Vrijdag

P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

We moeten over iets praten. Namelijk over de dag vrijdag.

Ik wil enkele dingen aannemen. Dat werken vermoeiend kan zijn, bijvoorbeeld, en dat weekends leuk kunnen zijn en dat eens uitslapen gewoon tof is.

Ik wil ook meteen bekennen dat ik mijn werk graag doe. Dat is historisch zo gegroeid. Het spijt mij.

Desondanks begrijp ik niet waarom een heel deel van de media, zeker op de radio, draait om het aftellen naar vrijdag.

Maandag is het: godverdomme, het is maandag, het leven is klote, opstaan is klote. Mensen hebben koppen met spreuken op. Zondag beginnen ze al: morgen is het weer maandag. Alsof dat elke week een verrassing is.

Vanaf dinsdag is het: nog respectievelijk 3 dagen, 2 dagen en 1 dag tot vrijdag.

Vrijdag is het dan. Ja. Alle remmen los. Roepen. Aanstellen. Alle schuiven open.

Want – dat raad je nu echt nooit – na vrijdag komt het weekend eraan. Dat is echt zo: vrijdag gaat zaterdag vooraf, en na zaterdag komt elke keer dus weer die zondag. Kortom, en ik herhaal het voor de zekerheid: na vrijdag is het weekend. Je zou ook kunnen zeggen: vrijdagavond begint het weekend. Het weekend is leuk, omdat de meeste mensen niet werken en er dus vrije tijd is voor familie, sport, burenruzies, katers, het verenigingsleven en passieve agressie aan de ontbijttafel.

Het achterliggende idee maakt me erg triest. Namelijk dat vier van de zeven dagen waardeloos zijn omdat er dan gewerkt moet worden. Dat is bijna zestig procent van de tijd. En een derde van de tijd slapen we al.

De commerciële radio lijkt te zijn gebaseerd op het idee dat hij mensen door hun weken als slaven moet trekken. Bazen zijn eikels, uren zijn lang, collega’s ook maar collega’s, en, in een groter perspectief, het leven is het grootste deel van de tijd gewoon de zaak wat uitzitten. Maar geen nood, met jingles en hits sleuren de hyperboys iedereen er wel door.

Mensen bellen op en er ontstaan gesprekken als:

– Dag Gerda, hoe gaat het met jou?

– Ja… Het is dinsdag, hè.

– Ja… Dinsdag… Brrrrr!! Maar morgen woensdag, hè Gerda! (jingle)

– Ja, dan zitten we toch al in den helft.

En zo eindeloos verder over vaststellingen die iedereen eigenlijk rond de leeftijd van vier jaar doet.

We hebben de weekdagen ook maar uitgevonden om een bepaalde orde te scheppen in de tijd, die anders vaag en onbevattelijk groot is. Dus we moeten dat wat opdelen en benoemen. Dan kunnen we zeggen: donderdag om kwart over vier zien we elkaar aan het park. Dat is handig. Zonder die afspraken sta je daar uren of dagen te wachten. Aan dat park. Echt tijdverlies, en je weet niet eens hoeveel tijd je verliest.

Maar ons hele leven laten bepalen door welke dag, hoe laat en bij uitbreiding wat voor weer of welke maand het is, daar moeten we echt van af. Dat is waar het depressieve aanvaarden begint. Dat is waar de hoop strandt en de cyclus van het systeem het overneemt. Dat is waar de boosheid groeit van mensen die niet meetellen.

Het kan me niet schelen wanneer het vrijdag of maandag is. Praat over iets echts of zet een plaat op.

P.B. GRONDA

Zondag beginnen ze al: morgen is het weer maandag. Alsof dat elke week een verrassing is.