Morcheeba gaf de beste nummers uit zijn vier albums een opfrisbeurt. Dat leverde een compilatie op die ook de groep zelf kan verrassen. ‘We staan ervan verbaasd dat onze muziek zo laidback, zo zacht is. Ons leven was vaak het tegenovergestelde.’

‘FROM BRIXTON TO BEIJING’ (dvd)

‘Parts of The Process’ (cd)

Uit bij Warner.

Zangeres Skye Edwards mag voor sommigen dan wel de incarnatie zijn van seks, Morcheeba laat zich savoureren als een postcoïtale sigaret: je kunt amper méér ontspannen zijn dan hun muziek. Behalve als je zélf in die groep zit dan: Paul Godfrey ontbreekt op het appèl, maar zijn relaxte broer Ross en Skye zelf vinden we terug in een hotelkamer. Hij groet vriendelijk, Skye kijkt gebiologeerd in een modeboekje. Zonder blikken steekt ze haar hand naar me uit. Ik vind er niets beter op dan haar een handkus te geven. Nou nou, daar overtref je jezelf weer in lulligheid, mompelt mijn verstand. ‘You’re sweet!’, lacht ze gelukkig, op een toon die je wat bedremmeld laat kijken.

Ross Godfrey is vriendelijk, maar een beetje geeky: het type dat maffe wetenschapper zou zijn geworden, als hij geen aandachtsstoornis had. Hij verandert vaak van mening in één antwoord, springt van de hak op de tak en doet honderduit aan vrije associatie. Hij veert ineens op en wijst naar het uitzicht van op het balkon: ‘Londen verandert voortdurend: al die steigers en gebouwen stonden hier vorige keer nog niet…’ En dan na een korte stilte: ‘Het kan natuurlijk ook zijn dat ik in een andere hotelkamer zat.’

Met hun albums Who Can you Trust, Big Calm, Fragments of Freedom en Charango uitte Morcheeba zich als tegendraads trio dat kuiert tussen elektronica, fusion, funk en triphop. Omdat elke plaat een andere klankkleur bezit, en Morcheeba zich op korte tijd in evenveel genres leek te willen verdiepen als David Bowie, blijkt de nieuwe compilatie Parts of the Process nog het meest evenwichtige document van de groep: het kaf is van het koren gescheiden, en de nummers kregen een opknapbeurt in de studio.

Jullie zijn geëvolueerd van nerveuze trip-dub naar zachtere soulpop. Het is een wonder dat deze compilatie zo’n coherent geheel is.

Skye Edwards: Je moet daar eigenlijk niet zoveel bij denken: voor mij is het gewoon een verzameling leuke liedjes op één cd. De atmosfeer van de liedjes lijkt wel iedere keer heel verschillend, maar samen geeft Parts of The Process het hele Morcheeba-verhaal. Daarom wilden we een ‘best of’.

Ross Godfrey: Soms moesten we lang discussiëren. Als ik mijn voet niet stijf had gehouden, dan stond het nummer met Lambchop, What New York Couples Fight About, er bijvoorbeeld niet op. Iedereen, ook de fans, was verbaasd of geïrriteerd toen we met Lambchop werkten, maar Kurt Wagner en ik kennen elkaar al lang, en zijn muziek betekent veel voor ons.

In dat nummer speel je klavecimbel, omdat Jimi Hendrix dat gebruikte in ‘Burning the Midnight Lamp’. Welke andere songs hadden directe invloed op jullie muziek?

Godfrey: Meestal knoeien we wat met stijlen, genres en ritmes uit verschillende periodes. We plukken iets van een hiphopplaat en plakken dat op Spectoriaanse jarenzestigklanken. Voor de volgende plaat zijn we nu al aan het experimenteren met een Cubaans instrument dat eruitziet als een gigantische duimpiano, en ontzettend lage geluiden produceert.

Housepioniers The KLF knoeiden al met lage tonen waarvan koeien een miskraam krijgen en melk zuur wordt.

Edwards:(tegen Ross) Is dat echt waar? (lacht)

Godfrey: Dat zal wel niet zo met die Cubaanse instrumenten zijn, maar het klopt wel: je lichaam doet geluiden van een bepaalde frequentie weergalmen als je die tonen luid genoeg speelt. Ik geloof dat The KLF ook op het podium verscheen in luiers, omdat één noot die ze speelden ervoor zorgde dat iedereen in het publiek zichzelf onderscheet. (lacht) In die zaal waren er zelfs toiletten in de rubberen zetels, denk ik.

Edwards: Dat is gewoonweg smerig! Ik zou het mooier vinden als we een geluid voortbrachten waardoor mensen automatisch de liefde gaan bedrijven.

Je moest naar de oude opnames luisteren om dit album in elkaar te krijgen. Was dat niet vreemd?

Edwards: Niet zo erg, want alle nummers staan nog heel dicht bij ons, door ze live te spelen natuurlijk. Het was niet zo’n bevreemdende ervaring waarbij je dacht: Wat was er toen met me aan de hand? Wat bezielde me die dag?

Godfrey: Ik ben het daar niet mee eens. Het voelde vreemd om de nieuwe opnames naast de oude te plaatsen. We hebben een hele verandering doorgemaakt door de jaren heen.

Edwards: We hebben wel de cd’s geremasterd in plaats van de originele opnames. Iemand is die op een bepaald moment kwijtgespeeld, blijkbaar.

Godfrey: Eigenlijk was dat een goede zaak: we zouden de balans in een remix nooit goed gekregen hebben. De meeste opnames zijn in een slaapkamer gemaakt, weet je.

Is het nooit merkwaardig om oude songs te spelen? Ik vraag het maar omdat de meeste geschreven zijn…

Godfrey:… terwijl we volledig out of our brains waren, dat klopt ! (lacht) Het is alleen bizar dat onze muziek heel mellow, heel zacht klinkt, terwijl ons leven dat niet altijd was.

Ik heb me ooit laten vertellen dat als er een sterke vrouw in de band zit, de mannelijke bandleden groupies wel mogen vergeten. Klopt dat?

Godfrey: We moeten ons altijd heel netjes en voornaam gedragen van haar.

Edwards: Ach, Ross, stel je niet aan! (tegen mij:) Weet je waar hij het meest last van heeft? Van kerels die na een concert dingen komen vragen als (imiteert sullige puber:) ‘Welke effectpedalen gebruik je?’. En dan is er misschien één verdwaald meisje dat vraagt wie Ross is. (lacht) Ross is ook non-stop met muziek bezig. Hij heeft honderden instrumenten in zijn kamer staan en als hij magic mushrooms eet met zijn vrienden zitten ze soms urenlang te jammen. Ross heeft geen tijd voor groupies. (hilariteit)

Wat vind je ervan dat ‘Rome wasn’t built in a day’ jullie grootste hit is? Sorry hoor, maar ik kan vijftien Morcheeba-songs opsommen die leuker en minder dreinerig klinken.

Godfrey: Je zit er volledig naast! Het is een geweldig nummer! Het is als een Ray Charles-song, het is briljant ! (lacht) Het klopt wel dat we een echt commercieel succesnummer wilden schrijven, en dan begin je met de elementen van een eenvoudig kinderliedje te spelen: die blijven ook tot in de oneindigheid doorklinken in je hoofd. Ik vind Rome een klassiek soulnummer, en ik beleef er veel lol aan om het live te spelen. Hoewel… nu je het zegt: er zijn misschien wel betere Morcheeba-songs dan dat.

Is het dan niet vreemd dat net die song publieksfavoriet wordt?

Godfrey: Ach, what can I say? Het grote publiek beslist daarover, en over het algemeen heeft de massa een slechte smaak. (grijnst) Nee, maar onze intenties waren niet helemaal zuiver: we wilden absoluut op de radio, want tot dan verkochten onze platen wel goed, maar kregen we merkwaardig genoeg geen airplay. Om naar een volgend niveau over te gaan, moesten we zo’n radiodoorbraak forceren.

Je broer Paul schrijft de meeste teksten. Wat gebeurt er als hij met melige liefdesrijmpjes komt aanzetten? Lach je hem keihard uit?

Godfrey: Néé! We zijn niet dat type broers dat elkaar pest en koeioneert, just for the fun of it. Soms lach ik wel eens met zijn teksten, maar ik vind ze nu eenmaal echt goed. Zijn Engels was altijd beter dan het mijne, en ik was beter in wiskunde: het is geen wonder dat ik me dus bezighou met de muziek en de geluidjes en hij met de teksten. Het vreemde aan mijn broer Paul is dat hij ontzettend assertief en zelfverzekerd door het leven stapt, maar als het op zijn eigen teksten aankomt, lijkt hij ineens een bang dier.

Heeft hij constant bevestiging nodig?

Edwards: Ja, en dan nog prutst hij uren aan een zin. Het is grappig dat iemand het meest onzeker is over zijn hoofdbezigheid, vind je niet? Hij is als een bakker die zijn brood niet durft te verkopen. (lacht)

Godfrey: Ik kan soms naar mijn eigen platen luisteren en ze fantastisch vinden, maar voor hetzelfde geld kan ik er geen bal om geven, (droog:) het hangt ervan af welke drugs je pakt.

Wat betekent de naam Morcheeba eigenlijk?

Edwards: Het is slang voor marihuana, behalve in China: daar heeft het een heel andere betekenis. Toen we naar daar gingen, werd ons op het hart gedrukt om alsjeblieft niet over drugs te spreken. Voor ons geen probleem. Maar toen hoorden we dat de klanken Mor-chee-ba in Peking zoveel betekenen als touch the dick, wat eigenlijk veel erger is!

Godfrey: We zijn de baarlijke duivel, dat is het. We mogen onze aard niet verloochenen.

Door Gunter Van Assche

‘We willen muziek maken waarop mensen automatisch de liefde gaan bedrijven.’