Een Belgisch indiepopgroepje dat tot in Mexico en Thailand op sympathie kan rekenen? Dat moet Marble Sounds zijn. Frontman en kleine zelfstandige Pieter Van Dessel over de invloed van Music for Life, straffe vrouwen en de kracht van verandering. ‘Ik was aangenaam verrast toen ik mijn eigen plaat hoorde.’

Aan het woord is Pieter Van Dessel, zanger, songschrijver en stuurman van Marble Sounds. Het nobelste wapenfeit van deze Vlaams-Brabantse groep blijft vooralsnog Leave a Light on. Dat lied – makkelijk te vinden op de tweede Marble Sounds-lp Dear Me, Look Up – verzonk eind 2013 als uithangbord van Music For Life in zoveel harten, dat Van Dessel zijn melodie tot een ceremoniële evergreen zag uitgroeien. ‘Mensen gebruiken dat nummer graag voor dopen, begrafenissen én trouwfeesten’, grijnst hij. ‘Maar vraag me niet hoe je daar een openingsdans op moet plegen, haha. Onlangs vertelde iemand me nog dat hij die songtitel in zijn trouwring had laten graveren. Maar ik hoor ook pakkende verhalen, van ouders die hun kind jong verloren hebben en de zin ‘Live on without getting off your cloud‘ zo mooi vinden. Echt een multifunctioneel lied.’

Het siert je dat je met de nieuwe plaat Tautou, die statiger en verfijnder is dan haar twee voorgangers, niet achterom maar resoluut vooruit kijkt. De eerste vier nummers gaan waarschijnlijk niet toevallig over de wens om te breken met een patroon.

PIETER VAN DESSEL: (knikt) Nu, het is niet de eerste keer dat ik daarover zing. A New Breeze, van de eerste plaat, ging ook al over nieuwe horizonten verkennen. Maar inderdaad, door die vier opeenvolgende songs valt dat onderwerp extra op. Zeker aangezien de rest van de plaat over iets anders gaat, de liefde en zo. Ik ben te onrustig om iets te maken rond een enkel thema, of songs muzikaal aan elkaar te lijmen. Ik verveel me nogal snel. Vandaar die variatie: Tout et partout, dat duet met Renée, is een heel ander soort liedje dan The First Try, en Present Continuous is dan weer bijna ambient. Dat neemt niet weg dat deze plaat zeker een geheel vormt, door de strijkers vooral.

Here’s to another try/ To move on to a different start.’ Is dat wel een verlangen dat je als ogenschijnlijk gelukkig gesettelde dertiger wereldkundig moet maken?

VAN DESSEL: (glimlacht) Ik ben inderdaad vrij honkvast. En ik hou van mijn werk – ik ben zelfstandig componist voor film en reclame. Wat betekent dat ik wel een nine to five doe, maar rustig thuis. Dat is een gigantisch gemak. Ik heb de vrijheid om de kinderen op te halen of de wasmachine leeg te maken wanneer dat nodig is. Ik zou constant de baan op kunnen gaan als ik in tien verschillende groepen zou spelen, maar ik verkies structuur. Anderzijds: ik ben vroeger eens naar Londen getrokken, en naar Montréal, en dat zijn twee beslissingen geweest die een heel cruciale, positieve invloed op mijn leven hebben gehad.

De kracht van verandering!

VAN DESSEL: (lacht) Maak daar alsjeblieft geen kop van! Maar ik heb wel mogen ervaren hoe fantastisch zoiets kan zijn. In Londen heb ik productie gestudeerd, in Montréal ben ik in een studio gaan werken. Daar is ook Marble Sounds geboren. Misschien gaan die eerste vier songs wel daarover: dat ik zou willen dat ik de moed had om zelf te emigreren. Want die twee keer ben ik gewoon mijn vrouw gevolgd. Uit eigen beweging wegtrekken, zit niet in mij.

De strijkers op Tautou zijn ingespeeld door Casco Phil, een achtkoppig Belgisch kamerorkest. Door je soundtrackwerk is het vermoedelijk kinderspel om zo’n ensemble te dirigeren.

VAN DESSEL: Dat is veel gezegd. Nu, ik heb vorige zomer de muziek geschreven voor een jeugdfilm, Labyrinthus, met tweeëndertig strijkers. Een heel fijne, inspirerende ervaring die Tautou zeker getekend heeft. Ik heb nu met een arrangeur gewerkt, Roel Das. Ik kan zelf ook wel partituren schrijven voor drie of vier man, maar als je er acht hebt en hun partijen moeten in vier uur tijd ingeblikt zijn, dan moet alles piekfijn uitgeschreven staan. Roel heeft mijn maquettes bovendien zo fantastisch uitgewerkt en naar een hoger niveau getild, dat ik aangenaam verrast was toen ik mijn eigen plaat hoorde. Zalig. Ik kijk er geweldig naar uit om met die acht strijkers live te spelen.

Is je suikertante gestorven?

VAN DESSEL: (lacht) Helaas is het een eenmalig optreden, op 9 april op Little Waves in Genk. Meer zit er budgettair inderdaad niet in. Ook logistiek is het niet evident om zo’n bende op een podium te krijgen. Alleen al met de blazers erbij zitten we nu al aan negen man.

De plaattitel verwijst naar de Franse actrice Audrey Tautou. Hoezo?

VAN DESSEL: Doorgaans is het kind een naam geven het laatste wat ik doe. Hoe noem je in godsnaam een groep songs? Ik wilde iets filmisch, omdat de plaat zo is. Plus: het gaat hier om een beeldmooie vrouw, altijd meegenomen. (lacht)

K.V. gaat dan weer over Kathrine Virginia Switzer, de jongedame die zich in 1967 inschreef voor de marathon van Boston, toen dat evenement nog een strikte mannenbedoening was.

VAN DESSEL: Ik voel me hoe langer hoe meer haar pleitbezorger: De Man Die Haar in Vlaanderen Lanceerde! (lacht) Het is begonnen met een zwart-witfoto die ik toevallig op internet vond. Heel bizar: een loopster achternagezeten door een man in pak die haar uit de race wil wegduwen. Ze had zich namelijk ingeschreven als K.V. Switzer, met initialen, zodat de organisatie ervan uitging dat ze een man was. Maar toen ze daar eenmaal liep, begon de consternatie. Op die foto zie je hoe die official haar bij de kraag wil vatten, maar ook hoe haar vriend dat verhindert. Ze heeft de marathon dus uitgelopen, maar pas de volgende dag besefte ze de impact van haar actie. Ze heeft er later ook een boek over geschreven. Dat vond ik wel een mooi verhaal. Alleszins goed genoeg voor een song. (lachje)

Is dat een nieuwe manier van werken voor je?

VAN DESSEL: Ja. Vroeger vertrok ik meer van sferen, schreef ik vaak in oneliners. Wat wil je, ik ben opgegroeid met Worst Case Scenario van dEUS. Sommige dingen daarop gaan echt over niks. Misschien wilde ik aan mezelf bewijzen dat ik ook een ander soort songtekst machtig ben: het hoeft niet uit mijn gevoelswereld te komen, het mag gerust over iemand anders gaan.

We moesten het maar eens over jouw YouTube-hits hebben.

VAN DESSEL: (lacht hard)

Good Occasions, Leave a Light on en Sky High: het aantal keren dat die clips bekeken en beluisterd zijn, loopt in de miljoenen. Verandert dat iets tussen je oren?

VAN DESSEL: Niet echt. Maar misschien scheelt het wel dat ik de meeste nieuwe nummers al had geschreven nog voor Leave a Light on zo bekend werd. Het belangrijkste is dat het nog altijd bergop gaat met Marble Sounds, en dat maakt me fier.

Klikcijfers geven aan dat Marble Sounds onder meer iets betekent in Brazilië, Mexico, Zuid-Korea, Australië en Italië. De aangewezen mercantiele reactie is om het ijzer te smeden terwijl het heet is. Maar hoe begin je daar in zo’n geval aan?

VAN DESSEL: Het is inderdaad heel diffuus. Er is een website waarmee je de geografische spreiding van je Facebookfans kunt checken. Wel, die van ons is ronduit bizar: ze kennen ons tot op de Filipijnen en in Thailand. We krijgen effectief reacties uit Mexico, waar we trouwens evenveel Facebookfans hebben als in België. Via die weg heb ik eens gepolst naar hoe het daar zat, en binnen de kortste keren had ik zeventig antwoorden: kom spelen, in die en die zaal! Tja, je vliegt wel niet zomaar even naar Mexico om te toeren. Als je geen verbintenissen hebt, kun je er nog een avontuur van maken, bij mensen op de sofa slapen en zo. Maar wij zijn te oud om zomaar alles te laten vallen en naar een land te trekken waar we, behalve de fans zelf, niet de minste structuur hebben. Bovendien leiden die nummers op internet toch een eigen leven. Onze grootste digitale ‘hit’ is The Time to Sleep, dat in België zelfs nooit op de radio is geweest. Binnenkort staan we in Istanbul, en daar zullen we toch niet buiten Good Occasions kunnen, een nummer dat we al jaren niet meer hebben gespeeld.

Misschien klikken mensen kuddematig op wat al populair is, en houdt zo’n cybersucces op die manier zichzelf in stand.

VAN DESSEL: Dat zou verklaren waarom onze recentere songs, zelfs die van de tweede plaat, niet dezelfde impact hebben. Een fan die een nummer van ons liket, komt daarom nog niet naar een concert. Ook daarin zit een verschil.

Wat opvalt: in je teksten kom je vaak zwaarmoedig uit de hoek. Maar om de muziek zit steevast een zilveren randje.

VAN DESSEL: Dat is waar. Veel songs zijn in majeur geschreven, zelfs Leave a Light on. Maar toen ik mijn vrouw bijvoorbeeld Present Continuous liet horen, vond ze het heel triest. Terwijl ik het net superpositief had bedoeld: het verlangen naar en dichterbij zien komen van het licht aan het eind van de tunnel. Maar volgens haar klink ik altijd triestig. Zelfs als ik iets vrolijks zing. (lacht)

TAUTOU

Uit via Zeal.

DOOR KURT BLONDEEL

Pieter Van Dessel ‘LEAVE A LIGHT ON IS ECHT EEN MULTIFUNCTIONELE SONG. IEMAND LIET ZELFS DE TITEL IN ZIJN TROUWRING GRAVEREN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content