‘WE KREGEN EEN JA VAN THE BEATLES, NA EEN BEETJE SLIJMERIG SMEKEN’

The AVALANCHES, ANNO 2016, vlnr.: TONY DI BLASI, ROBBIE CHATER (vooraan) en JAMES DELA CRUZ.

Na zestien jaar hebben The Avalanches dan toch een opvolger gebaard voor hun fameuze sampledelische debuut Since I Left You. Jammer dat Wildflower het weer op Pukkelpop niet mooier zal maken – een van de bandleden is door ziekte geveld. Dan maar een gesprek met voorman Robbie Chater over wat hij in die lange tussentijd heeft geleerd. ‘Onze muziek is een strijd om vrijheid.’

Robbie Chater neemt thuis de telefoon op, in een ‘koud en nat’ Melbourne. Lang duurt het niet vooraleer hij een algemeen vermoeden van tafel veegt: dat hij en zijn collega Tony Di Blasi – James Dela Cruz is pas sinds vorig jaar weer officieel groepslid – al die tijd op hun luie reet hebben gezeten. ‘Dat was alleen maar zo tijdens die twee, drie jaar waarin ik door twee afzonderlijke auto- immuunziektes nauwelijks kon bewegen, laat staan werken.’ Aan ijver heeft het hen niet ontbroken, en daar bevat Wildflower de sporen van. Sommige flarden muziek stammen uit een Australische theateradaptatie van King Kong uit 2013, of zijn restanten van een afgeblazen animatieproject dat de ambitie koesterde een stoner-hiphopversie van de Beatles-tekenfilm Yellow Submarine te worden. Bovendien hebben Chater en Di Blasi zo’n buitensporig aantal samenwerkingen opgezet dat ze die onmogelijk allemáál op de plaat kwijt konden. Zo zijn Father John Misty, Biz Markie, Jennifer Herrema (ex-Royal Trux, nu RTX) en Jonathan Donahue van Mercury Rev op Wildflower te horen, maar vielen Ariel Pink, Connan Mockasin en August Darnell (alias Kid Creole) uit de boot.

Twee perfectionisten omringd door een overdaad aan materiaal: ik kan me de slapeloze maanden zo voorstellen.

ROBBIE CHATER: (lacht) Dat was inderdaad de grote uitdaging: hoe distilleren we uit die massa songs en ideeën in godsnaam een coherente plaat? Het heeft ons jaren gekost om te beseffen dat sommige lievelingssongs echt niet tussen de rest pasten. Bovendien kregen we af te rekenen met talloze andere struikelblokken: het geld raakte op, onze software verouderde, het platenlabel ging op de fles…

Heeft die frustratie over het zo lang uitblijven van resultaat een omslag teweeggebracht in hoe je muziek maakt?

CHATER: Ik denk van wel. Al sinds mijn tienerjaren doe ik maar wat, zonder stil te staan bij de vele stilistische kanten die ik uitspring, of het juridische aspect van samples gebruiken. Het heeft lang geduurd, maar we zijn er nu wel achter dat we beter op vóórhand een raamwerk – een plaat met kop en staart dus – in gedachten houden vooraleer we creatief loosgaan. (lacht)

Loopt er, zoals door Since I Left You, ook een rode draad doorheen de nieuwe plaat?

CHATER: Ja: het idee dat je met je wagen de ene na de andere stadshoek omslaat, en overal is er muziek. Gaandeweg beland je op een uitvalsweg richting woestijn, platteland of zee en then things get crazy. Een ander thema is de onweerstaanbare drang om muziek te maken, desnoods onder je eigen voorwaarden. Daarom hebben we zo veel samples geplukt uit outsider music: platen die mensen, vaak complete nobodies op de schaal van beroemdheid, zelf lieten persen, zonder tussenkomst van een label.

Wildflower baadt niet alleen muzikaal in een sixtiessfeer. De titel lijkt een samentrekking van twee Beach Boys-platen, Wild Honey en Sunflower.

CHATER: Je hebt gelijk. Deze keer zijn we weggebleven van funk en de typische seventiesgrooves die op Since I Left You nog zo dominant waren. Het mocht wat psychedelischer en dromeriger.

Waar komt dat blije en euforische van The Avalanches vandaan?

CHATER: Ik zou ons toch veeleer op de grens tussen happy en sad situeren. Alleen denken de meeste mensen daar dus anders over. Noem het maar melancholie. Daar word ik gelukkig van.

In welk opzicht is Wildflower een voortvloeisel van wat je deed toen je vijftien was?

CHATER: De plaat kijkt alleszins terug naar die periode. Vijftien is een leeftijd waarop je volkomen vrij bent, gezegend met overgave en zorgeloosheid die je van dag tot dag doet leven. Tot je halverwege de twintig meer en meer met de realiteit wordt geconfronteerd. Het menselijke brein probeert constant patronen te onderscheiden, maar als artiest moet je daar net beducht voor zijn. Je wilt altijd op een nieuwe vonk teren. Voor mij persoonlijk is het een strijd geworden, om bij het ouder worden die oorspronkelijke vrijheid zo goed en zo kwaad als het kan te bewaren.

Bijna niet te geloven dat jullie van Paul McCartney en Yoko Ono een sample mochten gebruiken uit Come Together van The Beatles – of toch een kinderkoorversie daarvan.

CHATER: Zo goed als altijd worden zulke aanvragen voor Beatlesnummers vlakaf geweigerd. Maar kijk, we kregen een ja! Tenminste, de tweede keer dat we het vroegen. Via ons Engelse management konden we een handgeschreven brief bij Paul en Yoko krijgen, waarin we uitlegden wie we zijn, wat we doen en hoezeer onze song The Noisy Eater bij dat stukje Beatles gebaat zou zijn. Niet te geloven wat een beetje slijmerig smeken kan doen. (lacht)

Samples overheersen weer, maar je hoort ook keyboards en een mellotron op Wildflower. Zullen The Avalanches altijd muziek maken die uit stukjes van ándere platen bestaat?

CHATER: Ik vermoed van wel. Aan Since I Left You zijn we indertijd gewoon met instrumenten begonnen, maar we konden het niet helpen: samples bleken gewoon veel meer bij te brengen dan wij ooit uit onze keyboards of drums konden halen. Ze bieden nu eenmaal een magische toegevoegde waarde: ze maken een herinnering in je brein los, want je weet dat je niets nieuws hoort. Alleen al het verhaal van zo’n stukje muziek dat ooit is bedacht, op plaat gezet, beluisterd en vervolgens in de bakken met andere troep is beland waar ik het uitgevist heb, kittelt de verbeelding. Als je zulke dingen gebruikt, dol je in feite met tijd en emotie. Daar zullen we ons altijd wel toe aangetrokken voelen.

WILDFLOWER

Uit bij XL Recordings.

door Kurt Blondeel

‘Al sinds mijn tienerjaren doe ik maar wat. Maar we zijn er nu wel achter dat we beter op vóórhand een raamwerk – een plaat met kop en staart – in gedachten houden.’ Robbie Chater

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content