Paul Baeten Gronda over het nieuwe Vlaamse volkslied van Wannes Cappelle: ‘Blij voor hem en blij voor alle Neles en Jorissen die graag met hem meezingen. Echt waar.’
Er zijn grofweg twee soorten muziek: muziek waarop je hoofd begint te bewegen en muziek waarop je heupen beginnen te bewegen. Nu ja, er is ook een derde soort, neem ik aan, waar niks op beweegt. Maar genoeg gelachen met Coldplay.
Ik hou van bijna alle soorten muziek, behalve 99 procent van alle disco en kleinkunst in het Gents of West-Vlaams. Daar heb ik een lichamelijke reactie op die mijn vinger als een soort reflex naar de uitknop lanceert. De zware metaforen, de bucolische romantiek en de taal die naar mijn smaak vaak gewoon potsierlijk is… Nee. Dan moet ik mijn oren gaan spoelen met echte muziek.
Vlaanderen is een plek waar geen enkel volkslied nog echt zin heeft.
Toch heb ik niks tegen Wannes Cappelle. Ik heb tegen niemand nog iets. Ik was eens in zijn streek en merkte dat hij daar erg populair is, dus blij voor hem en blij voor alle Neles en Jorissen die graag met hem meezingen. Echt waar.
Wannes Cappelle maakte onlangs een nieuw Vlaams volkslied. Dat vind ik op zich een goed idee. Raymond deed het ooit al, eind jaren 1970, waarschijnlijk onbewust, tot het in het begin van deze eeuw werd opgepikt als lied van de Vlaamse Gemeenschap.
Het Vlaanderen van Raymond was romantisch maar zich tegelijk ook bewust van zijn eigen complete onnozelheid.
Bij Cappelle rest enkel de romantiek. Let op, het betreft hier romantiek van het Vlaamse type. Zwaar donker meubilair op een donkerrode tegel. En ik heb de gedachte onderhouden dat het hier misschien een uiterst subtiele vorm van ironie betreft, maar die is dan toch niet duidelijk genoeg.
Ik weet niet hoe het leven in al die dorpen die op -gem eindigen nog loopt, en het kan goed zijn dat het loopt zoals in de lyriek van Cappelle. Het is een Vlaanderen waar vast nog wel wat mensen iets bij voelen, maar zij wonen ongetwijfeld allemaal in de hier net vermelde dorpen. Kortom, Cappelle schreef het perfecte volkslied voor Vlaandergem.
Vlaanderen is eten (denk ik, ik versta het niet helemaal)
Vlaanderen is thuis, Vlaanderen is niet ver
En ja: De Vlaming doet voort.
Ik heb dat Vlaanderen nooit gekend. Ik heb het gezien in films van Urbanus of heb erover gelezen in oude boeken. En de Vlaming die voortdoet? Mja. De Vlaming is moe, denk ik. Een groot deel van de Vlaming zit overwerkt thuis.
Romantiek over pinten drinken en mosselen eten in een coureurspakje, daar heb ik echt niks aan. Heel veel mensen hebben daar niks aan. Weet je wat ik zie als ik zo’n liedje hoor? Reclame van Telenet, dat te hard zijn best heeft gedaan om lekker ‘van bij ons’ over te komen.
En dan krijg je er nog dat religieuze zowat bij. Er zit daar ook zo’n artiest die ‘Broeder’ voor zijn naam heeft gezet. Ik moet het allemaal niet, die regressie.
Het Vlaanderen dat ik ken, is een van de meest seculiere regio’s ter wereld. Als dat nu niks is om fier op te zijn, dan weet ik het niet. De moreel compleet corrupte katholieke kerk: hier niet langer nodig, dankuwel, en fuck you.
We zijn eindelijk een plek waar geen enkel volkslied nog echt zin heeft. Laat dat gedoe dus maar waar het hoort, namelijk in het verleden. Je weet wel, toen er nog kasseiwegen waren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
