Bertrand Cantat, zanger van Noir Désir en progressief-humanistische podiummilitant, kon geen beter land hebben gekozen voor de coup de théâtre – beter: coup de grâce – die nu al meer dan een maand Frankrijk en vooral de Franse media in extase brengt. Zoals u allicht weet, heeft de man actrice Marie Trintignant, dochter van acteur Jean-Louis en regisseuse Nadine, op 28 juli in Litouwen vakkundig de coma ingeslagen (Bertrand had na een coup de foudre vrouw, kind en ongeboren baby voor Marie verlaten, een feit dat zijn rechtse tegenstanders nu vlijtig uitspelen). Al was het klinisch dood, toch is Maries lichaam gelukkig officieel kunnen heengaan in la patrie. Bertrand de Ongelukkige zit echter nog steeds in Vilnius, waar hij zich bij het nieuws van Maries gerepatrieerde overlijden heeft proberen van kant maken. In Litouwen dan nog wel, het land met het hoogste zelfmoordcijfer ter wereld!

De Litouwers hebben het als een persoonlijk affront opgenomen, een uiting van Franse arrogantie, en weigeren vooralsnog Cantat uit te leveren. Die uitlevering is volgens Cantats advocaat nodig om een eerlijke straf te garanderen, want de gevangenissen in Litouwen – nom de dieu! Dat is ook de mening van Ber-trands troep verontschuldigende fans. Wat die allemaal durven te schrijven op de als paddestoelen uit de cybergrond rijzende internetfora! Eentje zei dat men een klein detail over het hoofd zag, namelijk dat Marie Trintignant een hele tijd geleden al eens een zwaar ongeval had gehad, waarbij ze zowat alles aan haar hoofd al eens had gebroken: neus, kaak, schedel, noem maar op. Alsof een aai van cher Bertrand al zou hebben volstaan om haar naar pierenland door te verwijzen!

Voor de feministen in Frankrijk, en ook voor de advocaat van mama Nadine, is Bertrands daad een schoolvoorbeeld van machistische jaloezie in een voor mannelijk geweld erg tolerante samenleving. Het is vanzelfsprekend waar – en misschien inspirerend voor de toekomst – dat vrouwen en grootschalig geweld elkaar uitsluiten. Maar in Frankrijk vergeten ze dan wel even dat het enige geweld waarin vrouwen even goed als mannen scoren dat van de crime passionnelle is. Dit om maar te zeggen dat de zaak O.J. Simpson of de recente heisa rond de moord op Bonnie Lee Bakley, vrouw van acteur Robert Blake, geen louter Amerikaanse fenomenen zijn. Zelden werd in Europa zo’n verdeeldheid der natie gezien rond een fait divers dat bekende mensen betrof. Zelden zo’n mediahysterie gezien, ook bij de ‘serieuze’ kranten, zoals Libération. Voor auteur Norman Mailer zijn dat de spektakels die onze soort nodig heeft en die we, bij gebrek aan een hoger niveau van ‘menselijkheid’, maar moeten gaan cultiveren. Neen, misschien zijn de Amerikanen ons inderdaad al lichtjaren voor. That’s entertainment!

door Nora Van Laar