Het rond Portisheadchef Geoff Barrow opgetrokken trio Beak> cureert de komende editie van Sonic City in De Kreun, goed voor een muzikale affiche op het scherp van de snee. ‘Ik ben geen muzikaal orakel’, zegt Barrow. Maar ook: ‘Respect!’ en ‘komen!’
Natuurlijk is Geoff Barrow vooral bekend als de drijvende kracht achter Portishead, maar de man uit Bristol roert nog in verscheidene andere potjes. Dat van het trio Beak> bijvoorbeeld, dat al twee albums lang op vrij associërende wijze de puntjes tussen dub, krautrock en new wave verbindt. Geen overdubs, geen studiotrucjes, geen digitale valsspelerij, puur natuur. ‘De meest eerlijke band waarin ik al gespeeld heb’, aldus bassist Billy Fuller. ‘Nog nooit zó een bandgevoel gehad als bij Beak>’, volgens Barrow, ‘en bij Portishead zullen ze het geeneens erg vinden dat ik dat zeg.’
Geoff, de vorige keer dat je in België was – in de zomer van 2012, met Portishead in het Rivierenhof – repeteerden jullie daags ervoor in Antwerpen. Hoe bereiden jullie een optreden van Beak> voor?
GEOFF BARROW: Op dezelfde manier, alleen iets minder omslachtig. We zetten de podiumopstelling klaar, en oefenen de songs in. Het is een beetje vreemd natuurlijk: de muziek van Beak> ontstaat spontaan, al improviserend. Daarna knippen we de beste stukken eruit, en die montage is de enige manipulatie die we ons veroorloven. Maar omdat het publiek ons kent van de muziek op de cd’s, en we niemand willen vervelen met een eindeloze jam, moeten we voor de liveshows die aan elkaar geplakte lappen muziek dus opnieuw ontleden.
BILLY FULLER: Waar het op neerkomt, is dat we hard moeten studeren om al onze fouten behoorlijk te leren spelen. (lacht)
Beak> wordt vaak gekwalificeerd als krautrock, maar jullie houden niet van dat label, niet?
FULLER: Het is vooral een luie, neerbuigende term. Kraut was de scheldnaam die de Britten gaven aan de Duitsers ten tijde van WO II, en toen Duitse bands zoals Can en Amon Düül in Engeland bekend raakten, gebruikte de muziekpers wat lacherig de stempel krautrock. Maar het bleef dus hangen. Terwijl er ook Franse, Italiaanse of Engelse bands waren die dezelfde soort muziek spelen. Het is simpelweg Europese muziek, zonder bluesinvloeden uit de VS. De groove is helemaal anders, zonder blue notes.
Weinig blauwe noten ook op deze Sonic City. Savages bijvoorbeeld: eerder withete energie en agressie.
BARROW: De meiden van Savages zijn goede vrienden van ons. Ik heb hen vroeger nog wegwijs gemaakt in de studio, nog voor ze aan hun debuutplaat moesten beginnen. Ze hebben ooit zelfs in ons voorprogramma gespeeld – intussen zou het andersom zijn. Geweldige liveband. Wie hen nog nooit gezien heeft, zeker doen. Komen!
Dan is er ook nog James Holden, techno voor gevorderden.
BARROW: Ik ken bijna niks van moderne dansmuziek, en wat ik ken, vind ik maar niks. Maar James Holden is een ander paar mouwen. De track Gone Feral, uit zijn laatste album The Inheritors, heeft me over de streep getrokken. Amazing tune.
Jullie hebben ook twee artiesten van het hippe Tri Angle-label geselecteerd: Forest Swords en The Haxan Cloak.
BARROW: Welk label zeg je? Tri Angle? Nooit van gehoord. De meeste artiesten die we gekozen hebben voor Sonic City zijn getalenteerde vrienden en kennissen, of bands die we via festivals en optredens hebben ontdekt. Welke labels er relevant zijn, of welke scenes hip, daar houd ik me niet meer mee bezig. Als ik zelf niet in de studio zit of op tournee ben, zitten mijn gedachten niet bij muziek. Dan kerf ik liever lepels uit stukjes hout, terwijl ik met de hond naar History Channel kijk. (lacht)
Of run je een label, breng je een hiphopplaat uit, kruip je in de studio om andere groepen te producen…
BARROW:(lacht) Met dat laatste ben ik trouwens gestopt. Het lukt me niet meer. Niet lang na The Horrors (Barrow producete in 2009 hun album Primary Colours, nvdr.) begon ik te beseffen dat ik een groep weinig bij te brengen heb. Als ze niet goed zijn, kan ik ze niet beter maken, en als ze al goed zijn, hebben ze mijn hulp eigenlijk niet nodig. Ik ben zeker geen muzikaal orakel, eerder een soort antiproducer.
Zo zegt Steve Albini het ook ongeveer.
BARROW: Maar Albini is een legende. Hij mag dat zeggen.
Dankzij Portishead ben jij toch ook behoorlijk legendarisch?
BARROW: Denk je? Wacht maar tot mijn collectie zelfgemaakte houten lepels af is. Dáármee zal ik de geschiedenis ingaan. (lacht)
Billy, naast Beak> speel jij ook nog basgitaar voor Robert Plant van Led Zeppelin.
FULLER: Intussen al bijna tien jaar, ja. Zijn vorige bassist was opgestapt en via via zijn ze bij mij terechtgekomen. Het is een goede job, het brengt brood op de plank voor mij en mijn gezin. Daarvoor had ik een luizenbaantje in een platenwinkel en speelde ik kakofonische noise voor een publiek van tien man. Je hoort me dus niet klagen, want dankzij Robert Plant kan ik me onder meer bij Beak> uitleven, een groep zonder enige commerciële agenda die toch een redelijk publiek bereikt.
BARROW: Met Beak> voelt het soms alsof ik opnieuw zestien ben. Dat ik op mijn leeftijd muziek nog altijd op die manier kan exploreren, is een zegen. Opnieuw drummen, mijn eerste liefde, en in een stinkend busje de hort op gaan, heerlijk. En dan mogen samenwerken met de mensen van De Kreun, een organisatie die haar prioriteiten kent en nog niet is opgeslokt door de Nestlés en Vodafones van deze wereld. Respect!
Tijd voor de clichévraag: als je eender welke naam zou mogen toevoegen aan de affiche van Sonic City, wie zou dat zijn?
BARROW: Zeker en vast Can, in de beste bezetting, van 1971. Kate Bush. Wu Tang Clan, toen ze net 36 Chambers uit hadden. En The Jimi Hendrix Experience.
FULLER: Doe mij ook maar de Experience, en Buddy Holly mag ook komen. En misschien een oude bluesrakker zoals Robert Johnson of Son House.
Dus toch blauwe noten!
FULLER: Ja, maar de blues van die kerels is in rechte lijn verwant met Afrika, ze kleurt zwart en bloedrood. In niks te vergelijken met de melige afkooksels van pipo’s zoals Eric Clapton en Robert Cray.
SONIC CITY
30/11 en 1/12, De Kreun, Kortrijk. Tickets en info: soniccity.be
DOOR JONAS BOEL
Geoff Barrow: ‘ALS IK ZELF NIET IN DE STUDIO ZIT OF OP TOURNEE BEN, KERF IK LIEVER LEPELS UIT STUKJES HOUT, TERWIJL IK MET DE HOND NAAR HISTORY CHANNEL KIJK.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
