‘ZE KENT GEEN ANGST’

Voor één keer komt dé Amerikaanse buzzband van het moment niet uit Brooklyn, New York, maar uit Athens, een stad die evenveel koppen telt als Scherpenheuvel-Zichem, in het hart van de staat Alabama. Weet u meteen waar ze hun naam vandaan hebben: Alabama Shakes.

Veel mond-tot-mondreclame, een portie geluk en een duwtje in de rug van de blog community: meer hadden deze zuiderlingen niet nodig om het eind vorig jaar met hun op southern soul en bluesrock geënte sound tot bovenaan ontelbare hou-ze-in-de-gatenlijstjes te schoppen. Of het zou de fenomenale stem van frontvrouw Brittany Howard moeten zijn, een imposant en ongetemd instrument waaruit verlossing, volharding en eeltige empathie spreken.

‘Moedig en brutaal’, volgens gitarist Heath Fogg, die onderuitgezakt in een sofa ligt te bekomen van zijn Brusselse verkenningstocht langs Vlaamse bieren. ‘Wanneer Brittany zingt, gaat ze voluit voor het randje. Ze kent geen angst, dat is haar grootste gave. Een goede stem hebben op zich is geen kunst. Kijk maar naar American Idol, mensen te over die kunnen zingen. Smaakvol omspringen met je talent is een ander paar mouwen. Je hart en ziel kunnen uitspuwen, dat heb je of dat heb je niet. Gitaar spelen of drummen kan iedereen leren, oefening baart kunst. Wat Brittany doet, zal ik nooit kunnen. Ik ben veeleer van het timide type.’

SOUL SURVIVORS

Timide is Brittany Howard allerminst. Het was zij die tijdens de les psychologie in de Limestone County School met stoute schoenen op bassist Zac Cockrell afstapte met de vraag of hij naar haar songs (‘ a collection of strange little tunes’) wilde luisteren. ‘Ik wist dat hij muzikant was, en hij droeg een T-shirt van At The Drive In. Een pluspunt, want zo liepen er geen twee rond in Athens.’ De volgende maanden spendeerde het duo in indianenzit op het tapijt in Howards kamer, waar ze songs en plannen smeedden. Drummer Steve Johnson werd gerekruteerd uit de enige instrumentenshop die de stad rijk is, en wat later werd Fogg listig weggelokt bij een andere lokale band waarvoor The Shakes, zoals ze toen nog heetten, het voorprogramma speelden. ‘Zijn groepje was het beste uit de wijde omtrek’, vertelt Howard. ‘En wij hadden geen leadgitarist. Ik wilde enkel hun voorprogramma spelen op voorwaarde dat Heath enkele nummers mee met ons kwam jammen. Hij is nooit meer teruggekeerd.’ Ook wanneer Howard lacht, gaat ze tot het randje, dat van een hardnekkige, meisjesachtige hik.

Al snel ontstond iets wat voor Een Geluid kon doorgaan. Live werden eigen songs aangevuld met covers van Led Zeppelin en AC/DC, afgewisseld met oude soulkrakers van James Brown en Otis Redding. Een soulband mogen we Alabama Shakes echter niet noemen. ‘Uit respect voor de échte soul survivors’, volgens Howard. ‘Sharon Jones of Charles Bradley bijvoorbeeld, zij beheersen die authentieke materie tot in de tippen van hun tenen. Wij brouwen ons eigen potje. Er zitten ook veel blues, country en gospel in onze muziek, of klassieke rock zoals die van My Morning Jacket. En ik luister ook graag naar Noorse black metal zoals Silencer, een van mijn favoriete bands.’ Dat er af en toe ook een zweem Kings Of Leon door haar machtige pijpen waait, neemt ze er met de glimlach bij: ‘Toen ik zestien was, was hun Aha Shake Heartbreak de soundtrack bij de mooiste zomervakantie ooit. Maar nu? Ik heb niets tegen de stem van Caleb Followill of de muziek van Kings Of Leon, maar een song als Sex On Fire zie ik ons toch niet gauw schrijven. Voor stadiumrock zijn wij niet in de wieg gelegd, vrees ik.’

Zo’n storm zal het inderdaad niet lopen voor Alabama Shakes, maar de bries die sinds de release van single Hold On rond het kwartet de kop opstak, neemt alleen maar in kracht toe – en dat terwijl Howard er de intrigerende woorden Bless my heart. Bless my soul. Didn’t think I’d make it to 22 years old’ in buldert. Woorden waar de nu 23-jarige ex-postbode liever niet te veel voorlichting bij geeft. ‘Die song hebben we een keer live op het podium, al improviserend geschreven. Sommige stukken tekst kwamen van heel diep, alsof het kind in mij de bovenhand nam. Het kind dat zich met de beste wil van de wereld niet kan inbeelden dat er een leven bestaat voorbij de veertien of zestien jaar. De magie van onschuld, daar gaat het over. Of zoiets.’

SLAGADER

Voor Alabama Shakes is het einde van de wittebroodsweken in zicht, vooral sinds een steeds grotere groep collega-muzikanten en celebrity’s zich als fan uiten. Adele postte een YouTubelink naar Hold On op haar blog, acteur Russell Crowe stond in het publiek tijdens hun eerste Londense passage, Jamie Oliver bestookt hen met tweets, Jack White neemt hen binnenkort mee op tournee en tijdens een showcase in Nashville blonk een bekende kop tussen de enkele tientallen toeschouwers: niemand minder dan Robert Plant van Led Zeppelin.

De ironie ontgaat Howard niet: ‘Ik heb lang gedacht dat Led Zeppelin een Amerikaanse band was, net vanwege hun op blues gebaseerde sound. Dat wij als southern band een van hun songs coveren terwijl de zanger staat toe te kijken, in een stad die recht op de slagader van de Amerikaanse muziekgeschiedenis ligt… om draaierig van te worden! Robert kwam na de show gedag zeggen backstage, en ik wilde absoluut niet overkomen als een geek of een geschifte fan. Dus zei ik maar zo casual mogelijk: ‘Hoe was je vlucht?’ Zijn antwoord: ‘Ik ben met de wagen gekomen.’ Afgang!’

BOYS & GIRLS

Uit vanaf 9/4 bij Rough Trade/Konkurrent.

DOOR JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content