Was Liesbeth Homans nu écht zo poepeloere op de Nacht van de Televisiesterren? En zo ja, moet ze dan niet aftreden?
Vera Cocquyt, Lovendegem
> Kijk, Vera. Ik was erbij, tijdens die Televisiesterren, uiteraard louter uit hoofde van mijn bijberoep als mediawatcher. En inderdaad: mevrouw de viceminister-president maakte in haar afsluitende speech geen al te samenhangende indruk. Ik weet niet of ze geveld was door de magnumflessen champagne die ter hoogte van de viptafels werden af- en aangevoerd, dan wel door een acute trombose, maar in beide gevallen kan de verklaring alleen gezocht worden in de awardshow die aan haar slotwoord voorafging.
Je moet weten, Vera: de Vlaamse tv-zenders willen allang van die jaarlijkse masturbatieceremonie van de Televisieacademie af, omdat ze de tv-makers zo mogelijk nog minder interesseert dan de tv-kijkers. Het plan was om een zodanig beroerde show op te voeren – een soort Pak-de-poenshow voor en door televisiemalloten – dat achteraf niemand, maar dan ook werkelijk níémand nog op een vervolg zou hopen. Nou, zelden heb ik een plan zo doeltreffend tot uitvoer gebracht zien worden. Die Nacht van de Televisiesterren was zo spectaculair amateuristisch en tenenkrullend slecht dat de weinige toeschouwers die níét spontaan getroffen werden door een trombose zich alleen maar een beroerte konden zúípen.
Het begon al met de keuze voor Luk Alloo als master of ceremony. Slaagde erin om zichzelf een Ster uit te reiken voor Alloo in de buitenlandse gevangenis en zijn verrassing daarover zo ongeloofwaardig te spelen dat de zaal uit plaatsvervangende schaamte in één teug haar eerste coupe champagne achteroversloeg. Probeerde diezelfde zaal even te doen geloven dat de award voor rijzende ster naar Gert Verhulst ging, maar bouwde zijn klucht zo onhandig op dat Gertje niet eens de moeite deed om van zijn viptafel op te staan. Collectieve ad fundum nummer twee. Bracht tot slot het ingehuurde balorkest in verlegenheid door onvoorbereid om een streepje Prince te vragen, waardoor de gitarist niet verder kwam dan één generisch funkakkoord. Pijnlijke stilte. Collectieve ad fundum nummer drie, dit keer rechtstreeks van de fles.
En toen moesten Kristel Verbeke en Gene Thomas nog losbarsten in een muzikale necrologie voor de televisiesterren die ons het voorbije jaar ontvallen zijn. Aan sommige viptafels ontstond net geen handgemeen om de laatste champagneflessen. Links en rechts rolden genodigden hun servetten tot een trechter, teneinde het bedwelmende vocht nog sneller in hun maag en derhalve in hun bloedbaan te krijgen.
Om kort te gaan, Vera: geen mens in de zaal die tegen het einde van de show nog bij bewustzijn was. Behalve dus Liesbeth Homans. Die zat samen met Siegfried Bracke, Theo Francken en de rest van haar N-VA-posse nochtans aan de viptafel met de grootste ijsemmer. Chapeau dus dat zij zich, eenmaal het podium opgehesen, nog min of meer recht wist te houden. En neem het haar eens kwalijk dat ze na zo’n show een bedremmelde indruk maakte. En een beetje last had met meerlettergrepige woorden als ‘crea… creativiteit’ en ‘inter… natjionaal‘. Zelf kon ik op dat moment mijn knieën niet eens meer van mijn ellenbogen onderscheiden. Dus alle gekheid op een stokje – of zoals Liesbeth zei, ‘alle gekheid op een stjukje‘: de viceminister-president was, net als de rest van de zaal, het slachtoffer van een in alle opzichten hersenverlammende show. Ze verdient geen schandpaal, Vera. Liesbeth Homans, en haar lever, verdienen medelijden. En respect.
Stuur uw vragen naar Vincent Byloo: vraaghetaanvincent@knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
