William Patrick Corgan

Vermoedelijk is de vraag naar americanaplaten van Billy Corgan even miniem als die naar bijzetkachels in Dubai. Het pijnpunt ziet iedereen die Corgans vorige soloinspanning Ogilala (2017) kent: de ongefilterde blootstelling aan zijn nasale keelgeluid, wegens geen opengedraaide versterkers of donderende drums om de impact te verzachten. Andermaal priemt de zang ongenadig door dit (deels in Nashville gespreide) bedje van akoestische gitaar, pedal steel, strijkers en fiddle. Net als bij de voorganger zijn er weliswaar momenten waarop dat meevalt, zeker als de bijbehorende song deugt, wat met Neptulius, 6+7 of Colosseum een handvol keren het geval is. Toch is de spoeling op deze dubbelplaat te dun en lijken sommige rustieke arrangementen van bordkarton.