Eerst was er de Britse reeks die nogal wat stof deed opwaaien. Nu hebben ook de Amerikanen hun ‘queerasfolk’ gemaakt, waarin net zoals in Engeland enkele homoseksuelen met het leven én met elkaar worstelen, en bijzonder kwistig met hun lichaamssappen omspringen. Wij spraken met Hal Sparks, alias Michael, de liefste en minst promiscue man in het gezelschap.

‘queer as folk’Elke woensdag om 23.00 op Kanaal 2

Jullie gaan ver, zeker naar Amerikaanse normen. Wat was de reactie daar?

Hal Sparks: We hadden veel meer negatieve reacties verwacht, want mensen kunnen hier zo hysterisch reageren op seks, zeker homoseks. Terwijl geweld, hoe extreem ook, wel kan. Maar net omdat de show zo direct en expliciet is en we ons helemaal niet verontschuldigen, is het moeilijk om ons aan te vallen. We draaien niet rond de pot, we vertellen een echt verhaal en daar kun je niet echt iets tegen hebben. Er bestaat echter ook een zekere spanning rond de show. We zullen volgens mij nooit een Emmy Award winnen, ook al vind ik dat we er een verdienen. Hoe populair de serie ook wordt, hoe goed ze ook geschreven is en in elkaar steekt, ze blijven ons beschouwen als buitenstaanders. Alsof we een bedreiging vormen.

Misschien ook omdat de serie niet moraliserend is, zoals zoveel andere Amerikaanse series?

Sparks: Dat is de verdienste van de producers, Ron Cowen en Daniel Lipman, een homokoppel dat al vijfentwintig jaar samenwerkt. Zij vinden het absoluut niet nodig dat er een moraal in het verhaal zit. En gelijk hebben ze.

De seks is heel expliciet. Shockeren jullie niet soms gewoon om het shockeren?

Sparks: Die kritiek krijgen we vaak maar onterecht. De seksualiteit, de hoeveelheid, de manier waarop en met wie een personage seks heeft, bepaalt zijn persoonlijkheid. Vroeger was seks meer een randverhaal, hier is het de leidraad. In Queer as folk leer je veel over Brian door de mannen met wie hij het doet, hoe hij het doet, hoe vaak hij het doet. De liefdevolle manier waarop Michael vrijt, zegt alles over wie hij is. De seks geeft gestalte aan en inzicht in de personages. En dat is revolutionair in de geschiedenis van de Amerikaanse televisie.

Zijn de seksscènes leuk om te spelen?

Sparks: Absoluut niet. Ik voel me niet op mijn gemak in mijn blootje en uit de kleren gaan in het bijzijn van zo’n groep mensen is voor mij pure horror. Ik weiger ook frontale naaktshots. Een penis op het scherm leidt het publiek af van de essentie en niemand let nog op wat gebeurt. Het draagt ook niet bij tot het verhaal. Michael is een gevoelig persoon, de fysieke aspecten van zijn seksualiteit zijn niet belangrijk, het gaat meer om zijn band met zijn minnaars. Bij Brian ligt het anders en gaat het veeleer om wie hij nu weer gaat neuken. Maar ik heb die rol aanvaard. Dus draag ik een verantwoordelijkheid en die liefdesscènes horen er nu eenmaal bij.

Waarom heb je de rol genomen?

Sparks: Omdat andere acteurs er bang voor waren.

Jij niet?

Sparks: Neen, maar mijn agent wel. (lacht) Toen ik het script las, wist ik dat het goed was. Ik vroeg me af of een jonge John Malkovich, of een andere acteur die ik bewonder, de rol zou weigeren uit vrees voor typecasting achteraf. Het antwoord was neen, dus besloot ik ervoor te gaan.

Hoe moeilijk is het om een homoseksueel te spelen?

Sparks: Moeilijk, vooral op die vlakken waar je het het minste verwacht. De rol van Michael is sowieso moeilijk om te spelen, of hij nu homo of hetero is. Hij verandert veel en maakt heel wat pijn en moeilijkheden door. Tegelijkertijd is hij ook het meest toegankelijke personage. Hij is niet helemaal ondergedompeld in dat homowereldje en heeft er een frisse kijk op.

Hoe dicht sta je bij je personage?

Sparks: Mocht ik bevriend zijn met hem, dan zou ik me vaak aan hem ergeren. Hij is heel lief, maar ook heel naïef en heel volgzaam. Ik identificeer me helemaal niet met hem, maar juist daarom is het voor mij als acteur een grote uitdaging.

Heb je research gedaan of tips gevraagd aan homovrienden?

Sparks: Neen, dat zou niet zoveel hebben opgeleverd. Als je je personage van buiten naar binnen opbouwt, beland je in een circusvertoning. Mijn liefdesleven is een grote puinhoop en ik ken het concept van onbeantwoorde liefde maar al te goed. Ik heb dus genoeg ervaring om me in de rol van Michael in te leven. (lacht)

Heeft de rol effect op jou als persoon?

Sparks: Ja. Er is dat biochemisch proces tussen twee mannen waar ik zeker gevoelig voor ben. Zet twee heteromannen op enkele centimeters afstand tegenover elkaar gedurende een uur en ze zullen zeker op elkaars gezicht willen slaan. Ik doe aan gevechtssport en ben altijd een vechter geweest. Sinds die rol kan ik die dierlijke neiging beter intomen.

Ik heb me ook nog nooit zo goed gevoeld als hetero. Amerikaanse mannen proberen op de een of andere manier hun mannelijkheid en seksualiteit altijd te camoufleren. Alsof ze zich ervoor moeten verontschuldigen. Ze willen niet agressief overkomen tegenover vrouwen. Maar zo ga je ook je mannelijke energie fnuiken. Door die rol van homoseksueel wil ik de rest van de tijd zoveel mogelijk mezelf zijn, en laat ik mijn heteroseksualiteit de vrije loop. Het is als een strandbal onder water die, als je hem loslaat, hoog opspringt. Mijn relatie met vrouwen is er ook op vooruitgegaan. Ik ben niet meer zo aan het rotzooien, maar durf er nu echt voor te gaan.

Door Mieke Debruyne

‘Ik weiger frontale naaktshots.

Een penis op het scherm leidt

het publiek af van de essentie.

Niemand let dan nog op het verhaal.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content