Yves Tumor

Het is met Yves Tumor tegenwoordig een beetje zoals met paling in ’t groen of met Pieter De Crem, al dan niet achterwaarts op een grijzende koningspoedel: je krijgt er kop noch staart aan. Waar eindigt de knipoog en begint de nerveuze, artistiekerige tic? Zegt u het maar, wanneer deze avant-gardepaljas met zijn kont staat te zwaaien op het slagveld tussen hair metal, postgrunge, punkfunk en glamrock, en daar tijdens Gospel for a New Century – hoogdravend, moi? – ook een snuif symfonische soul overheen strijkt. In Kerosene! houdt iemand een pistool tegen het hoofd van Kate Bush, Super Stars twijfelt tussen Tricky en Meat Loaf. Is het toeval of gewenning, dat alles op het eind, met Strawberry Privilige en A Greater Love, toch een béétje in een enigszins bevattende plooi valt?