Net als Keira Knightley heeft de Britse regisseur Joe Wright (40) een boon voor kostuumdrama’s. Voor Anna Karenina haalde hij echt alles uit de kast, inclusief ijspiste en paardenrenbaan. ‘Ik ben dol op jonge vrouwen opdirken.’
Na de televisieserie Charles II: The Power and the Passion (2003) en de films Pride & Prejudice (2005) en Atonement (2007) maakt hij het met zijn gepimpte theatermake-over van Anna Karenina nog het bontst van allemaal. Zo goed als de hele film werd gefilmd op één locatie: een in de studio nagebouwd oud theater. Qua visueel genot scoort Wrights Anna Karenina – een wervelende krachttoer van dans en mise-en-scène – dan ook hoog. Al was het maar omdat Wright met zichtbaar jolijt ook een balzaal, ijspiste én paardenrenbaan onder het bladgoud en de kroonluchters wringt. Er hebben al voor minder Oscargeruchten gegonsd.
JOE WRIGHT: Het is allemaal de schuld van het boek Natasja’s dans – een culturele geschiedenis van Rusland (2002), geschreven door de Britse historicus Orlando Figes. Hij stelt dat de Russische aristocratie zich eind negentiende eeuw in feite als op een podium bewoog. Vooral in Sint-Petersburg en Moskou was Franse etiquette de dwingende norm. Leven was performen. Elke ademstoot, elk gebaar was fake.
Zelfs toen we er nog van uitgingen dat we in Rusland op locatie zouden filmen, waren we al zeker dat we een heel gechoreografeerde film wilden maken. Deels vanwege mijn voorliefde voor moderne dans, en zeker ook mijn bewondering voor onze choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui (Vlaams-Marokkaanse danser en choreograaf, zie ook volgende week in Knack Weekend, nvdr.). He just blows my mind. Het was dus pas toen we hadden besloten om een statig, maar verlopen theater na te bouwen – als symbool voor een maatschappij die op haar retour is – dat het hele concept op zijn plaats viel.
Ik besef dat het niet vanzelfsprekend was voor de producers om mee te gaan in een non-naturalistische filmbewerking als deze. Daarom heb ik, euh, dat element tijdens onze gesprekken altijd wat onder de mat gemoffeld. (grijnst) Ze zouden me ook hebben zien aankomen: ‘Het zal eruitzien als een Dogmafilm van Lars von Trier, maar dan met kostuums.’ Ze hadden me gegarandeerd buitengegooid!
Mijn fascinatie voor kostuumfilms? Ik beken: ik ben dol op jonge vrouwen opdirken. (grijnst) Wie, zoals ik, geweldige visuele impressies wil creëren, moet die lijn ook doortrekken naar de acteurs: zij maken tenslotte je film. Dat ik nu wel weer de antibontlobby achter me aan zal krijgen, neem ik erbij. Sterker: mijn vrouw is woordvoerster bij dierenrechtenorganisatie PETA. (schatert) Alles voor de historische correctheid!
Maar als ik even mag: onze bewerking is meer dan een spectaculaire herverpakking. Scenarist Tom Stoppard heeft erover gewaakt dat dit niet louter het verhaal werd van de verboden passie tussen Anna en Vronski. Want zo had Tolstoj het helemaal niet bedoeld. Zo zit er dankzij de figuur van Oblonski (Anna Karenina’s schuinsmarcherende broer, rol van Matthew Macfadyen, nvdr.) veel humor in het boek, en dus ook de film. En nog belangrijker: er zijn, denk ik, maar weinig filmadaptaties waarin ook de relatie tussen Kitty en Levin (respectievelijk Oblonski’s schoonzus en vriend, nvdr.) zo breedvoerig wordt uitgespeeld. Dat is toch kras, want in mijn ogen werkt het verhaal niet zonder die twee. Anna en Vronski: dat is verre van een fantastische romance, ze loopt letterlijk dood in wanhoop en zelfmoord. Dankzij Kitty en Levin kon Tolstoj de liefde wél van haar mooie, humane en spirituele kant laten zien. Want toegeven aan je primaire instincten, daar wordt een mens doorgaans niet gelukkig van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
