In Parijs brouwde men een expo van kunst met licht, beweging en ruimte. Het resultaat is het licht buitenissige en razend onderhoudende Dynamo.

GEZIEN OP DYNAMO, UN SIÈCLE DE LUMIÈRE ET DE MOUVEMENT DANS L’ART, 1913-2013, GRAND PALAIS, PARIJS, TOT 22/7.

Niets is wat het lijkt in deze oranje installatie van Felice Varini. Een bewerkte foto? Een opgehangen net in de majestueuze zuilengalerij van le Grand Palais? Nope, en nog eens nope. In de enorme gaanderij met de weelderige zuilen en de bevallige sculpturen schilderde Varini her en der feloranje driehoeken. Wie de gevel voorbijloopt, ziet ongerijmde (en nogal lelijke) vlakken die schijnbaar zonder enige samenhang op de muur werden gekwakt. Vanuit nagenoeg elk gezichtspunt is het werk een schreeuwerig raadsel, tot je gaat staan waar de fotograaf van deze foto stond. Dan komen de driehoeken samen en vormen ze een patroon. Een wonderlijk patroon zelfs, want de zuilengalerij is gigantisch en het moet heel wat voeten in de aarde hebben gehad om dit ‘net’ gerealiseerd te krijgen. De Parijse Zwitser Varini schilderde met oranje acrylverf op speciale aluminium stickers. De kleur staat in de gaanderij als een tang op een varken, maar zodra de driehoeken een geheel blijken, werkt het spijkerharde oranje perfect. Varini, die bepaald niet aan zijn proefstuk toe is, maakte de Vingt-trois Disques speciaal voor de tentoonstelling Dynamo. De kracht van het werk zit grotendeels in de verrassing: pas aan het einde van het parcours kom je op de juiste plek terecht.

Dynamo omvat honderd jaar kunst die focust op beweging, licht en ruimte. Maar liefst twee verdiepingen van het spatieuze Grand Palais staan tjokvol installaties die draaien, oplichten, zweven of soms helemaal niets doen. Opart, kinetische kunst: de termen klinken een beetje bestoft, maar je loopt niet alleen tegen de prille vruchten van pioniers als Alexander Calder en Marcel Duchamp aan, maar ook tegen verblindende hedendaagse bijdragen. Wat je niet vindt, is uitgesproken digitale kunst. Met een resem timers en heel veel stopcontacten houdt het op in le Grand Palais. Dat daar nog steeds indruk mee te maken valt, bewijst de Deen Jeppe Hein. De Scandinaviër uit Berlijn is onder meer op post met een grote, draaiende spiegel die alles op zijn kop zet. Ook de Britse Indiër Anish Kapoor levert oogstrelend spiegelwerk, en de Zweedse Belg Carsten Höller liet een onmogelijke lichtmuur met honderden gloeilampen in Parijs bezorgen. De onbetwiste ster aan het Dynamo-firmament is Ann Veronica Janssens. Van onze landgenote is heel wat werk te zien, waaronder een betoverende blauwe ster (Bluette), en een ondoordringbaar, met mist gevuld zaaltje: Daylight Blue, Sky Blue, Medium Blue, Yellow uit 2011.

Dynamo is meeslepend, fascinerend en vol. Sommige werken lijken ternauwernood bestand tegen de tand des tijds, andere zijn dan weer onvergetelijk en geschikt voor de eeuwigheid. Een leuke en uitbundig gestoffeerde expo die je vooral om de uitmuntende hedendaagse selectie niet mag missen.

ELS FIERS