WILCO (DE RECENSIE) – ‘Wilco (The Album)’, met als openingstrack ‘Wilco (The Song)’, krijgt van ons een al even kernachtige evaluatie: toppie!

Wilco (The Album)

Americana Nonesuch

Het is moeilijk om de verpletterend mooie gitaarpop van Wilco níét met de natuurelementen te vergelijken. Zelf doen de jongens het trouwens ook. Hun vorige, voor hun doen erg lichtvoetige plaat noemden ze onomwonden Sky Blue Sky, en leader of the gang Jeff Tweedy heette ons daarop zelfs welkom met de bijzonder voluntaristische woorden ‘Maybe the sun will shine again.’ De boodschap was duidelijk: Tweedy had zich na zijn pijnstillerverslaving grandioos herpakt en was vastberaden zich weer aan Het Leven Zelve te laven.

Maar als u dacht dat Sky Blue Sky een zonnige zomerplaat was, dan moet u zeker hun zevende worp eens proberen. Wilco (The Album) – die brainstormsessie zat er snel op! – is nog méér sunny side up. Te oordelen naar het nieuwe songmateriaal heeft Tweedy het dak van de beroemde Wilco Loft in Chicago tot de laatste centimeter met zonnepanelen bedekt, want zo warm en gloedvol heeft het zestal zelden geklonken. Twaalf songs lang worden we teruggeworpen naar de Amerikaanse west coast van de jaren 70, toen The Byrds en The Flying Burrito Brothers – maar ook goed volk als Big Star, Fleetwood Mac en Tom Petty and the Heartbreakers – het mooie weer maakten.

Americana is dus andermaal het ordewoord. Zo drijft het boksersepos Deeper Down op kwikzilveren staccato’s en een zuchtende lapsteel, wordt One Wing gestut door rustieke gitaren en hemelse close harmonies en schurkt Country Disappeared zich behaaglijk tegen de lome country van The Band aan. Ook heel erg de moeite is de bitterzoete liefdesballade You And I, waarin Jeff Tweedy en gastzangeres Feist een schaamteloos sentimenteel duet aangaan om uiteindelijk heroïsch kopje onder te gaan in een draaikolk van achterstevoren afgespeelde gitaren.

En mind you: het is niet de laatste keer dat uw gedachten op deze plaat naar The Beatles zullen uitgaan. Neem nu het met akoestische gitaren, een piano en een croonend achtergrondkoor opgefleurde You Never Know: terwijl u zich zit af te vragen of u naar iets van Paul McCartney dan wel Traveling Wilburys zit te luisteren, komt Nels Cline met een gitaarriedel aanzetten die hij onmiskenbaar bij My Sweet Lord van George Harrison heeft gepikt.

Via het springerige, aan Big Star verwante Sonny Feeling, het hups swingende Bull Black Nova en het enigszins overbodige I’ll Flight – wegens echt wel té gewoontjes – willen we u tot slot nog graag naar opener Wilco (The Song) doorverwijzen. Daarin richt Tweedy zich rechtstreeks tot de Wilcofans – u en wij dus – en belooft hij zijn trouwste militanten immer een troostende schouder aan te bieden. ‘This is a man with arms open wide’, croont Tweedy over een Sonic Youth-riff heen. ‘A sonic shoulder for you to cry. ‘ Alsook: ‘Wilco will love you, baby.’

Wij, nochtans geen lid van de club der losse handjes, kunnen die liefdesverklaring alleen maar retourneren.

DOWNLOAD

Wilco (The Song)

You And I

You Never Know

Vincent Byloo