Gene Bervoets (52) is acteur en tv-figuur. Vanaf deze week is hij in de bioscoop te zien als de ‘SM-rechter’ in de gelijknamige film van regisseur Erik Lamens.

Dit ben ik, geschilderd met wijn en een Marokkaans blauw pigment. Ik heb me gebaseerd op een foto van vijftien jaar geleden die ik toevallig in mijn kelder vond. Ik was 37, leefde vooral van mijn theaterwerk, en stond op het punt in Windkracht 10 mee te spelen – ik was nog geen publieke figuur, met andere woorden. Toen ik de foto terugzag, viel het me op hoe onbespoten ik toen nog was. Maagdelijk haast, met een pure, zuivere passie voor acteren. Niet dat ik nostalgisch ben, maar soms vraag ik me wel af wat er gebeurd zou zijn als ik in mijn leven andere keuzes had gemaakt.

Voor alle duidelijkheid: ik ben in de eerste plaats een acteur. Nu Gentse Waterzooi voor de zevende of achtste keer wordt herhaald – we kunnen stilaan met FC De Kampioenen concurreren – durven mensen dat al eens te vergeten. ‘Voor een kok zijt gij toch geen slechte acteur’, krijg ik af en toe te horen als mensen me in een film hebben gezien. Ik wil zeker niet verbitterd klinken, maar het begint me wel voorzichtig te storen. De VRT laat me niet weten dat ze het nog maar eens uitzenden, ik krijg er geen cent voor en ondertussen zijn ze niet in nieuwe voorstellen geïnteresseerd – ik zou graag eens iets met Belgische producten doen, bijvoorbeeld. En heel eerlijk: als je je al als SM-rechter moet vermommen opdat het publiek je niet met ‘die van Gentse Waterzooi‘ associeert, is het misschien toch iets te ver gekomen.

Vol verwondering / zoek ik tegenstellingen / met één penseelstreek. Dat is de haiku onderaan het zelfbeeld, mocht je die niet kunnen lezen. Schilderen was mijn eerste vorm van expressie: voor ik naar de Studio Herman Teirlinck ging, was ik al een gediplomeerd schilder. Tegenwoordig komt het er niet zo veel meer van, maar naarmate ik ouder word, merk ik dat ik minder penseelstreken nodig heb om tot resultaat te komen. Het is een kunstvorm die me echt kan raken. Neem nu dat schilderij van Monet van die vijver met zeilbootjes. Hoe hij die bootjes met één of twee penseelstreken op het canvas kon zetten: het ontroert me. Of die Canvasdocumentaire over Dillemans: ik denk dat ik de helft van de tijd heb zitten bleiten.

Ik ben wel een passionele mens, ja. Veel mensen denken dat ik rationeel ben – zelfs mijn zoon heeft het pas in een interview nog eens gezegd – maar ik vind mezelf net impulsief, zintuiglijk en passioneel. Acteren, koken, schilderen: ik probeer het altijd met liefde en overtuiging te doen. Weet je, met dit zelfportret wilde ik niet zomaar de jonge Gene Bervoets laten zien, het was me om die pure passie voor het acteren te doen.

Geert Zagers