404 Guild is Brits, boos en broos: ‘Als mensen dure sportwagens in de fik willen steken, doen ze maar’

Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Ze hadden een van de verrassingen kunnen – móéten – worden van de komende festivalzomer, maar het lot is 404 Guild al een tijdje niet gunstig gezind: net een jaar geleden verloren ze ook al hun vijfde lid, de dochter van Tricky. ‘Maar onze bubbel krijg je niet zo snel kapot.’

In de Britse underground gaat 404 Guild al even over de tongen. Vorig jaar lieten ze zich opmerken met twee ep’s waarop ze lustig hiphop, industriële soundscapes en punk vermengden. De vier jeugdvrienden Devenny, Bathwater, Sonny en Eliot (geen familienamen, dank u) vertoeven tegenwoordig in Londen, maar zijn afkomstig van het kuststadje Eastbourne – en niet vanuit het 130 kilometer zuidelijker gelegen Guildford, zoals je in sommige artikels leest. ‘Eén journalist had zijn huiswerk niet gemaakt,’ legt Sonny uit, ‘en sindsdien is die kwakkel een eigen leven gaan leiden.’

Ze maken het journalisten ook niet altijd even makkelijk: er zijn nog wel enkele 404’s. Elison 404 bestaat uit Eliot en Sonny en bracht vorige maand het album Pebbledash uit. Devenny releaste al enkele solosingles als Devenny 404, geassisteerd door Bathwater. De groepsnaam is eigenlijk al een weggever: noem ze niet een band, misschien zelfs niet een collectief, maar een gilde, een broederschap die elkaar hand-en-spandiensten levert. Met de nadruk op die broederlijkheid.

Tot een jaar geleden maakte ook een zuster deel uit van hun gilde: Silvertongue, echte naam Mina Topley-Bird, dochter van triphopicoon Tricky en zangeres Martina Topley-Bird. Op 8 mei 2019, nauwelijks vierentwintig jaar, stapte ze uit het leven, een tragedie waar de overgebleven leden nog steeds zichtbaar mee worstelen wanneer we drie van hen in hun Londense quarantaine zoomen (Sonny en Eliot samen vanuit een verlaten pakhuis in Tottenham, Devenny in de wijk Peckham). Maar we beginnen in Eastbourne, waar the guild zoals ze zichzelf noemen gevormd werd.

404 Guild is Brits, boos en broos: 'Als mensen dure sportwagens in de fik willen steken, doen ze maar'

Devenny: Er valt bitter weinig te beleven in Eastbourne, een beetje een kleinere, saaiere variant van Brighton. School, sporten, that’s about it. Je kunt er rondhangen of binnen blijven en creatief bezig zijn. En dan loop je toch andere, gelijkgestemde zielen tegen het lijf die zich ook zo op hun slaapkamer of in de keuken uitleven, voor wie de wereld meer is dan roddelen over je klasgenoten of tegen een bal trappen. De anderen leren kennen, mensen die óók een brede, aparte muzieksmaak bleken te hebben, was een openbaring.

Van bij het begin was 404 Guild dus meer dan pakweg een rapkliek?

Devenny: Rap of grime was misschien wel de grootste gemene deler, maar we luisterden ook naar postrockbands als Godspeed! You Black Emperor, eightiespop als Kate Bush, jazz, hedendaagse dance… Het voelde als een geheim genootschap, ons eigen kleine wereldje waarin we elkaar constant inspireerden en motiveerden.

Maar een collectief mogen we het niet noemen?

Sonny: ‘Collectief’ lijkt tegenwoordig zo’n enge term. We zijn eerder verschillende individuen met een gemeenschappelijk doel. Een gilde: het zit in onze naam!

Eliot: Dat komt ervan wanneer je online te veel role-playing games speelt en in die fantasiewerelden vlucht. 404 Guild is muziek, maar ook een soort missie, met verschillende plattegronden en puzzels, die elk weer naar andere werelden en andere missies leiden. Of klink ik nu te veel als een nerd? (lacht) Foert, we zijn eigenlijk ook nerds.

Devenny: In Eastbourne werkten we elk apart, of met een paar mensen, aan onze muziek. Pas toen we allemaal naar Londen verhuisden om aan de unief te studeren zijn we op het idee gekomen al onze krachten en ideeën te bundelen. Aansluiting bij een bepaalde scene vonden we er niet, dus deden we hetzelfde als thuis: onze eigen wereld creëren door zelf liveshows en feestjes te organiseren, zelf muziek uit te brengen en te distribueren, met zelfgemaakt artwork, enzovoort. Daar ging geen strak plan of groot idee aan vooraf, maar die doe-het-zelfethiek zit er bij ons wel stevig in gebakken.

Waarom hebben jullie dan getekend bij Dirty Hit, het label van populaire bands als The 1975 en Wolf Alice?

Devenny: Omdat ze de middelen hebben om…

Sonny: ‘Middelen’ is Devs manier om te zeggen: ze hebben poen. (lacht)

Devenny: Oké, het is een poplabel, maar er is toch niks mis met pop? Niks mis met refreinen of…

Eliot: Helemaal niks mis met refreinen! Ik vermoed dat we ze op een dag zelfs onder de knie krijgen. (lacht)

Sinds het overlijden van Mina opereren jullie opnieuw ook in gespreide slagorde. Wat dat een rechtstreeks gevolg van die tragedie?

Sonny: (twijfelend) Zo kun je het stellen. Terwijl we rouwden, zijn Eliot en ik in ons uitgebreid archief gedoken, en vanuit die emoties zijn de beschouwende songs op Pebbledash ontstaan.

De openingstrack Perfect Dark lijkt zelf rechtstreeks te refereren aan Blind Spot, een van Mina’s songs voor 404 Guild. Daarin zong ze ’they weep in adoration for this dark thing in me’.

Sonny: Perfect Dark was een van de vele thema’s die we deelden, waar we nog samen met Mina rond gewerkt hebben. Zoals ik al zei, haar dood ging toen heel hard door ons hoofd, nog steeds trouwens. Ze zal altijd aanwezig blijven, in al onze muziek, in alles wat we doen.

We zijn geen uitgesproken politieke artiesten, maar we hebben ook geen oogkleppen op, hè.

‘Zelfs muziek klinkt niet meer hetzelfde’, verwoordde Mina’s vader Tricky zijn verdriet. Jullie máákten samen muziek met haar.

Devenny: En daardoor ging dat even niet meer als het hechte blok dat we waren. Maar het is tegelijk muziek die ons samenhoudt, snap je? Muziek is onderdeel van ons individuele verwerkingsproces, en dat proces zal vanaf nu deel uitmaken van onze gezamenlijke muziek. Zo’n drama laat je nooit helemaal achter je, je raakt er nooit echt van verlost, dus kun je het enkel deel laten uitmaken van het nieuwe verhaal, van de toekomst.

Sonny: Ik heb de laatste tijd veel naar het nieuwe album van Thundercat geluisterd, waarin hij de dood van zijn maat Mac Miller verwerkt. In een van de songs zingt hij : ‘So hard to get over it / I’ve tried to get under it / Stuck in between, it is what it is.’ Dat vat het mooi samen.

Devenny: Er zit meer broosheid, maar ook meer nood aan vreugde in onze muziek sinds Mina heengegaan is. Alsof ze die dingen aan ons doorgegeven heeft. Een nieuwe missie, zeg maar, die ze ons gegeven heeft. (glimlacht) In zekere zin staan we meer open voor de buitenwereld, verstoppen we ons minder.

Broosheid, maar ook boosheid? Er zat altijd al een punkelement in jullie muziek, en op de hoes van Chip Pan, een van de singles van Elison 404, staat een foto van een brandende Ferrari.

Eliot: Die foto stond in de krant in de week dat we beslisten die single uit te brengen. Ik vond het gewoon een grappig, cool beeld.

Jullie preken dus geen anarchie of zo?

Eliot: Oei, zo had ik het nog niet bekeken! Dat was niet de bedoeling, nee, maar als mensen dure sportwagens in de fik willen steken, dan doen ze maar. Wie zijn wij om ze tegen te houden? (lacht)

Devenny: We zijn geen uitgesproken politieke artiesten, maar we hebben ook geen oogkleppen op, hè. Broosheid en boosheid kunnen trouwens perfect samengaan. Ik denk zelfs dat het twee emoties zijn die momenteel bij veel mensen primeren. Angst, weet je wel.

‘Joy, not fear’, klinkt het in Perfect Dark als een mantra.

Sonny: Exact, dat is het: onze mantra, ons motto! Daarom hebben we het album ook uitgebracht in deze vreemde tijden. Een positieve noot, een beetje licht in het donker.

Devenny: En het werkt. De reviews zijn in het algemeen heel positief en de respons bij het publiek hier is geweldig.

Er is het album van Elison 404, er zijn enkele solosingles van Devenny, jullie hadden verschillende festivalshows in het verschiet: deze zomer moest jullie doorbraakmoment worden, maar dat heeft corona gesaboteerd.

Devenny: Dat geldt toch voor iedere artiest, voor iedereen die plannen had? Daarbij, we gaan gewoon verder bloeien, dat weet ik zeker. Ik ben nu al enorm geïnspireerd door wat Eliot en Sonny gemaakt hebben. Bathwater en ik zijn momenteel druk in de weer met een nieuwe release. Ook in quarantaine doen we gewoon wat we altijd gedaan hebben: ons aanpassen, groeien en beter worden. Van zodra ik uit mijn bubbel mag gaan we er opnieuw samen keihard voor. Keihard de nerds uithangen. (lacht)

In België mogen sinds vorige week twee gezinsbubbels samensmelten.

Devenny: Zie, dat klinkt me als muziek in de oren! Veel beter dan ‘collectief’ ook: Guild 404 is een grote bubbel die bestaat uit verschillende, kleine bubbels. Die krijg je echt niet zo snel kapot, hoor. I can’t wait to merge bubbles again.

Pebbledash

Het album van Elison 404 is uit via Dirty Hit.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

101 on 404

Wie de jeugdvrienden (hiernaast van l. naar r.)Eliot, Sonny, Devenny, Bathwater. Tot vorig jaar hoorde daar ook de overleden Mina Topley-Bird bij.

Wat hiphop, punk, soulpop en industriële soundscapes, voor fans van King Krule, Slowthai en Little Simz.

Waar ontstaan in Eastbourne, tegenwoordig opererend vanuit Londen.

Wanneer debuteerden in 2019 met de ep’s Guild One en Guild Two.

Zie ook Elison 404, het nevenproject van Eliot en Sonny, en Devenny 404, Devenny solo dus.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content