‘Toen ik klein was, zond de Franse tv de piratenfilms van Erroll Flynn uit. Ze waren gedubd en dus voor mij volstrekt onverstaanbaar, maar zodra de piratenvlag – de Jolly Roger – gehesen werd, was het kot te klein. Die doodskop! Het gevaar dat daarvan afstraalde! Dat was het begin van een verzamelwoede die jaren heeft geduurd. Zo had je halverwege de jaren zestig fake tattoos die er verbazingwekkend goed uitzagen, en ik had natuurlijk een heel vel vol piratentatoeages die ik heel omzichtig uitkoos. Mijn eerste doodskopring heb ik van Paul Couter gekregen. Hij had ‘m op de foor gehaald: nepzilver, en met twee rode ‘diamanten’ als ogen, al was één steentje er al uit gevallen. Echt een schóón cadeau. Ik heb die ring trouw gedragen, tot ik ook het tweede oog kwijt was. Op het Waterlooplein in Amsterdam heb ik dan een andere mooie doodskopring gevonden, die mijn schoonmoeder heeft meegenomen naar het juwelenkwartier in Antwerpen om er een witgouden ring van te laten maken. Die betekent heel veel voor me; als ik zónder de deur uitga, voel ik me slecht in mijn vel. Nogal wat mensen denken dat ik die ring draag als verwijzing naar Keith Richards, die er ook zo één heeft, maar ik heb mijn fetisj niet van hem. Als kind in 1965 waren The Beatles en The Stones voor mij niet meer dan namen op buttons die in de sjiekenbak zaten.’

‘Jarenlang heb ik zowat alles gekocht waar een doodskop op stond. Fans staken me ook van alles toe, zoals asbakken in de vorm van schedels. Of medische schedels, die met veertjes en ijzerdraadjes aaneen hangen. Oh, en ik heb ook een spaarpotje dat je kunt opwinden en als je een muntstuk op een knopje legt, verschijnt er een skelettenhand die het geld in een openklappende schedel legt. Dat zal dan wel kitsch zijn, zeker? En dan is er nog mijn mooiste stuk. Mijn schoonvader was antiquair en veilingmeester, en die zag nogal wat voorbij- komen. Van hem heb ik een heel bijzonder doodshoofd gekregen: een echte mensenschedel die is beslagen met kleine, zilveren schedeltjes. Je kunt de pan eraf nemen en naar het schijnt stopten de Azteken daar hun offers in. Zolang het slachtoffer in kwestie niet moest sterven om die schedel aan mij te geven, kan ik daar mee leven. Als de kam van mijn vintage gitaar uit ivoor is gemaakt, heeft er ook een olifant voor moeten wijken, maar moet ik daarom stoppen met gitaarspelen? Maar voor iemand een bestelling wil plaatsen: op mijn schedel hoeven ze niet te rekenen. Ik wil door het vuur verteerd worden.’

‘Ik ben geen echte collectioneur. Ik zit geen advertenties uit te pluizen en eBay laat me koud. Ik ben content met wat ik heb. In de beginjaren was het heel moeilijk om originele stukken te vinden. Doodshoofdringen vond je nergens, en zo’n Aztekenschedel al helemaal niet. Tegenwoordig is het veel te gemakkelijk. In elke stad vind je wel een hardrockwinkel waar de skeletten aan de muur hangen. Ze mogen hun brol houden. Bring me the head of Erroll Flynn! Flynn was trouwens een rock-‘n-roller avant la lettre. Je moet die biografie eens lezen: he lived the life, hè. Minderjarige meisjes, processen wegens zedenfeiten, opium, morfine, heroïne, zuipen tegen klippen en bergen op. Heel inspirerend was dat (grijnst): ik ben de Erroll Flynn van de Belgische rock. Geef toe, het had veel erger met me kunnen aflopen: indertijd was er ook Rintintin op televisie. Voor hetzelfde geld had ik postkaarten van Duitse herders verzameld.’

WILLY WILLY toert momenteel in duo met DOBROJEAN onder de naam SLICK & SLIDE. Speeldata op www.willywilly.be

Bart Cornand