25 jaar Stijn Meuris in vijf muzikale hoogtepunten

Stijn Meuris (midden). © Stijn Meuris

Omdat het 25 jaar geleden is dat Stijn Meuris met Noordkaap Humo’s Rock Rally won, ligt er vanaf vandaag een vierdubbele vinylbox met zijn beste werk in de winkels: van Noordkaap over Monza tot Meuris. Knack Focus vroeg hem naar zijn vijf hoogtepunten. ‘Echt waar, wie is hier nu gek?’

1990: De Rock Rally van de laatste kans en de cover van Will Tura

Stijn Meuris weet zelf niet goed of hij 25 jaar op de planken had kunnen vieren, mocht hij in 1990 de gouden medaille van Humo’s Rock Rally niet hebben weggekaapt. ‘Ik heb me dat zelf ook wel eens afgevraagd. Het was voor mij eigenlijk een beetje de Rock Rally van de laatste kans. Ik had in 1982, toen ik zestien was, al eens in de finale gestaan met mijn allereerste groepje, Gruppenbild. In 1988 hebben we deelgenomen in de embryonale fase van Noordkaap, en dat was niet zo best. Daar kregen we ook slechte kritieken op en ik denk dat dat terecht was. Dus in 1990 – met een andere bezetting en een groep die wél rijp was – voelde ik dat we ervoor wilden gaan.’

‘Dat traject van die Rock Rally was heel goed. De groep was scherp, de nummers waren beter en er was een verhaal. De omstandigheden waren toen anders dan nu: platenfirma’s bestonden nog en via de Rock Rally kon je toen vrij snel aan een goed platencontract geraken. En je kreeg vooral heel veel concerten versierd. Dat vonden we belangrijk. We voelden dat Noordkaap een echte livegroep moest worden.’

Opmerkelijk voor een groep die als de grondlegger van de Nederlandstalige rock in Vlaanderen bestempeld wordt, is het nummer waarmee Noordkaap die Rock Rally won. ‘Ik kende Will Tura niet persoonlijk. Het was heel raar hoe we bij het nummer ‘Arme Joe’ terechtkwamen. Ik had kort voor de deelname aan de Rock Rally een radioprogramma op een lokale zender in Overpelt.’

Ik zie Will Tura helemaal niet als een schlagerzanger.

Stijn Meuris

‘Het waren mooie tijden: al die vrije radiozenders hadden ongelooflijk veel platen. Nu staat het op een harde schijf, maar toen was dat iets fysieks. Daar zat Arme Joe tussen in single-vorm. En ik heb dat altijd – echt waar – een fantastisch nummer gevonden. Vooral in de Will Tura-versie uit 1967. Dat is zo straf en dat heeft ook niets te maken met het feit dat Tura een schlagerzanger is. Nee, ik zag Tura helemaal niet als een schlagerzanger.’

Stijn Meuris
Stijn Meuris© Stijn Meuris

‘Ik weet wel nog wat de reacties waren toen ik ermee afkwam op een repetitie, vlak voor de halve finale. De rest van de band bekeek mij een beetje vreemd. Je moet je voorstellen dat wij op dat moment één maand bestonden, dus de groepsleden van Noordkaap kenden elkaar eigenlijk nauwelijks. Ik voelde de eerste twijfels in de rangen. ‘Oei oei, die zanger van ons heeft precies een rare muzieksmaak.”

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

‘Nee, helemaal niet, mijn smaak is heel breed en dat werd toen ook geïllustreerd. Ik zei: ‘Mannen, luister eens naar dat nummer.’ Een kwartier later probeerden we een eigen versie uit. Het begin van dat nummer werd meteen ingezet door een mondharmonica met een prachtige solo, een heel apart drumpatroon ook. Toen voelde iedereen dat het eigenlijk een rocknummer was.’

1995: ‘Gigant’ zorgt voor stroomversnelling

Pal in het midden van de jaren negentig bracht Noordkaap het album ‘Gigant’ uit. Een mijlpaal voor de groep, hoewel Meuris daarin voorzichtig wil zijn. ‘Magnum opus is misschien veel gezegd, omdat ik tijdens het samenstellen van de vinylbox op dat album een paar nummers tegenkwam waarvan ik nu denk: ‘Goh, ik weet niet of dat er op had moeten staan, misschien hadden we nog kritischer moeten zijn.”

‘Maar bij ‘Gigant’ voelde ik wel voor de eerste keer dat we artistiek in een hogere versnelling zaten. Tot 1995 waren wij een goed rockbandje, vooral met een livereputatie – heel scherp en strak op het podium. Maar artistiek vond ik dat er nog meer inzat en vanaf ‘Gigant’ is dat beginnen te lopen.’

De samenwerking met producer Wouter Van Belle was daar niet vreemd aan. Wie Van Belle zegt, denkt onder meer aan Axelle Red, Laïs en Flip Kowlier. ‘Nog steeds een legendarisch figuur’, vindt Meuris. ‘Niet de gemakkelijkste om mee te werken, maar wel een soort muzikaal genie dat er heel goed in slaagt om uit een demo of repetitie de juiste dingen te halen. Hij heeft die gave. We wilden per se met hem werken, omdat we hem konden gebruiken.’

‘En toen gebeurde er iets. Vanaf ‘Gigant’ voelde ik die evolutie. Als we dat niet hadden gedaan, dan waren we geloof ik zes of zeven jaar lang een tof typisch jarennegentigbandje geweest, maar plotseling schakelde er iets om. In 1990 waren we er lang niet klaar voor, in 1995 wel.’

1995: Kunstschilder in psychiatrische instelling

Het is vooral de gelijknamige single ‘Gigant’ die opvalt. En dan nog specifieker deze passage: ‘Hoe hoger de hek, hoe gekker de gek, aan elke kant van het hek.’ Stijn Meuris herinnert zich nog zijn rechtstreekse inspiratiebron. ‘Ik had net als journalist een reportage gemaakt in de psychiatrische instelling in Kortenberg. Ik heb daar een kunstschilder ontmoet met allerlei psychische problemen. Een geweldige kerel.’

Wie is er nu eigenlijk gek en wie bepaalt dat uiteindelijk?

Stijn Meuris

‘Die schilderde enorm goed en bovendien was zijn uitleg bij de koffie zo helder en wijs, dat ik op de terugweg in de auto tegen de fotograaf zei: ‘Echt waar, wie is er nu eigenlijk gek? Waarom zit hij daar en ik niet? Wie bepaalt dat uiteindelijk?’ Er zijn misschien gebeurtenissen geweest, maar uiteindelijk zou die man door een speling van het lot of een ietwat ander beroep daar niet beland zijn.’

‘Artiesten hebben wat dat betreft een groter krediet. Ik kan me precies voorstellen dat als ik op een bank zou werken en ik hetzelfde zou doen, zeggen en zijn wie ik ben, dat ik daar dan misschien ook zat. Je omgeving, de perceptie en de tolerantiegrens zijn anders. Dat waren de dingen waar ik toen aan dacht en vandaar dat zinnetje. Je hebt soms maar een paar zinnen nodig om tot een idee te komen.’

1996: De wiskundige zoektocht naar ‘Satelliet Suzy’

En dan kwam in 1996 het tot een Vlaamse klassieker verworden ‘Satelliet Suzy’. ‘Een vreemd verhaal’, vat Meuris het ontstaan ervan samen. ‘We waren aan een plaat bezig die Programma ’96 heette. Eén van onze minst verkochte platen, maar wel mijn favoriete. De plaat was bijna af en toen ontdekten we plotseling dat er geen enkele single op stond. Ik zei dat tegen Lars (Bambost, gitarist, NC), en die knikte instemmend.’

‘We hadden toffe nummers waar we achter stonden, maar in die periode hadden we echt een single nodig. Vooral om op Studio Brussel gespeeld te worden is een single wel handig. Toen hebben we ’s anderendaags als in een vreemde wiskundige oefening in de studio met koffie, gitaar en papier samengezeten, nog voor de andere groepsleden er waren.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

‘We begonnen met het refrein en we bedachten een meisjesnaam, omdat dat sinds de Beatles goed werkte in een popsong. Op een uur tijd hadden we een nummer en tegen dat de hele groep binnenkwam, zeiden we: ‘We denken dat we een single hebben.’ Zoiets lukt zelden of nooit, maar toen lukte het.’

2001: Noordkaap ruimt plaats voor Monza

Er is toch iets wat de Neerpeltenaar van het hart moet. Het stopzetten van het sterke merk Noordkaap ten voordele van Monza in 2001 had niet echt gehoeven. ‘Dat is iets waar ik altijd een beetje spijt van heb gehad, een soort te democratische beslissing. Zo ben ik wel. Ik wil er niet over opscheppen, maar ik ben loyaal. Toen Noordkaap er na tien jaar mee stopte, vond ik het ongepast dat ik met die naam verder zou gaan.’

Eigenlijk had ik moeten zeggen dat ik doorging met Noordkaap, maar ik heb te snel gezegd dat het oké was.

Stijn Meuris

‘Dat was wel een beetje jammer, want ik was de enige van de groep die zei: ‘Sorry, jongens, maar ik ga wel verder met muziek.’ Voor mij stopte het daar niet, ik wou voortgaan. Maar zij wilden stoppen en dat was oké, omdat we heel fijne jaren gehad hebben. Eigenlijk had ik toen moeten zeggen dat ik doorging onder dezelfde naam. Maar ik heb toen iets te vlot gezegd dat het oké was om de groep daar te stoppen, en letterlijk één week later was ik in Hasselt aan het repeteren met een nieuw bandje: Monza.’

'Meuris', Stijn Meuris' huidige band.
‘Meuris’, Stijn Meuris’ huidige band.© Ans Brys

‘Behalve Mario Goossens, die nu bij Triggerfinger drumt, was iedereen nieuw. En vanaf toen heetten we Monza, maar ik had toch liever dat sterke merk Noordkaap behouden. Het is eigenlijk verwarrend als je onderweg van naam verandert. Tenzij je Mauro Pawlowski heet, dan is dat een deel van het kunstwerk. Die heeft al 33 namen gehad, en dat blijft gewoon heel straf (lacht).’

In 2015 is het precies 25 jaar geleden dat Stijn Meuris met Noordkaap Humo’s Rock Rally won. Om dit jubileum kracht bij te zetten, brengt Meuris een vierdubbele vinylbox in beperkte oplage uit met de belangrijkste muzikale pijlers uit 25 jaar Noordkaap-Monza-Meuris. Ook een fotoboek met exclusieve beelden is inbegrepen.

(NC)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content