Met The Mitchell Brothers heeft de Britse arbeidersklasse er een nieuwe spreekbuis bij – met de goedkeuring van Mike ‘The Streets’ Skinner, én een waarschuwingssticker voor expliciet woordgebruik, uiteraard.

Hoe het begon. Met een omgekeerde zakkenrollersbeweging stak rapper Teddy Mitchell een demo van The Mitchell Brothers in de halfopen tas van Mike Skinner toen die voor hem in een rij stond. Diezelfde avond nog hing de voorman van The Streets aan de lijn: of ze wilden tekenen op zijn kersverse label.

Nu, een jaar of wat later. Het debuutalbum van The Mitchell Brothers komt met een bijna onvertaalbare woordspeling: ‘ A Breath Of Fresh Attire‘ is een teug frisse lucht, maar net zo goed een nieuwe outfit. De nadruk ligt op vernieuwing, met andere woorden, want Teddy en Tony Mitchell – overigens geen broers maar neven – hebben het niet zo begrepen op Britse rappers die hun Amerikaanse voorbeelden achternalopen.

Er lijkt de laatste tijd een en ander te bewegen in de Britse underground. Dizzee Rascal won vorig jaar zelfs de prestigieuze Mercury Music Prize.

Tony Mitchell: Ja, maar toch is er nog geen echte Britse hiphopscene. Er worden wel goeie hiphopplaten gemaakt, maar er zijn geen fundamenten om op te bouwen. Nu, er zijn in elk geval al interessante artiesten als Kano, die – in navolging van onze baas – hun eigen stijl en identiteit ontwikkelen. En wij, natuurlijk. (lacht)

Wat maakt jullie dan anders dan de Amerikaanse rappers?

Tony: De dingen waarover we praten.

Teddy Mitchell: En onze looks.

Tony: Kijk naar de East Coast rappers: ze klinken en zien er allemaal hetzelfde uit. Niemand durft het aan om te experimenteren. Outkast, dat is pas andere koek: zij durven het wél, en ze zien er ook anders uit. En daar komen wij op de proppen. In Londen doen de mc’s vaak net hetzelfde als in New York: ze praten over auto’s en kleren, over bling. Daarover is alles al tot vervelens toe gezegd. Dàt is het verschil: we rap out the box, zoeken nieuwe dingen om over te rappen; zij blijven binnen de lijntjes kleuren.

Jullie album wordt wel eens vergeleken met een reality show.

Tony: Dat is toch waar muziek over gaat? Schrijven over iets waar mensen zich kunnen in herkennen. Als je vertelt over dingen waar niemand zich aan kan spiegelen, dan werkt het gewoon niet. Die Amerikaanse rappers doen niets anders dan opscheppen over hun luxueus leventje. Voor veel mensen is dat erg ver van hun bed. A Breath Of Fresh Attire geeft min of meer een week uit ons leven weer, maar dat ziet er totaal anders uit dan dat van de Amerikaanse hiphoppers.

Zijn de routinecontroles van de politie die je in ‘Routine Check’ beschrijft dagelijkse kost?

Teddy: Het is bijna elke dag wel prijs: één of andere verveelde flik die zich wil amuseren houdt je tegen en begint vragen te stellen, hoewel je niets verkeerds deed. Dat het nummer zo aansloeg in de underground komt omdat het zo herkenbaar is. Iedereen heeft er last van. Het heeft volgens mij niets met racisme te maken. Die agenten gaan gewoon uit van een aantal stereotypes: omdat je uit een bepaalde buurt komt of een andere huidskleur hebt, of je in groep beweegt, word je als bedreigend ervaren. Dat zijn vooroordelen, geen racisme.

In de soap ‘Eastenders’ lopen Mitchell Brothers rond, maar Google levert nog wel andere interessantere naamgenoten op. Kennen jullie ze?

Tony: Dat er ook twee pornoregisseurs uit de jaren zeventig door het leven gingen als The Mitchell Brothers hebben we ontdekt lang nadat we ons zo gingen noemen. Nu ja, we houden wel van porno, dus erg vinden we het niet. (lacht)

‘A BREATH OF FRESH ATTIRE’ UIT BIJ THE BEATS/WARNER IN CONCERT: 10/11, HALLEN VAN SCHAARBEEK

Door Matthieu Van Steenkiste

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content