The Last Guardian is haute cuisine voor gameconnaisseurs. Misschien moet u Call of Duty maar eens een avondje opbergen en het ook eens proberen.
1. Omdat er niet zo veel zotten zijn die tien jaar aan een game sleutelen
De zot in kwestie heet Fumito Ueda. Zijn Last Guardian zou oorspronkelijk op PlayStation 3 verschijnen, maar de hardware van die console voldeed niet aan zijn hoge artistieke eisen. Creatieve meningsverschillen zorgden er bovendien voor dat hij midden in het productieproces uitgever Sony de rug toekeerde en een eigen studio oprichtte. Later keerde hij wel terug om dit magnum opus weer op de rails te zetten.
Een game waarvan de productie evenveel bloed, zweet en tranen gekost heeft als The Last Guardian is zeldzamer dan een koel glas water in de woestijn. De maniakale toewijding van Ueda is misschien nog het best te vergelijken met die van Studio Ghibli. Net als de roemruchte animatiestudio achter Spirited Away en Grave of the Fireflies zweert bij haar ambachtelijke werkwijze, zijn in The Last Guardian de personages en achtergronden met de hand getekend. En net als zo vaak bij Ghibli speelt alles zich af in een vervallen feeërieke setting. Hoeft het te verbazen dat Ueda en Ghibli de handen in elkaar geslagen hebben voor een nog niet nader bepaald project. Meer nieuws over tien jaar!
2. Omdat er al genoeg virtueel gezeverd wordt
Voor The Last Guardian is een volledig fictieve taal ontwikkeld. Dat betekent dat u niks, noppes, nougatbollen snapt van wat er gezegd wordt. En dat is goed nieuws. Het maakt de hele wereld waarin u gedropt wordt er alleen maar unheimlicher op. Meer dan een vertelling is deze game een beleving, waarin de spaarzame symfonische soundtrack, gelaatsuitdrukkingen en lichaamshoudingen meer zeggen dan duizend woorden – of in elk geval verstaanbaarder zijn. Waar u desondanks niet naast kunt kijken: het draait allemaal om een oude man die terugblikt op zijn jeugd. Als kind werd hij in duistere omstandigheden gekidnapt en van Maori-achtige tatoeages voorzien.
3. Omdat ook u vriendjes wilt worden met die uit de kluiten gewassen poes
In The Last Guardian moet u nu eens niet verloren gewaande familieleden zoeken of vrienden wreken. Alles draait hier om de vriendschap tussen het jongetje dat die oude man ooit was en Trico, een griffioenachtig beest. De naam ‘Trico’ komt mogelijk van het Japanse ’tori’ (vogel) en ‘neko’ (kat). Het kattengedeelte heeft in dit geval vooral veel weg van een hyena. Aanvankelijk gedraagt Trico zich wantrouwig, zelfs vijandig tegenover het hoofdpersonage. Aan u om te zorgen dat deze mythische tamagotchi zich op zijn gemak voelt. Regelmatig moeten Trico en het jongetje voor elkaar in de bres springen, maar de hybride hyena is niet altijd even handelbaar: Trico is niet alleen onstuimig, houd hem ook uit de buurt van religieuze symbolen. Geheel terzijde: vriendschappen met rare beesten, ook dat doet denken aan de fantastische werelden waar Ghibli zo goed in is.
4. Omdat u het beu bent om met de blokken te spelen
Ja, u vindt al eens een vijandig wezen op uw pad, maar waar The Last Guardian vooral om draait, is puzzelen. En dan hebben we het niet over wat gestoei met blokjes of cijfertjes. Deze game spreekt uw logisch denkvermogen en ruimtelijk inzicht aan tot het u duizelt. Zo moet u uit imposante bouwwerken ontsnappen door in de juiste volgorde van ladders, bruggen en kettingen gebruik te maken, objecten te verplaatsen of uit te vogelen waar die rare machinerie voor dient. U kunt vanzelfsprekend op uw riante rijdier klimmen om naar moeilijker bereikbare plaatsen te vliegen of te zwemmen. Dat betekent heel wat trial-and-error, ja. Ren een beetje te roekeloos over een gammele constructie en u kunt zichzelf enkele honderden meters lager oprapen. Denken en dan pas handelen. En u moet er zelfs niet voor uit uw luie zetel komen.
THE LAST GUARDIAN
Vanaf 7/12 op PlayStation 4.
door Dimitri Dewever
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
