnebril en braids op schouderlengte met kraaltjes, zoals het Afrikaanse kapsel uit de film 10 dat Bo Derek eind jaren zeventig wereldberoemd maakte. Zo zit Larissa de Macedo Machado, zoals Anitta echt heet, voor ons in Boom. Later, wanneer ze met haar danseressen op het podium verschijnt, heeft ze die outfit ingeruild voor neonkleurige spandex en een kort visnetbroekje. Terwijl de beats knallen en de billen vibreren, trotseren duizenden feestvarkens de plensende regen. Naast tientallen Braziliaanse vlaggen tellen we ook verschillende exemplaren uit Argentinië, Mexico, en Costa Rica. Dit is ‘hun’ ster, hun gemeenschappelijke ambassadrice, een status waar Anitta hard voor gewerkt heeft. En die klim naar de internationale top heeft ze als selfmade woman ook nog eens helemaal zelf in goede banen geleidt: pas dit jaar tekende ze een managementdeal, daarvoor regelde ze bijna al haar zaakjes zelf.

Dat Amerika en Europa nu ineens overstag gaan voor latin pop heeft volgens Anitta een simpele reden: ‘We zijn met veel, hè’, grijnst ze terwijl ze haar sneakers op de stoelrand hijst. ‘In haar geheel is de Latijns-Amerikaanse muziekmarkt gigantisch, en in tijden van algoritmes en streaming tellen die cijfers ook internationaal mee. En voor het publiek hier is de nieuwigheid uiteraard ook een factor: de Latijns-Amerikaanse ritmes zijn eens wat anders. Daar spelen artiesten zoals J Balvin en ikzelf handig op in, door ze te combineren met geluiden uit r&b, hiphop en dance.’

Als Braziliaanse had Anitta één handicap in het wereldje van de latin pop: haar moedertaal. Brazilië is het enige land in Latijns-Amerika waar Portugees en geen Spaans gesproken wordt. ‘Brazilianen luisteren niet naar Spaanstalige muziek, en in de Spaanssprekende landen luisteren ze niet naar Portugees gezongen muziek’, zegt ze daarover. ‘Toen ik mijn eerste tracks uitbracht, had ik mezelf een doel gesteld: binnen de tien jaar in Brazilië aan de top staan. Drie jaar later had ik een platencontract bij Warner getekend, waren mijn clips de meest bekeken van het land en stond mijn debuutalbum op nummer één. I didn’t want the same fucking life forever, dus moest ik iets bedenken wat andere Braziliaanse artiesten niet deden: buiten de landsgrenzen een publiek opbouwen. De enige manier om verder te groeien was de taalbarrière doorbreken.’

Spaans – en vlekkeloos Engels – sprak Anitta al maar om de buitenlandse markt te infiltreren had ze bondgenoten nodig. Die vond ze in J Balvin en Maluma, twee Colombiaanse popsterren met wie ze verschillende singles opnam. ‘Intercâmbio’, noemt ze hun samenwerking, een uitwisselingsprogramma. ‘Zij kregen toegang tot het Braziliaanse publiek en ik raakte bekend bij dat van hen. Zo kreeg ik een voet tussen de deur in de VS en via Spanje en Portugal ook in Europa. Ik was vertrokken.’

Als dat allemaal zakelijk en beredeneerd klinkt, is dat omdat Anitta een zakelijke en beredeneerde artieste is. De marketingstrategie die ze uitstippelde, heeft zelfs een naam: Checkmate, een strak plan waarmee ze in 2017 twaalf singles en bijbehorende clips uitbracht, elke maand eentje, in het Portugees, Spaans én Engels. Hoe dat in zijn werk ging, samen met andere keukengeheimen, kunt u zien in Vai Anitta, een zesdelige documentaire die vorig jaar verscheen op Netflix. ‘Ik heb mijn succes vooral te danken aan mijn vastberadenheid, niet aan mijn talent’, zei Anitta eerder dit jaar in een interview met Billboard. ‘Ik ben niet de beste zangeres’, verklaart ze zich aan ons nader, ‘ik ben niet de beste danseres, ik ben niet de allermooiste. Maar mijn doorzettingsvermogen en werkethiek tillen alles wat ik een beetje kan naar een hoger niveau. My dedication makes it big. En waarom zou ik daarover liegen? Ik heb niks te verbergen. Daarbij, je kunt de beste, de mooiste muziek ter wereld maken, zonder een goede strategie raak je nergens. Muziek is ook business, niet enkel kunst maken.’

Geen wonder dat het klikt tussen Anitta en Madonna, die de Braziliaanse uitnodigde om mee te zingen op haar nieuwe album Madame X, een plaat waarmee la Ciccone op de kar van de latin pop springt. ‘Onze persoonlijkheden matchen erg goed’, knikt Anitta. ‘ We don’t give a fuck, we don’t care. We zijn provocatief, we houden er allebei van om discussies aan te zwengelen, om polemiek te creëren op een positieve manier, om mensen te doen nadenken.’

Dat Madonna zo simpelweg een cultuur en een identiteit zou coöpteren, spreekt Anitta tegen: ‘Ik vind het net cool dat ze onze cultuur zichtbaarheid geeft. En heel Brazilië denkt er net zo over: de mensen zijn trots en dankbaar dat een wereldster als Madonna zich laat inspireren door de muziek uit hun land. En haar uitspraak van het Portugees is ook zo slecht nog niet. (lacht)‘

Wat Anitta en Madonna – behalve geen fuck geven – nog gemeen hebben, is hun link met de holebigemeenschap. Eind vorig jaar outte Anitta zich op Twitter ondubbelzinnig als voorstander van lgbtq-rechten, waarmee ze lijnrecht ingaat tegen de nieuwe Braziliaanse president Jair Bolsonaro, die zijn homofobe meningen niet onder stoelen of banken steekt. ‘Hij is simpelweg oerconservatief. Alsof je je overgrootvader hoort spreken. Ik geloof dat niemand honderd procent goed of slecht is en sommige mensen zullen wel hun redenen hebben om op hem te stemmen, maar de president hoort wel het héle land te vertegenwoordigen, niet enkel zijn eigen aanhang. Telkens ik me uitspreek voor de lgbtq-gemeenschap krijg ik meteen de wind van voren op Twitter. Sommige mensen wensen me zelfs dood. Het is in Brazilië tegenwoordig ronduit gevaarlijk om op te komen voor gelijke rechten of het milieu, zaken waar Bolsonaro geen zak om geeft. Maar daar trek ik me niks van aan, het publiek heeft me een stem gegeven en ik ga die gebruiken.’

Haar uitgesproken opinies zijn niet de enige bron van kritiek die Anitta’s succes met zich meebrengt. Zo vinden vrouwenbewegingen dat ze met haar pikante video’s een slecht beeld van de Braziliaanse vrouw schetst. Voor de clip van Vai malandra (2017) liet ze zich door de gecontesteerde (van seksueel misbruik beschuldigde) fotograaf Terry Richardson filmen in een weinig verhullend badpak, dansend in de favela’s, wild zwaaiend met een lang vlechtenkapsel. Goed voor heel wat controverse. ‘Ach, ik vond al die kritiek fel overdreven’, blaast Anitta, die ook van haar vele chirurgische ingrepen – ‘ik ben de tel kwijt’ – geen taboe maakt. ‘Ik ben verdorie opgegroeid in de favela’s. Daar toon ik mijn kont hoe en wanneer ik wil. Overal waar ik wil, trouwens. Het is toch mijn kont, zeker? Mijn kont, mijn leven, mijn beslissing! Nogmaals, ik heb niks te verbergen, dus ook mijn cellulitis niet.’