Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

GROUND HERO Oliver Stones 9/11-film begint als een potent toreninferno, maar muteert algauw tot een zielsbraaf en ultrapatriottisch heldendicht.

World Trade Center *

OLIVER STONE

MET NICOLAS CAGE, MICHAEL PENA, MARIA BELLO, MAGGIE GYLLENHAAL, MICHAEL SHANNON.

Liefhebbers van complottheorieën rond 9/11 zijn eraan voor hun moeite. Bazookafilmer Oliver Stone, nochtans nooit verlegen om wat politieke controverse (zie: Salvador, JFK, Nixon), toont zich op de gewijde Ground Zero een zielsbrave en gezagsgetrouwe patriot. Nochtans opent dit rampenepos – gebaseerd op de belevenissen van de New Yorkse politiemannen John McLoughlin (Nicolas Cage) en Will Jimeno (Michael Pena) die veertien uur onder het puin van de Twin Towers bedolven lagen – stevig en sereen. Veel patriottische poeha of knallende actie valt er de eerste veertig minuten niet te bespeuren; wel gestileerd drama en potente tragiek waarmee een spannende reconstructie wordt gebracht van de aanslagen op het World Trade Center op 11 september 2001: een doordeweekse werkdag voor Will en John die echter algauw ontaardt tot een danteske nachtmerrie.

Vooral de manier waarop Stone de chaos en het getorpedeerde New Yorkse stadsdeel (volledig nagebouwd in LA) toont vanuit hun standpunt, herinnert aan het betere rampenwerk uit de jaren 70, al raast Ollie daarna helaas de verkeerde kant op. Zodra de eerste stofwolken zijn opgetrokken en beide flikken onder het staal en beton liggen te kreunen, haalt Stone er onder het mom van ‘helende reality-cinema’ immers hun telegeniek snotterende echtgenoten en kids bij, een ultrarechtse marinier ( ‘We gonna need somebody to avenge this’), een klad religieuze visioenen (Jezus verschijnt op Ground Zero!), potsierlijke dialogen en zelfs een hyperactief symfonisch orkest die het afwisselend op traanklieren, onderbuik en vaderlandslievende zieltjes hebben gemunt.

Dat Stone een apolitieke 9/11-film heeft gemaakt die volledig naar de getuigenissen van McLoughlin en Jimeno is gemodelleerd, zoals de apologeten beweren, is je reinste flauwekul. Niet alleen is zulks per definitie onmogelijk – zelfs documentaires blijven subjectief gekleurd. Naar het einde toe gulpt de gekunstelde heroïek en het strategisch lekkende patriottisme van het scherm af, alsof Stone – de zelfverklaarde Hollywood liberal – zich politiek heeft laten castreren ten faveure van de mainstream, de Pax Americana en vooral: zijn reputatie die na het commerciële debacle van het sandalenepos Alexander wel een boost kon gebruiken. Niks guerrillacinema, authentiek docudrama of meeslepende actie dus, maar onpersoonlijk vakmanschap in opdracht, een goed gemaakte ‘9/11-feelgood-movie’ die Joe Sixpack vijf jaar na de feiten nog maar eens aan de horreurs moet herinneren die de War on Terror noodzakelijk maakten.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content