COUNTRY BLUES. ALS EERBETOON AAN JOHNNY CASH BLIJFT ‘WALK THE LINE’ NIET RECHT, MAAR DE VERTOLKINGEN MAKEN VEEL GOED.

Walk the Line **

JAMES MANGOLD

MET JOAQUIN PHOENIX, REESE WITHERSPOON, GINNIFER GOODWIN, ROBERT PATRICK, DALLAS ROBERTS

Drie Golden Globes, vijf Oscarnominaties, een verrassend grote opbrengst (105 miljoen dollar) én een pak lovende recensies: de biopic over countrylegende en Amerikaans icoon Johnny R. Cash (1932-2003) is een slaand succes. Toch blijven we erbij: de liveplaat die Cash in 1968 opnam in de Folsom-gevangenis (het optreden dient als opener én als sluitstuk van de film), zegt nog altijd duizend keer méér over The Man in Black dan dit vakkundig geregisseerde maar flets uitgeschreven eerbetoon. Daarvoor zit zijn levensverhaal, een turbulent traject langs religieuze complexen, romantische weemoed, zuidelijk conservatisme en ongezonde dosissen drank en pillen, te veel gekneld in een clichématige structuur. Gelukkig had regisseur James Mangold ( Copland, Girl Interrupted, Identity) het charismatische koppel Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon ingehuurd – beiden verdiend genomineerd voor een Oscar – als Cash himself en diens engelachtige muze June Carter.

Phoenix is weergaloos, ook al reikt hij qua charisma niet tot aan de riem van Cash. De manier waarop hij de maniertjes van de countryster weet te vatten (de voorovergebogen pose, de licht opengesperde mond, de opgetrokken schouders) en zijn ingebakken melancholie naar de oppervlakte sleurt, is behoorlijk indrukwekkend. Zelfs als Phoenix, die speciaal voor deze film leerde zingen en gitaar spelen, zich aan enkele Cash-evergreens waagt, heb je op geen enkel ogenblik het gevoel naar een tamme kopie te kijken. Toch is het Reese Witherspoon die nog het meest weet te verrassen. Wie had immers gedacht dat de blonde kakeltrien uit Legally Blonde kon acteren of zingen, laat staan dat ze een geloofwaardige June Carter zou neerzetten? Vooral in de dampende scènes met Phoenix wordt deze biopic dan ook uit zijn brave keurslijf gewrikt en krijgen de soapdialogen plots een diepgang die tot in de smachtende zieltjes van de personages boort. Walk the Line is in essentie dan ook een even simpele als romantische acteursfilm, weliswaar met brylcreamkapsels, Wurlitzers en gillende tienermeiden. Vergeet dus de rock-‘n-rollclichés (Cash als zielige junk, Cash als selfmade man, Cash als getormenteerde boerenzoon) en het heiligenkleed dat Mangold om de zanger uit Tennessee probeert te hangen: onder de gladde façade schuilt een tragisch mooie, innemend vertolkte liefdesgeschiedenis die de Ring of Fire doet opflakkeren.

Dave Mestdach