De granieten riffs van AC/DC lijken onmogelijk anders na te spelen dan in hun gekende vorm. Covergroepen als AB/CD, BC/DC, OC/DC (uit Orange County, Californië) en AC/DShe (bestaande uit vrouwen) doen dan ook hun uiterste best om trouw te blijven aan het origineel. Toch zijn er ook artiesten die zich aan radicale bewerkingen van AC/DC-songs hebben gewaagd. En er nog mee wegkwamen ook.

MARK KOZELEK

De voormalige voorman van Red House Painters en full-time treurwilg verraste in 2001 vriend en vijand met What’s Next To The Moon, zijn eerste soloplaat, geheel opgetrokken uit covers van AC/DC-songs uit de tijd van Bon Scott. Niet dat dat ook maar enigszins opviel. De Californiër kleedde van energie druipende nummers als Up To My Neck In You, Love At First Feel en If You Want Blood zo drastisch uit, dat de powerakkoorden plaats ruimden voor een subtiel (!) en gevoelig (!!) folkbluespalet (!!!). Je gelooft het eerst niet, maar in deze sobere uitvoeringen blijken Bon Scotts teksten zowaar pareltjes van passie, intensiteit en dramatiek. Met straatlengtes voorsprong de meest geslaagde AC/DC-coverplaat.

HAYSEED DIXIE

Viel op de cd van Mark Kozelek geen spoor van ironie te bekennen, dan is deze Amerikaanse groep er geheel uit opgetrokken. Haar eerste release ooit heette A Hillbilly Tribute To AC/DC, en daar was helaas geen woord van gelogen. Bluegrass- en countryinterpretaties van onder meer Highway To Hell en You Shook Me All Night Long, aangevoerd door banjo en mandoline, en ontegensprekelijk bedoeld om mensen met te veel tijd omhanden een lach te schenken. Later molken deze lolbroeken de formule tot op de laatste druppel uit door zich op soortgelijke wijze aan Kiss, The Beatles, Judas Priest en zelfs Scissor Sisters te vergrijpen.

BACK IN BAROQUE

Zes jaar geleden meende arrangeur en cellist Todd Mark Rubenstein Back In Black van voor naar achter te moeten doorworstelen, en wel samen met een 26-koppig strijkensemble. Hij deed dat zo grondig dat het enige nummer waarop hij drums toeliet ( Hells Bells) op deze tribute-cd zowaar detoneert. Eén recensent had het over ‘een feest van melodische contrapunten’, maar als u het ons vraagt, hebben sommige mensen gewoon een hobby nodig. Al moeten we het toegeven: hij biedt een zwierige, epische versie van de titelsong.

(K.B.)