We staan op minder dan vier maanden van het EK in Frankrijk, en er is nog altijd geen strijdlied om onze Rode Duivels aan te moedigen. Moeten we niet dringend werk maken van een Belgische EK-hymne?

Thomas Van Malderen, Asse

> Ik weet het niet, Thomas. De geschiedenis bewijst dat zulke supportersliederen zelden het gewenste effect sorteren. Ik wil de intellectuele capaciteiten van onze Duivels-supporters niet in twijfel trekken, maar laten we zeggen dat ze er niet altijd in slagen de subtekst van zulke strijdliederen juist te interpreteren.

Neem de WK-hymne die Will Tura in 1982 componeerde voor de Wereldbeker in Spanje: ‘De Rode Duivels gaan naar Spanje / Al wie peseta’s heeft gaat mee!’

Wat bedoeld was als een muzikaal geheugensteuntje voor meereizende supporters – ‘denk eraan: in Spanje hanteren ze een ander betaalmiddel dan hier’ – resulteerde in acute muntschaarste omdat alle Duivels-supporters dachten dat ze effectief mee naar Spanje mochten als ze maar peseta’s gingen ruilen bij de bank. De gevolgen van die monetaire ramp voelen we vandaag nog: de invoering van een Europese muntunie en uiteindelijk een diepe eurocrisis die we nog altijd niet te boven zijn gekomen.

Het WK van 1990 in Italië. Dit keer tekende Rocco Granata voor het supporterslied: ‘De Mondiale, pintje halen / Nootje kraken, goaltje maken / Met de buren voor de buis.’

Een lied dat supporters er warm voor moest maken om in groepsverband naar het WK te kijken, maar er helaas voor zorgde dat níémand nog mee ging naar Italië en onze Duivels elke wedstrijd voor een lege supporterstribune moesten spelen.

WK ’94 in Amerika. Go West. Het absolute dieptepunt. De Rode Duivels mochten zélf hun WK-hymne zingen: ‘Go west, naar het westen dus / Go west, gaan we met de bus?’

Als je nu denkt dat geen enkele supporter écht geloofd kan hebben dat hij met de bus in Amerika zou raken: je wilt niet weten hoeveel Belgen er die zomer met een busticketje in Normandië en Bretagne zijn gestrand.

EK 2000. Aangezien toonvastheid sinds het WK in Amerika geen voorwaarde meer was om een supporterslied in te zingen, mocht Sergio de hymne verzorgen. Eindelijk iemand die de taal van de supporters sprak. Zijn strijdlied telde exact drie woorden: ‘Allez Allez Allez.’

Voor het eerst een kampioenschap zonder incidenten. Slechts één conclusie mogelijk: supportersliederen worden best zo simpel en eenduidig mogelijk gehouden en bestaan bij voorkeur uit een- of tweelettergrepige woorden. Miguel Wiels moest al aan zijn piano zitten.

Tegenwoordig staat bij elk interview dat Joël De Ceulaer voor De Morgen afneemt een grote foto van hemzelf in plaats van de man of vrouw die hij interviewt. Wat loopt er daar allemaal mis in Kobbegem?

Ward Houtsteen, Antwerpen

> Geen idee, Ward. Je weet dat er in deze rubriek ook wel eens een foute foto is beland naast een brief over Jan De Cock. Dat kon alleen maar gebeuren omdat er in geen enkele beeldbank een foto blijkt terug te vinden van de zelfverklaarde vezelplaatkunstenaar. Maar bij interviews een foto plaatsen van de interviewer in plaats van de interviewee: dat zorgt er alleen maar voor dat kwatongen Joël gaan verdenken van egojournalistiek, en zo kennen we Joël niet. Het is trouwens niet de eerste keer dat ze dat voorhebben bij De Morgen. Ze zijn er ooit in geslaagd een glossy fotoreportage te publiceren over het Dublin van U2 waarin alle archieffoto’s van Bono en co. vervangen waren door vakantiekiekjes van de reporter in kwestie. Reporter poseert voor het ouderlijke huis van Bono. Reporter poseert op het bankje waar Bono en The Edge elkaar hebben ontmoet. Reporter legt zijn haar goed vlak voor de concertzaal waar ze hun eerste optreden gaven. Dát zou zelfs de oude fotoredacteur van Knack Focus – heden overgeplaatst naar Knack Weekend – nooit overkomen.

Stuur uw vragen naar Vincent Byloo: vraaghetaanvincent@knack.be