Zack Snyder’s Justice League

Ongezien: om van het #ReleasetheSnyderCut-gezaag van hardnekkige fans af te zijn en het streamingplatform HBO Max met een stunt in de spotlight te zetten, gaf Warner Zack Snyder carte blanche en een cheque van zeventig miljoen dollar om zijn versie van Justice League af te werken. De door hem gedraaide maar door Joss Whedon afgewerkte bioscoopversie was de flop van 2017. Het in zes hoofdstukken opgedeelde Zack Snyder’s Justice League is bombastischer, donkerder, coherenter en beter wegens toonvaster, maar verdrinkt in overdaad. Vier uur heeft Batman dit keer nodig om zijn collega’s Wonder Woman, Aquaman, The Flash en Cyborg te overtuigen om samen te spannen om de in Batman v Superman: Dawn of Justice gesneuvelde Superman te reanimeren en achter moederboxen aan te hollen voor slechterik Steppenwolf er de mensheid mee onderwerpt. Het probleem van superhelden die elkaar voor de voeten lopen of er voor spek en bonen bijlopen, is door de verdubbeling van de speelduur verholpen. Vooral Cyborg komt veel beter uit de verf. Maar een derdejaarsstudent montage kan zo een uur wegsnijden uit deze supersize-versie op maat van supersize-fans. Vooral de eerste 120 minuten zijn nodeloos uitputtend uitstel van het vuurwerk in de finale. In deze blockbusterloze tijden doet het deugd om herinnerd te worden aan de lol die aan hersenloze, donkere extravaganza kan worden beleefd. Enkele vooraanstaande filmjournalisten onthalen de Snyder-cut laaiend enthousiast. Maar cut the crap: zijn actiescènes sleuren je met geweld mee, niet met finesse. Hij blijft doof voor pompeuze dialogen, verslaafd aan overdramatisering, verstoken van ritmegevoel en blind voor de gebreken van zijn frenetieke videogame-esthetiek.